Hoofdstuk nr. 2 - Cheer up girl, it's gonna be alright.

'Abigail honey, komen eten!'
Kreunend tilde ik mijn hoofd op.
Natuurlijk. Het was 1O.OO uur 's morgens. Zaterdag. Dan wou mijn moeder altijd samen ontbijten. Ik haatte dat, mijn moeder en vader die lieve woordjes tegen elkaar fluisterden en ik ondertussen moest vertellen wat ik die week had gedaan, wat ik de volgende week ging doen, etc.
Mijn vingers peuterden mijn gsm uit mijn broekzak terwijl ik me afvroeg waarom ik met mijn hoofd op mijn bureautafel had geslapen.
5 nieuwe berichten, las ik op het schermpje.
Allemaal van Chelsey. Vlug opende ik het eerste bericht.

Abigail? Is alles goed met je?
Ik heb juist van men ma vernomen dat Tokio Hotel gestopt is. Dat moet verschrikkelijk voor je zijn ,s
Gaat het?
Hvj
Chelsey.

Het sloeg in als een bom. Nu wist ik weer waarom ik met mijn hoofd op het bureau had gelegen en waarom ik mijn kleren nog aan had.
Maar nu was het anders, de pijn en het verdriet waren omgeslagen naar woede. Ik was kwaad op hen, ja. Hoe durfden ze. Vlug overliep ik de andere berichtjes, allemaal van een bezorgde Chelsey.


- Abigail? Alles in orde?
Ik ga niet slapen voor je me teruggestuurd hebt!
Ik ben er voor je.
Hvj
Chelsey.

- Doe niet zo, je maakt me bang!
Stuur me gewoon terug, zodat ik tenminste weet dat je geen gekke dingen hebt gedaan!
Hvj.

- Abigail luister, ga nu niks stoms doen. Morgen kom ik bij je langs, ok?
Hvj.

- Hé Ab, please stuur me terug,
ik maak me echt zorgen om je!
Hvj.

Wat was ze toch een schat. Onmiddelijk stuurde ik een berichtje terug.

- Chels, don't worry, ik heb geen gekke dingen gedaan en ik leef nog.
Gisteren had ik inderdaad veel verdriet, maar vandaag is het omgeslagen in woede. Is het normaal dat ik ze even haat? (Ik noem ze nu ze, omdat ik denk dat ik weer ga beginnen wenen als ik hun naam hoor of schrijf ,s)
Kan ik anders straks niet naar jouw huis komen? Alsjeblieft?
Hvj²
Abigail.

'Abigail, kom naar beneden! Het is zaterdag vandaag!' Mams stem klonk redelijk pissed.
Ik zuchte, whatever.

Tijdens het eten zei ik geen woord. Ik weigerde gewoon. Mijn moeder had mijn slechte humeur al opgemerkt en negeerde me gewoon.
Ik dacht na. Hoe moest het nu verder? Ze gingen naar het platteland had hij verteld.
Ik dwong mezelf om niet aan zijn naam te denken. Van hem hield ik nog het meeste van de vier, dus deed het me ook het meeste pijn om aan hem te denken.
Zou ik ze proberen te zoeken? Maar hoe zou ik daar aan moeten beginnen? Ik kon toch moeilijk in elk land elk dorpje afschuimen?
En moest ik ze toevallig, na tientallen jaren zoekwerk vinden, zouden ze waarschijnlijk de deur voor mijn neus dichtsmijten. Nee, dat was geen goed plan. Ik voelde iets trillen in mijn zak en haalde mijn gsm eruit. Chelsey ofcourse.

Eindeijk! Je gelooft niet hoe blij ik ben dat je nog leeft ,p
Ja, het is goed! Kan je nu onmiddelijk komen?
En neem alle dvd's van Tokio Hotel mee, tegen dat je hier bent heb ik al 5 pizza's besteld en een dozijn colaflessen ,p
Kom snel!
Hvj
Chelsey.

Een piepklein glimlachje verscheen op mijn gezicht. Als er iets was dat me kon opvrolijken was het wel de comcinatie pizza - cola.
'Mam? Ik ga naar Chelsey, goed?' zei ik half vragend, half beslist.
Ze keek me niet eens aan, maar knikte gewoon.
'Om 20.00 uur terug thuis.'
Ik haalde mijn schouders op en rende naar boven.
Ik nam de grootste tas die ik kon vinden en schikte er zorgvuldig al mijn Tokio Hotel dvd's in. Ik had ze namelijk allemaal.
Ik rende terug naar beneden, waarbij ik bijna uitgleed op de trap, nam mijn huissleutel en sloeg de deur met een klap achter me dicht.
Gelukkig was de enige bushalte in dit verlaten gat in mijn straat. Toch nog een pluspuntje, aangezien Femke wél in een stad woonde en mijn ma me weigerde zover te brengen.
Ik had geluk, de bus stopte juist.
Ik kocht een kaartje, propte mijn Ipod oortjes in mijn oren en keek naar buiten. Binnen een halfuurtje zou ik bij Chelsey zijn.
Zuchtend zette ik 'Pain of love' op,
ook al was ik kwaad op ze, ik kon hun muziek gewoon niet weerstaan.