† OO2.

'Mist.. ' *

Bill ontwaakte langzaam vanuit een diepe slaap, mits de poging van Tom om geruisloos uit het bed te stappen. Het slanke lichaam van Bill was gewikkeld in de warmte, waarvan de beddenlakens hem gedurende de nacht hadden voorzien, en enkel een warrig hoopje zwart haar kwam vanonder de cocon tevoorschijn. Op de tenen trachtte Tom zich naar de badkamerdeur te begeven, maar werd aan de grond genageld jegens enkele kreungeluiden die op de achtergrond tot leven kwamen. Eens hij het hoofd wederom naar het bed draaide, sprak hij op een fluisterende toon tot het hoopje mens dat tussen de lakens verwikkeld lag. 'Slaap maar, lief,' Een paar donkere ogen keken door enkele verdwaalde zwarte lokken haar, om zicht te vergaren op de zachte gezichtsuitdrukking die Tom op het gezicht droeg. Nog een beetje slaapdronken, reikte Bill een arm naar hem, gebarend om terug naar bed te keren. Zijn hand vond een tweede, en voelde enkele vingers over zijn huid strelen, gezamenlijk met het inzakken van de matras, die aangaf dat de man op de rand van het bed had plaatsgenomen. 'Liefje, probeer nog wat te slapen, oké?' Buiten enkele 'mmh's' kwam er verder niets zinnigs uit de zwartharige slaper, en de verzwarende ademhaling was hetgeen dat Tom nodig had om met een gerust hart de zijde van zijn echtgenoot te verlaten en zijn ochtendritueel aan te vangen.

'Mischa, doe je wel stil als je naar beneden gaat? Papa slaapt nog,'

De tafel werd gedekt, dochter en vader begroetten elkaar voordat ze aan tafel plaatsnamen en het ontbijt nuttigden. Mischa streek een lok haar achter het oor, en bekeek de handelingen van haar vader een moment aandachtig. De man had zijn vlechtjes er onlangs laten uithalen, en bond zijn toch wel lange lokken tegenwoordig in een nette dot. Het warrige baardje van de dag voorheen, leek nu wel ietsjes bijgewerkt. Het kind nam een lok van haar eigen haar, en knelde het tussen twee vingers, om het aandachtig te bestuderen. Aan het uiterste einde van de keukentafel, bekeek Tom het tafereel van op een afstand, een wenkbrauw die zo nu en dan eens de hoogte inging bij het zien van de gezichten die zijn dochter maakte. Na een tijd besloot Tom om er dan maar iets over te zeggen. Hij wreef met een hand de broodkruimels die over de onderlegger lagen verspreidt, naar een hoek en plaatste het mes op het bord. 'Mischa .. Ik ben nu al een tijdje naar jou aan het kijken.. Wat ben je eigenlijk aan het doen?' Met een frons keek het kind op, strak in de identieke ogen van haar vader. Ze liet de haarlok los die ze in de hand hield. 'Papa heeft zwart haar, maar hij verft het,' Tom knikte instemmend, en klom overeind, enkele verloren kruimels van zijn shirt vegend. 'Papa heeft eigenlijk blonde haren,' Nogmaals knikte Tom, met de hand wees hij naar het bord van Mischa, waarop het kind het hoofd schudde en de man het gezamenlijk met zijn eigen bord in de vaatwasser plaatste. 'En je punt is?' Het kind greep naar het melkkarton en vulde
haar glas weder. 'Wel .. Als papa blonde haren heeft, en zijn haren verft.. heb jij dan ook je haren geverfd?' Al grinnikend zette Tom dozen ontbijtgranen in de kast, te samen met het wegwerken van het brood en het beleg. 'Wel, ja én nee. Ik heb een donkere haarkleur, maar de kleur die ik nu heb is verf. Maar ik heb ze al een tijd niet meer geverfd, en je ziet het verschil niet eens meer,' Dan liet het kind de kin in de handpalmen rusten. 'Heb je papa al eens gezien met zijn echte haren?' Mischa nam haar boekentas in de hand en controleerde de inhoud, met de zekerheid niet nog eens iets te vergeten en dan op haar donder te krijgen van de juffrouw.

Tom nam zowel de jas van zijn dochter van de kapstok als de zijne en overhandigde het kind de hare. 'Je bedoelt de natuurlijke haarkleur van papa? Nee, ik geloof het niet,' Een sjaal werd rond de hals van het kind gewikkeld en de boekentas over de schouders gegooid. 'Hoe weet je dan of je papa mooier vind met zwarte haren? Misschien was hij mooier met blonde haren,' Vader en dochter stapten in de wagen, en Tom richtte de blik op de achteruitkijkspiegel om te zien of zijn dochter haar gordel wel droeg. Gordels vastgeklikt, startte Tom met een gerust hart de wagen. 'Ik denk dat papa even mooi is met blonde haren,' Mischa vond zijn blik in de achteruitkijkspiegel en knikte. 'Papa, wil je de radio aanzetten?' En met willekeurige muziek die de compacte ruimte vulde, reed de wagen richting het schoolgebouw.

