Part Two
[justify]‘Dit is de laatste doos’ Mijn vader sluit de klep van de vrachtwagen en overhandigd mij een doos. ‘Oke, deze is voor de keuken’ De letters staan duidelijk aangegeven en met een opgeluchte zucht, loop ik het huis binnen. ‘Zet eerst maar gewoon neer, uitpakken doen we morgen’ Een knik naar mijn vader volgt en ik doe wat hij zegt. ‘Zal ik pizza bestellen?’ Meteen krijg ik een lach op mijn gezicht, alleen de gedachte aan eten geeft een leeg gevoel in mijn buik. ‘Ja, prima’ Mijn vader keek om en schrok van mijn aanwezigheid in de woonkamer. Hij pakt de huistelefoon en neemt plaats op de bank, hij legt het pizzeria foldertje op zijn schoot en zoekt voor de pizza’s die hij gaat bestellen. Even kijk ik om me heen, naar het huis waar we van af vandaag wonen. Het is niet het huis waar we vroeger hebben gewoond, het is juist aan de andere kant van waar het plaats vind. In die tijd hadden we niet veel geld, dus woonden we heel klein. Nu hebben we een groot huis met grote kamers, mooie meubels en alle dure apparatuur die je, je maar kan bedenken. Het heeft een rustige sfeer met de kleuren donkerbruin, beige en wit. Een grote zwarte gestoffeerde hoekbank staat midden in de woonkamer met bruine en witte kussens. Alles is mooi, zo had mijn moeder het graag gezien. Die gedachte brengt me tranen in mijn ogen, het ergste aan het verhaal over de dood van mijn moeder is; dat ik het met mijn eigen ogen hebben gezien. Mijn vader legt de telefoon terug en legt de folder in het laatje van de tafel. ‘Lieve meid, vertel me alsjeblieft wat er is?’ Zijn ogen staan vol ongerustheid en de lieve woorden die hij zegt maken de tranen moeilijk te bedwingen en al snel rollen er een paar over mijn wangen. Mijn vader loopt naar me toe en neemt me in zijn armen. ‘Mama had het zo mooi gevonden hier’ De grip van mijn vader verstevigd en een zucht volgt. ‘Dat weet ik lieverd, maar ik beloof je dat ze hier is. Ze zal altijd over ons waken’ Hij pakt mijn gezicht in zijn handen en veegt de tranen weg met zijn duimen. ‘Voor de rest van ons leven’
De koffie glijd door mijn keel, de geur van wafels dringt door mijn neus en mijn ogen openen zich snel als mijn vader een bord voor me neer op tafel zet. ‘Vandaag is je eerste dag op de nieuwe school, misschien kom je wel mensen tegen die je kent’ Hij was tegenover me gaan zitten en kijkt me enthousiast aan. ‘Pap, het is Mystic Falls. Natuurlijk ga ik bekenden tegenkomen’ Gelijk is zijn gezicht weer zuur, hij weet dat dit alleen maar een act van me is. Hij weet dat ik het moeilijk vind om te laten zien dat dingen mij raken. Voor mensen in de buitenwereld, lijkt het soms of ik geen enkel gevoel heb. Dat heb ik wel, maar dat wil ik niet delen met de rest van de wereld. Mijn vader is nou ook niet echt het type vader, waar je met alles over kan praten. ‘Oke, ik wens je in ieder geval succes. Het zal pittig zijn, de eerste dag’ Ik weet dat hij het goed bedoeld, maar toch rol ik met mijn ogen. Het betekend niet gelijk dat ik wil dat hij het hardop zegt. ‘Nou, ik zie je vanavond. Sherrif Forbes heeft misschien een baan voor me. Daar ga ik nu heen’ Hij geeft me een kus op mijn kruin en loopt vervolgens het huis uit. Prettig, ontbijten in rust.
‘Ach, hallo Charlotte. Dat is lang geleden’ De vrouw achter de balie geeft me een vriendelijke glimlach. Als ik het goed hebt onthouden, dan is ze onze oude buurvrouw. Ze ziet er een stuk beter uit dan toen. ‘Dag, mevrouw Brouwer. Het is inderdaad lang geleden, het is goed u weer te zien. Ik wil me graag aanmelden’ Haar glimlach word nog breder en ze pakt een aantal formulieren bij elkaar. ‘Als je deze zou willen invullen, dan maak ik je rooster klaar en pak ik de sleutel van je kluisjes. Je hebt er een voor je schoolspullen en eentje in de kleedruimte van gym’ Hoe moet ik dit allemaal onthouden? Mijn vader heeft me altijd thuis les gegeven voor de laatste 5 jaar, daarvoor heb ik nog niet op de middelbare school gezeten. Ik geef haar een bedankende blik, pak de pen en formulieren aan waarna ik naar de stoelen loop en er op een plaats neem. Rustig vul ik mijn formulieren in, terwijl ik de blik van mevrouw Brouwer op me voel branden. Ze weet als geen ander dat mijn moeder is vermoord, ze is de grootste roddeltante in dit dorp. Als ik klaar ben loop ik weer naar de balie en meteen staat mevrouw Brouwer op. ‘Geef maar, dan breng ik je naar je les’ Ze neemt de formulieren aan en legt ze op haar bureau, daarna pakt ze een briefje en 2 sleutels aan een ringetje. Ze komt achter de balie vandaan en loopt voor me uit de gang in naar het lokaal waar ik moet zijn. Voor de deur draait ze zich naar me om. ‘Hier zijn je sleutels en je rooster en ik heb er ook een plattegrond van de school bij gedaan’ Dat laatste gedeel had ze gesluisterd en klopte daarna op de deur van het lokaal. Ze opent de deur en ik volg haar naar binnen. ‘Hallo meneer Tanner, er is een nieuwe leerling. Ik wil iedereen graag voorstellen aan Charlotte Bessiere’ Ze duwde me naar voren en ik glimlachte verlegen naar de leraar en daarna naar de klas. Snel zocht ik een plek om te zitten en nam snel plaats. De blik van elk persoon in deze ruimte is gericht op mij. Mijn hart klopt snel en ademen word moeilijk. ‘Als iedereen zijn boek wil openen op bladzijde 137, dan gaan we beginnen met de les. Deze keer gaan we het hebben over de families die dit dorp hebben..’ Daarna was ik al snel gestopt met luisteren. Van de geschiedenis van dit dorp weet ik alles, mijn vader heeft me alles verteld. Alles wat hij heeft geleerd, heeft hij aan mij geleerd. De dag dat ik een vampier dood zal de trotste dag in het leven van mijn vader zijn. Het enige wat me daar aan dwarszit; is dat ik geen idee heb of ik dat wel kan. Het houd nooit op voor hem, niet tot dat die dag er is.
