A ranger's apprentice tale 12

Zenuwachtig liep ze naar binnen en zodra ze binnen was smakte Halt de eur achter haar toe. Llliane schrok zich een ongeluk en als door een adder maakte ze een sprongetje van schrik.
“Koekjes stelen van Meester Buick! Wie denk je wel dat je bent?!” Helena keek ongemakkelijk naar de grond. “En denk maar niet dat ik niet wist wat jullie van plan waren!” Liliane antwoordde zo snel als ze kon: “Ik heb niks gedaan!” Halt trok zijn wenkbrauw op. “Wat deed je dan in de keuken?” Liliane deed haar mond open voor iets terug te zeggen maar sloot ze uiteindelijk weer. “Wat deed jij daar dan?”
Nu was Halt stil. “Ik bewaakte de koekjes in opdracht van meester Buick en ik vroeg je iets Lilliane!” Nu Lilly wist hoe de zaak in elkaar zat ging ze er niet verder op in. De jager had haar misschien een nieuwe thuis gegeven maar dat betekende nog niet dat ze een arroante zak moest worden.
“Ik stal koekjes maar niemand anders heeft er iets mee te maken.” Halt trok een wenkbrauw op. “Je zegt wel erg vaak dat er niemand anders iets mee te maken heeft. Ik kan niet tegen leugenaars.” Eventjes aarzelde ze maar uiteindelijk besloot ze verder te liegen. Haar aarzeling moest opgemerkt zijn want Halt reageerde erop. “Oké, ik weet wat ik moet weten. Meester Buick zal er wel weet van krijgen.” Lilliane kreunde, ze had veel gehoord over de lepel van de kok en het klonk niet echt positief.
“Het lijkt mij dat je al weet wat je te wachten staat, je kan gaan.” Lilliane knikte en liep langzaam naar buiten. Eens ze de deur achter zich had dicht gedaan zuchtte ze opgelucht. Ze draaide zich om om naar het weeshuis te staan maar stond oog in oog met een andere jager. Plots keek ze in de lusteloze bruine ogen van een jonge jager. Een klein kreetje van schrik ontsnapte haar mond. Verschrikt besefte ze dat die jager Will Verdrag moest zijn. Snel liep ze een andere gang in. Ze wist niet dat Halt, gealarmeerd door het kreetje, juist dan de deur opendeed en haar zag wegrennen.