- -

'Hirte, kom eens,'

Een man met het haar warrig naar achteren gekamd, en een bril met zwarte borduren op de neus gedragen, beende naar het bureau van zijn collega. Op het computerscherm van de man stonden enkele documenten open, met één document te midden van de anderen. Een dossier dat jaren geleden noodgedwongen werd gesloten, desondanks dat het dossier was afgehandeld. Het commissariaat werd geen andere keuze gelaten, het openhouden van het dossier kostte te veel geld en mankracht. De man boog over de schouder van zijn collega heen en liet zijn ogen glijden over de vele namen die op het scherm stonden geschreven.

'Is dat niet die Kunz - Lehmann zaak? Ik dacht dat die zaak stof lag te verzamelen in het archief,'

De man schudde het hoofd. Hij wreef over zijn stoppels en tikte een tweede geopend document aan. 'De zaak is nooit afgehandeld, maar werd gesloten wegens complicaties destijds,' Hirte knikte, maar volgde het gegeven niet helemaal. 'De slachtoffers werden nooit gevonden, na jaren hebben ze hen noodgedwongen dood verklaard. Maar het is niet zeker of ze dat inderdaad zijn,'

'Noah, dit zijn de profielen van Anne Lehmann en Heinrch Kunz. En kijk nu naar deze bewakingsbeelden in de stad Essen,'

Noah Hirte bekeek de beelden aandachtig, enkele burgers die zich door het stadscentrum heen bewogen. Straatverkeer, spelende kinderen...
'Daar! Kijk!' De man pauzeerde de video en zoomde in op een figuur, dat bij nader inzien een vrouw van middelbare leeftijd bleek te zijn. Noah schudde alsnog het hoofd. 'Dus? Jesse, ik snap het niet, wat probeer je me duidelijk te maken?'

Jesse drukte de vinger tegen het scherm. 'Ik kan niet met honderd procent zekerheid vaststellen dat dit dezelfde vrouw is, maar de gelijkenis is treffend,'
Zuchtend wreef Noah door zijn bruine ogen, zijn bril werd op het bureau gegooid. 'Jij denkt dat die vrouw Anne Lehmann is?'

'Op de foto in haar profiel is ze natuurlijk een stuk jonger, maar mijn gevoel zegt dat zij dit is,'

De zwartharige man rechtte de rug. 'Wat maakt het uit? Je bent toch niet van plan om achter de rug van de commissaris dat dossier te heropenen?'

'Noah, die vrouw is 18 jaar geleden als vermist opgegeven na een auto-ongeluk. Haar lichaam, noch dat van haar man werd teruggevonden. Ze hadden twee kinderen, die werden beiden in een tehuis geplaatst,' Hij wierp zijn collega een bedrukte blik toe, de kaken op mekaar geklemd. 'Een lichaam verdwijnt niet zomaar .. En als Anne en Dietrich het ongeval overleefden, waarom zouden ze hun kinderen achterlaten?' Ditmaal plaatste Noah Hirte de handen in de hals, een zucht ontsnapte vanuit zijn gescheiden lippen. 'Ik kan je een aantal redenen geven .. de wereld zit vol met van die gekken, dat weet je maar al te goed,'

'Er is maar één manier om erachter te komen of de vrouw op die beelden Anne Lehmann is. Oppakken en vingerafdrukken opnemen,'
Jesse Altmann haalde de handen op. 'Spaar je adem .. ik weet dat we niet zomaar een burger kunnen arresteren..'

'Het kan verantwoordt worden als we er een onderzoek aan vastplakken. Onverwachtse drugscontroles in de stad, op die manier kunnen we gemakkelijk aan DNA komen,' Jesse haalde al grinnikend de schouders op, het idee klonk te gek voor woorden. En daarbij, de commissaris zou zo'n dergelijke actie nooit goedkeuren.

'Het kan me m'n baan kosten .. maar ik ga het gewoon doen. In het belang van die kinderen ..,'
Noah schudde kermend het hoofd. 'Altmann .. die kinderen zijn ondertussen volwassen en hebben wellicht zelf kinderen,'
'Dat wilt niet zeggen dat ze het recht niet hebben om te weten wat er daadwerkelijk gebeurde met hun ouders!' De man klom overeind.
'Ik ga een signalement laten plaatsen door Merksem,'
'Jesse! Kom op, man!'

'Zodra die vrouw gesignaleerd wordt, ga ik erop af. Als ze onschuldig is, heeft ze vast niks te verbergen. Ik houd je op je hoogte, Hirte,'

Zuchtend keek de zwartharige zijn collega na als deze het kantoor uit stormde en zijn jas over de schouders wierp. Dit kreeg gegarandeerd een staartje ..

- - -

'Nee, zit op een bankje in de stad. Waarom?'

'Omdat ik je zie, idioot! Ik ben zo bij je!'

