III

Justin. Dan liever een monster die me zou aanvallen. ‘’Hey’’ bromde ik. ‘’Onze ouders zijn ongerust, waar was je al die tijd?’’ Hij kwam naar me toe lopen waardoor ik al snel door had dat hij naast mij wilde zitten. Snel schoof ik op naar het einde van de boomstronk. Helaas was deze niet zo groot dus heel veel ruimte tussen ons was er niet. ‘’Hier, dat zie je toch?’’ mompelde ik. Ik vloekte bij het zien van de vele voetsporen. Ik wenste dat ik ze had uitgewist. Hij volgde mijn blik en grijnsde breeduit. ‘’Je was verdwaald?’’ grinnikte hij. Ik trok een wenkbrauw op en keek hem vervolgens arrogant aan. ‘’Waar bemoei jij je mee?’’ Hij haalde onschuldig zijn handen in de lucht, stond op en stak vervolgens een hand naar me uit om me overeind te helpen. ‘’Zullen we terug gaan? Je hebt het vast koud gekregen?’’ hij glimlachte zwakjes en keek moeilijk naar zijn eigen hand die nog steeds niet aangenomen werd. Nadat ik nog steeds zijn hand niet had aangenomen nam hij weer naast me plaats op de boomstronk. ‘’Shanna, probeer het gewoon.. M’n moeder baalt dat je haar niet mag’’ zijn stem had een rare klank, ik kon het niet plaatsen. Ik wendde mijn blik van hem af en schoof nog een stuk verder zodat ik nog maar half op de boomstronk zat. ‘’Je gaat kinderachtig doen?’’ vroeg hij nu wat geïrriteerd terwijl hij me aankeek. ‘’Jezus, rot op Justin’’ mompelde ik geïrriteerd terug. ‘’Ik moest je van je vader gaan zoeken, ik heb je gevonden en nu breng ik je mee terug’’ ‘’Ga jij maar alleen terug, jullie zijn het perfecte gezinnetje’’ siste ik terwijl ik mijn rug naar hem toedraaide. Ik merkte hoe hij dichter naast me kwam zitten en voorzichtig een arm om me heen sloeg. Mijn ogen werden groot en ik sloeg zijn arm snel weg en stond op. ‘’Oke, ik ga mee. Maar je blijft voortaan van me af, begrepen?’’ hij haalde zijn schouders op en liep voorop om terug naar het huis te lopen. Ik snapte niet hoe ik deze vakantie met plezier zou kunnen doorbrengen.

Justin opende de deur en meteen rende papa op mij af. Hij omhelsde me alsof ik jaren weg was gebleven en suste me allemaal lieve woordjes in: dat hij bezorgt was en dat hij me gemist had. Ik zag Justin achter hem overdreven met zijn ogen rollen en vervolgens naar boven lopen. Gelijk had hij, mijn vader deed namelijk ook een beetje té overdreven. "Zo is het wel genoeg pap, kun je me nu loslaten? Ik ben oke, er is niets gebeurd dus kan ik nu naar boven?" vroeg ik een beetje ongeduldig. "Naar boven? Lieverd, je bent al de hele middag weg, kun je dan niet op zijn minst doen alsof je het hier leuk hebt en ons ook een beetje gezelschap houden?" Hij keek me hoopvol aan, maar in mij borrelde de woede zich op. "Doen alsof? Meen je dat nou? Pap, ik vind het heel lief dat je zo bezorgt bent enzo maar dat neemt niet weg dat ik het hier totaal niét naar mijn zin heb en 'doen alsof' ga ik ook zeker niet doen om jullie beter te laten voelen! Volgens mij hebben jullie het erg naar jullie zin met z'n drieën en is mijn gezelschap echt niet nodig." Met deze woorden stampte ik de trap op naar boven, door de lange gang richting mijn kamer. Het was gewoon zo oneerlijk dat ik het mooiste tijd van het jaar hier, bij een walgende gezin moest doorbrengen. Terwijl mijn mond nog een paar zachte scheldwoorden verliet knalde ik hard tegen iets op dat me veerend naar achter liet vallen. "Kun je niet uitkijken?!" riep ik gefrustreerd uit toen ik zag wie het was. Justin had alleen maar aandacht voor zijn telefoon en zette grote en snelle stappen naar beneden om vervolgens meteen naar buiten te gaan. "Freak" mompelde ik hem nog na terwijl ik mezelf ophees. Ik streek mijn kleren glad en liep rustig verder naar mijn kamer.