Hoofdstuk 1.: Emely's Pov

 HOOFDSTUK 1.
Emily

Ik leunde tegen de muur en probeerde niet over men nek te gaan. “Urgh… wat is dit? Hoe kan dit lichaam zo fragile zijn?” Ik voelde de neiging om over te geven en klapte dubbel. Even bleef ik in die positie –half voorover gebogen met een hand op mijn buik en de andere over men mond. Daarna probeerde ik langzaam recht te komen en zette een stap. Aarzelend zette ik de ene stap na de andere. Ik wist niet zeker waar ik naartoe wou, maar ik ging hier niet blijven. Daar was ik zeker van.
Mijn hoofd bonsde en ik beet op men lip. Ik haatte het idee dat ik in dit lichaam gevangen zat. Er moest een manier zijn om me eruit te halen. De wetenschapper in de kamer waar ik ontwaakte had deze bijwerking blijkbaar niet verwacht, maar of dit nu gepland of niet kon me geen barst schelen. Ik wou uit Emily ’s lichaam en wel zo vlug mogelijk!

Halverwege staakte ik mijn zoektocht en leunde tegen de muur. Ik was uitgeput. Langzaam sloot ik mijn ogen en liet ik mijn hoofd naar achteren vallen. Het geluid van een deur die openging trok mijn aandacht, maar nog voor ik me kon verzetten draaide de muur om zijn as en stond ik in een kamer –recht tegenover een in een witte jas gehulde persoon.
“Uhm, hallo?” De woorden kwamen er aarzelend uit. De man voor me schrok op en draaide zich om.
“E- Emily? Ben je dat echt? Emy?” Hij wierp me een hoopvolle blik toe en ik wendde mijn ogen af. Geweldig. Ik moet hem vertellen dat zijn Emily er niet meer is voordat-! Mijn adem stokte en mijn ogen sperde zich wijd open. De armen van de wetenschapper hadden zich om me heen gewikkeld en hij hield me dicht tegen zich aan.
“Emy, je moest eens weten hoe bezorgt ik was! Toen ze je meesleurden dacht ik echt dat het afgelopen was. Ik wist zeker dat je niet meer terug zou komen!”
“Wel… ik…” mijn hersenen draaide op volle toeren. Denk! Zeg iets slims! Iets wat het meisje van de foto ook zo zeggen! Geef een verklaring! Hoe kom ik ongemerkt weg met … amnesie!
“Het spijt me, maar kun je zeggen waar ik ben? Toen ik wakker werd wist ik niets meer, enkel de naam Emily kwam in me op dus ik nam aan dat dat de mijne was.” Ik slikte en kruiste mijn vingers.
“Huh? Geheugenverlies? Emy dat is vreselijk!” De jongeman verslapte zijn greep en ik nam die kans om wat ruimte tussen ons te brengen. Toen ik zijn gezicht wat beter bestudeerde merkte ik op dat hij helemaal geen wetenschapper kon zijn. Hij moest zeventien zijn. Rond de leeftijd van Emily… wat deed hij hier?

Dylan –de jongen in de witte laboratoriumjas– was met me meegelopen tot een slaapkamer (hij beweerde dat het de mijne was) en hij had me beloofd om Emily ’s beste vriendin te halen. Ik durfde te zweren dat hij had gezegd dat ze Camille noemde.