9. Jake

Jake pov

Ik loop met het doosje waar ik de ketting in heb gestopt in mijn zak naar de grot, ik voel me zenuwachtig. Wat als ze nee zegt? Wilt ze dan ook geen vrienden meer zijn of wel? En wat als ze ja zegt? Moet ik haar dan kussen of de ketting omdoen? Zoveel verwarring. Ik ben bijna bij de grot. Zou ze er al zijn? Moet ik het haar al meteen vragen of eerst even wachten? ‘Hey Jake.’ Ik draai me om. Pearle staat achter me. ‘Oh, eh, ik, uh, hey.’ Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan omdat ik zo stond te hakkelen recht voor haar. Ik doe het maar niet meteen. Zou het klunzig overkomen? Pearle glimlacht. Ik voel een aangename kriebel in mijn maag. ‘Je wilt je zeker niet weer in de bomen wagen?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee dank je, dat laat ik aan jou over.’ Ik glimlach. ‘Weetje, ik eh, ik vroeg me af, wil je… Nee laat maar. Is niet belangrijk.’ Pearle kijkt me met een schuin hoofd vragend aan maar vraagt niet door. ‘Oké. Wat wilde je gaan doen?’ Ik denk na. ‘Ik heb geen idee? We kunnen door het bos gaan lopen?’ Pearle knikt. ‘Oké.’ Ze is opvallend stil.
We lopen een tijdje stil door het bos. ‘Pearle?’ Pearle kijkt op. ‘Ja?’
‘Ik uh..’ Ik twijfel. ‘Ik, ik vind je leuk denk ik. Wil je.. Ik bedoel, ik vroeg me af of je..’ Verder kwam ik niet omdat Pearle haar lippen op de mijne drukt. Ik schrik eerst maar kus haar dan terug. Ik leg mijn armen om haar middel en voel haar handen over mijn hoofd gaan. Ik duw mijn tong tegen haar lippen, vragend om toestemming. Zacht opent ze haar mond. De kus is lief en rustig.
‘Sorry, wat wilde je vragen?’ Pearle is rood geworden maar ik denk dat ik nog roder ben. ‘Oh, ik eh.. Ik wilde vragen of je..’ Ik krijg een brok in mijn keel en kijk naar mijn voeten die ineens heel interessant zijn. ‘Of ik je vriendin wil worden?’ Ik kijk op en knik. Ik voel dat ik nog roder word. ‘Ik vind je leuk maar..’ De moed zakt me in de schoenen. ‘Als je niet wilt dan snap ik dat.’ Pearle schud haar hoofd. ‘Nee, het is gewoon.. Ik vind je wel leuk, heel leuk, maar ik ben gewoon liever vrij. Snap je?’ Ik knik. Het was ook te mooi om waar te zijn. Ik hoor een grom en sla een angstig kreetje. Pearle schiet in de lach. ‘Rustig, het is Rumo maar.’ De poema die me had aangevallen komt de struiken uit. Zonder het te beseffen doe ik een stap naar achter. ‘Dat is dé poema.’ Ik had het gefluisterd maar toch hadden Pearle en de poema het gehoord. ‘Hij doet je niks.’ Ik kijk naar Pearle. ‘Hoe weet je dat zo zeker?’ De poema gaat op zijn buik liggen. ‘Ik ken hem.’ Ik kijk schattend naar de poema. Hoe kan ze de poema kennen zonder dood te zijn? Is ze een soort poema-fluisteraar? Ik zou het niet weten. Zou ze het me vertellen als het zo is? ‘Wat ben je?’ Pearle verstijft. ‘Ik.. ik ben.. Ik ben niet..’ Ik leg mijn hand op haar arm waardoor de poema gromt. Angstig haal ik mijn hand snel weer van haar af maar ik voelde dat ze weer ontspande. ‘Waarvan ken je die poema dan?’