Een glimlach nam het gezicht van Sacha Martz over als Nasha zich langs hem op het stadsbankje wierp. Haar lippen gekruld tot haar kenmerkende glimlach, de vele armbandjes kletterden tegen elkaar met elke beweging die ze maakte, en die zoete parfumlucht die zich rondom haar verspreidde. Sacha trapte zijn tas aan de kant en nam een hap uit zijn broodje. De vrouw liet haar hoofd tegen zijn schouder aan vallen, en sloot de ogen.

'Ben je nu officieel naar Duitsland teruggekeerd?'

De man schudde het hoofd, en werkte de laatste beetjes van zijn snelle ontbijt naar binnen, om zijn handen te vegen aan een zakdoekje. De brunette keek op, een vragende blik in haar groene ogen aanwezig.

'Tijdelijk - ' Sacha plaatste een vinger voor de mond, en kauwde de restjes mals, om met een lege mond verder te spreken. ' - Ik had hier een zaak aangenomen, maar die werd last-minute verworpen,'

Nasha knikte en schudde met haar wijsvinger voor zich uit. 'Rot voor je, je wordt toch wel betaald?' De man hield de hand schuin gehouden, en wierp het zakdoekje in een afvalemmer. 'Op zich mag ik niks vragen voor het geven van juridisch advies. En sedert de geen zaak niet voorkwam, mag ik wettelijk niks aanrekenen,' De brunette fronste direct. 'Auwtch. Dat is minder ..' Ze zag de man een sigaret oplichtten, en aanvaardde het aanbod als die haar het pakje aanreikte. 'Ik maak me er niet druk om, zolang ik mijn cliënt heb kunnen bijstaan, is het mij al goed hoor,' Nasha schudde het hoofd afkeurend, en liet haar hoofd terug tegen de schouder van Sacha vallen. 'Je werkt voor niets, dan kan je beter vrijwilligerswerk doen. Je bent advocaat, en ik dacht toch dat die bakken met geld verdienden,'

De 29-jarige Sacha Martz haalde een hand door zijn kuif en voelde zijn mondhoeken de hoogte in gaan. 'Het is een goedbetaalde job, dat ga ik niet ontkennen. Maar ik ben pas enkele maanden geleden officieel afgestudeerd. Dus ik mag pas vanaf januari 2015 zwaardere zaken aannemen, en die schuiven het meest. Maar daar gaat het me niet om, zoals ik al zei, ik wil mensen helpen, ze niet alle kaalplukken,' De vrouw liet een sarcastische lach weerklinken, en sloeg de hand voor de mond bij de realisatie de man wellicht te hebben beledigd. Maar die glimlachte enkel tot haar reactie. 'Sorry .. maar dan ben jij toch een zonderling. Alle advocaten leven voor het verzamelen van veren.. en alle cliënten blijven kaal achter,'

Sacha plaatste een hand op de kruin van de 25-jarige en drukte haar ietwat naar beneden, waarop de jonge vrouw met haar handen naar de zijne greep. 'Van een kale kip kan je niet plukken, Nasha,'
'En pro-deo advocaten verdienen maar bitter weinig,' Beiden lachten hartelijk, maar vielen algauw stil bij het zien van de verbaasde blikken van enkele voorbijgangers. Sacha liet het hoofd van Nasha met rust, en liet zich ruggelings tegen de ruggensteun van het bankje aanvallen. 'Ik heb lang gestudeerd om mezelf nu advocaat te mogen noemen, en hetgeen dat ik doe, dat kost mij ook bloed, zweet en tranen,' Nasha grinnikte stilletjes. 'Jij rekent 20 euro per uur, en je de tijdsduur van een telefoongesprek, reken je waarschijnlijk ook aan, want een telefoon opnemen, kost bloed, zweet en tranen!' Zijn hand werd weder op haar kruin gedrukt, en al gillend trachtte ze die weder weg te slaan. 'En wat doet mevrouwtje hier dan om zichzelf te bekostigen? Hoe maak jij jezelf nuttig?'
'Ik ben editor! Ik edit magazine- en krantenartikelen! Ik zorg ervoor dat mensen opgroeien met correcte spelling!'

Sacha barstte uit in een lachbui, en liet het hoofd achterover vallen, de handen op de borstkas geplaatst. 'High and mighty en ze verandert lettertjes! Haha!' Een vuist vond een schouder. 'Kleineer me niet zo, het is niet omdat meneertje hier advocaat is, dat hij een beter mens is!'
'Dat maak jij ervan, liefje,' 'Jij bent vals als je het wilt zijn, Martz,' 'Wees daar maar zeker van Steinmann!'

--

Duitse les met Miko : * Mist kan je in het Duits vergelijken met, 'verdorie, shit, godver..' / Misthock is dan weer te vergelijken met 'klootzak' (ook al wordt Arsch / Arschloch vaker gebruikt) / Mist bauen (is een term die vaak terugkomt in het Duits) kan je los vertalen met iets 'verkloten, iets verkeerds doen waarvan je zelf beseft dat je het beter niet kan/kon/had doen/gedaan.