Proloog

Where flowers grow, so does hope ~ Lady Bird Johnson

De zoveelste dag, hij droeg een dikke trui, zwarte skinny jeans en een hoed. Ik zat elke ochtend voor het raam en keek naar de overkant, zijn appartement. Elke ochtend, zo vroeg dat de lucht nog zachtroze kleurt, gaf hij de planten voor het raam water. Ik stelde me voor dat hij naar versgebakken koekjes en chocolademelk rook. Elke ochtend dat ik hem zat te begluren, tekende ik hem. Het was heel triest, ik weet het. Maar hij was zo mooi. Niet knap, maar hij was mooi. De manier waarop hij bewoog, hoe hij ingespannen bezig kon zijn. Hoe zijn gestalte een contrast vormde tussen de sneeuw buiten en de lichtblauwe buitenmuren van het complex. Het was allemaal zo juist - het klopte allemaal.
Nu keek hij op en ik schrok me dood. Ik viel van mijn stoel op de grond, op mijn billen, die nu natuurlijk helemaal bont en blauw aanvoelden. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en vloekte. Doordat ik viel, was de kwast, die ik had gebruikt om mee te verven, tegen mijn witte blouse en hand gevallen, die nu helemaal oranje waren. Langzaam ging ik op mijn knieën zitten en stak voorzichtig mijn hoofd omhoog, zodat hij alleen mijn haar zou zien als hij nog keek. Hij keek nog. Hij lachte en zwaaide naar me. Ik stond op en zwaaide zachtjes terug, waarna ik weg liep met mijn kop chocolademelk.
En zo ging het elke ochtend.