HOOFDSTUK 6

'Opstaan, wakker worden!' Milana en Sophie keken elkaar slaperig aan. 'Hoe laat is het?' gaapte Alex. '5 uur 's ochtends!' Maar jullie moeten je goed voorbereiden. Ik ben Flioria, trouwens, noem me ook maar zo. Ik moet jullie klaarmaken voor vandaag. Hier is het ontbijt!' Flioria liep met een karretje met bolletjes en croissantjes, soep en broodjes ei en spek. Ook was er thee en melk. Ze waren op slag wakker. Na een uitgebreide maaltijd werd iedereen in zijn of haar pak gehesen. Ook volgden er een paar toespraken. Na een paar uur was het zover, het was 9 uur 's ochtends. Milana omhelsde Flioria, die haar zo goed geholpen had. Flioria fluisterde zachtjes in Milana's oor: 'kom op, je kunt het. Ik wil je niet meer kwijt.' Er rolde een traan over Milana's wang: 'ik jou ook niet meer!'
De vijftien kinderen liepen naar een grote auto, stapten in en reden weg naar een oude loods.
In de loods stond koningin Catherina. Ze liet ons mini-autootjes zien en een soort motors. Ook waren er paarden en ezels. Iedereen zou tegelijk vertrekken, maar bij de grens van Vurius koninkrijk moesten ze zelf beslissen hoe ze verder zouden gaan. Het groepje van Milana, Yme en Ewyn kreeg de motortjes toegewezen. Catherina zwaaide ons uit, terwijl wij met z'n allen vertrokken.
Ze begonnen vol goede moed, net als een vierdaagse of een marathon, maar na een paar uur zagen ze een duidelijke grens: het gras was dor en verloor zijn kleur. Bomen waren dood en grijs en er waren steeds minder mensen op straat. Ze begonnen steeds langzamer te lopen en zeiden steeds minder. Toen gaf Quido een stopteken. 'Halt, we gaan ons opsplitsen. We trekken aandacht op deze manier. Alida, Levi en Leah, jullie zijn een team met de oudste kinderen, jullie gaan zelfstandig verder. Renaldo, jij gaat met het team van Xander naar het Westen en Mijn team en die van Milana gaan naar het Oosten, doen jullie mee?' Er werd instemmend geknikt, 'dat lijkt me het verstandigst,' zei Renaldo. Alida, Levi en Leah vertrokken nadat er flink afscheid werd genomen. 'Wij proberen onrust te veroorzaken en systemen uit te schakelen, Ik hoop dat het lukt' zei Leah nog net, voordat ze achter een boom verdwenen.
Daarna scheidden ook snel de wegen van Quido en Milana's team en dat van Renaldo en Xander. Ze zwaaiden naar elkaar: 'tot snel!'
Niet lang daarna, werden de wegen nog smaller, de bossen dichter en grijzer. Alles was dood, en hier en daar lagen olie en bloed. Huiverend liepen ze langs verschrikkelijke plekken. Er waren nu zo weinig mensen op straat en in het bos, dat het zelfs opviel dat ze met z'n zessen liepen. Dus al gauw werd de beslissing genomen, de teams van Quido en Milana gingen ook uit elkaar. Dit was een nog moeilijker moment, want nu waren ze met nog minder. Ze hadden veel minder bescherming. Huilend omhelsden ze elkaar, want vanaf nu moesten ze nog maar met z'n drieën verder.