Epiloog

Het leven is gevuld met keuzes. Sommigen daarvan zijn groot en levensbepalend, anderen zijn slechts klein en gaan over de details in het leven. Ze zijn allemaal belangrijk, hoewel sommigen wat meer dan anderen.
De meeste mensen die ik nu nog regelmatig spreek, kunnen met enige zekerheid zeggen dat ze de juiste keuzes hebben gemaakt in het leven. Ze zijn gelukkig en voelen zich eindelijk vrij. Zo denk ik er ook over, in zekere zin. Natuurlijk ben ik niet trots op mijn verleden en mijn geschiedenis als soldaat (in opleiding of niet, het is niet iets om mee te lopen pronken), maar ik besef ook dat die, in wezen slechte keuze, mij op het rechte pad heeft gehouden. Hoe tegenstrijdig ook.
Ik heb mezelf leren kennen in het centrum. Ik weet wat ik kan en wat niet. Ik weet wie ik ben.
Mijn leven ziet er anders uit dan ik in mijn wildste fantasieën had kunnen denken. Ik woon samen met Nathaniël buiten de grens van Engeland, maar wel op het grote eiland. Eigenlijk is het een soort niemandsland wat de rebellen hebben ingenomen. De Regering mag hier niet komen, verder is iedereen welkom.
De rebellen hebben zich opgesplitst in verschillende richtingen. Sommigen, zoals Jordan en Avery, zijn nog steeds actief bezig met het verlossen van Dwalingen en hopen iets te kunnen doen aan de Regering. Anderen, zoals Cade en Camren, hebben voor het ruime sop gekozen en hopen andere landen te vinden die de groep van Jordan en Avery kunnen ondersteunen. Dan heb je nog de ‘passieve mensen’, veelal Dwalingen die zijn bevrijd, maar ik kan mezelf daar ook onder scharen. De meesten van ons leven gewoon hun leventje op één van de eilanden in handen van de rebellen of op de weinige stukken vasteland die onder ons regime vallen, maar anderen vangen kinderen op zonder ouders.
Nathan en ik kwamen op het idee toen er samen met Bloesem nog veel meer kinderen bleken te zijn die geen ouders meer hadden, maar wel zorg nodig hadden. We hebben ze samen met Ilex en zelfs zijn vriend Viktor als het ware ‘geadopteerd’ en wisten onze hand te leggen op een oud landhuis waar we ze allemaal in onder konden brengen.
We kregen hulp van verschillende anderen en binnen een paar jaar werden er meerdere ‘weeshuizen’ uit de grond gestampt, zodat we iedereen een veilig thuis konden bieden.

Ik denk nog dagelijks terug aan het bloed dat de Regering aan haar handen heeft. Bloesems moeder, Jace… Ik heb mijn ouders nooit meer gesproken. Ik neem aan dat ze inmiddels zijn overleden. Al dan niet vermoordt door de Regering. Vreemd genoeg treur ik er niet om. Ik denk dat mijn ouders nooit echt honderd procent mijn ouders zijn geweest. De Regering heeft ze die taak uit handen genomen. Mijn ouders waren geen rebellen, Cam en ik ontwikkelden die ideeën bijna helemaal zelf.
Ik ben Maeve Salva. Ik ben zoals ik ben, gevormd door mijn keuzes. Ik ben net als iedereen en toch volkomen uniek.
Ik leef, ben vrij. Dat is meer dan de meesten kunnen zeggen.