[/justify]
De koffie glijd door mijn keel, de geur van wafels dringt door mijn neus en mijn ogen openen zich snel als mijn vader een bord voor me neer op tafel zet. ‘Vandaag is je eerste dag op de nieuwe school, misschien kom je wel mensen tegen die je kent’ Hij was tegenover me gaan zitten en kijkt me enthousiast aan. ‘Pap, het is Mystic Falls. Natuurlijk ga ik bekenden tegenkomen’ Gelijk is zijn gezicht weer zuur, hij weet dat dit alleen maar een act van me is. Hij weet dat ik het moeilijk vind om te laten zien dat dingen mij raken. Voor mensen in de buitenwereld, lijkt het soms of ik geen enkel gevoel heb. Dat heb ik wel, maar dat wil ik niet delen met de rest van de wereld. Mijn vader is nou ook niet echt het type vader, waar je met alles over kan praten. ‘Oke, ik wens je in ieder geval succes. Het zal pittig zijn, de eerste dag’ Ik weet dat hij het goed bedoeld, maar toch rol ik met mijn ogen. Het betekend niet gelijk dat ik wil dat hij het hardop zegt. ‘Nou, ik zie je vanavond. Sherrif Forbes heeft misschien een baan voor me. Daar ga ik nu heen’ Hij geeft me een kus op mijn kruin en loopt vervolgens het huis uit. Prettig, ontbijten in rust.
‘Ach, hallo Charlotte. Dat is lang geleden’ De vrouw achter de balie geeft me een vriendelijke glimlach. Als ik het goed hebt onthouden, dan is ze onze oude buurvrouw. Ze ziet er een stuk beter uit dan toen. ‘Dag, mevrouw Brouwer. Het is inderdaad lang geleden, het is goed u weer te zien. Ik wil me graag aanmelden’ Haar glimlach word nog breder en ze pakt een aantal formulieren bij elkaar. ‘Als je deze zou willen invullen, dan maak ik je rooster klaar en pak ik de sleutel van je kluisjes. Je hebt er een voor je schoolspullen en eentje in de kleedruimte van gym’ Hoe moet ik dit allemaal onthouden? Mijn vader heeft me altijd thuis les gegeven voor de laatste 5 jaar, daarvoor heb ik nog niet op de middelbare school gezeten. Ik geef haar een bedankende blik, pak de pen en formulieren aan waarna ik naar de stoelen loop en er op een plaats neem. Rustig vul ik mijn formulieren in, terwijl ik de blik van mevrouw Brouwer op me voel branden. Ze weet als geen ander dat mijn moeder is vermoord, ze is de grootste roddeltante in dit dorp. Als ik klaar ben loop ik weer naar de balie en meteen staat mevrouw Brouwer op. ‘Geef maar, dan breng ik je naar je les’ Ze neemt de formulieren aan en legt ze op haar bureau, daarna pakt ze een briefje en 2 sleutels aan een ringetje. Ze komt achter de balie vandaan en loopt voor me uit de gang in naar het lokaal waar ik moet zijn. Voor de deur draait ze zich naar me om. ‘Hier zijn je sleutels en je rooster en ik heb er ook een plattegrond van de school bij gedaan’ Dat laatste gedeel had ze gesluisterd en klopte daarna op de deur van het lokaal. Ze opent de deur en ik volg haar naar binnen. ‘Hallo meneer Tanner, er is een nieuwe leerling. Ik wil iedereen graag voorstellen aan Charlotte Bessiere’ Ze duwde me naar voren en ik glimlachte verlegen naar de leraar en daarna naar de klas. Snel zocht ik een plek om te zitten en nam snel plaats. De blik van elk persoon in deze ruimte is gericht op mij. Mijn hart klopt snel en ademen word moeilijk. ‘Als iedereen zijn boek wil openen op bladzijde 137, dan gaan we beginnen met de les. Deze keer gaan we het hebben over de families die dit dorp hebben..’ Daarna was ik al snel gestopt met luisteren. Van de geschiedenis van dit dorp weet ik alles, mijn vader heeft me alles verteld. Alles wat hij heeft geleerd, heeft hij aan mij geleerd. De dag dat ik een vampier dood zal de trotste dag in het leven van mijn vader zijn. Het enige wat me daar aan dwarszit; is dat ik geen idee heb of ik dat wel kan. Het houd nooit op voor hem, niet tot dat die dag er is.
Er zijn nog geen reacties.