Things will never be the same again... { Cristiano Ronaldo and Fernando Tores } --> 32

Twee dagen later…
Jouw pov…
Je hebt net het eten op tafel gezet, je vind dat Cristiano nogal stil is, sinds hij terug is vanavond. “Hoe was de training vandaag?”. “Zoals altijd”, mompelt hij. Je schrikt wel van hem, hij doet nog niet eens moeite om je aan te kijken. Je zwijgt ook maar en probeert te eten, want je krijgt nu bijna geen hap meer door je keel. Wanneer je merkt dat hij gedaan heeft met eten, begin je de tafel af te ruimen, hij staat op en loopt naar de woonkamer.

Je vindt dit echt niet meer normaal, anders staat hij er altijd op dat hij je helpt, omdat jullie allebei al heel de dag hebben moeten werken. Je krijgt het helemaal, wanneer Cristiano naar boven wil gaan, wanneer hij de woonkamer inkomt. Nu hou je het niet meer vol “Cristiano waarom doe je zo, wat heb ik jou toch misdaan?”. Cristiano draait zich bruusk om “Wat heb je mij toch misdaan?!” en hij smijt een tijdschrift voor je voeten.

Je ziet een foto van jou en Charlie van eergisteren in de stad op de cover staan. “ Maar je weet toch dat ik met hem naar de stad ging”. “Was gezellig zo op de foto’s te zien?”. “ja we hebben ons wel geamuseerd”. “Je durft het ook nog toe te geven?!”. “Wat? Daar is toch niets fout mee, mag je nog niet eens plezier maken met vrienden?!”. Cristiano raapt het tijdschrift op “Heeft vriendin van Ronaldo terug gevoelens voor haar ex?!.... Ze laat openlijk zien dat ze plezier heeft met deze jongen, paparazzi hou hen niet tegen!”.

“Wat wil je me hier mee duidelijk maken?! Denk je nu echt dat ik je bedrieg met Charlie?! Dan zou ik ten eerst al voor zorgen dat niemand foto’s kon trekken, zie ik of hij er verschrokken uit?! Nee, omdat dat helemaal niet nodig is, we vinden het helemaal niet verkeerd dat er foto’s werden getrokken, we deden niets verkeerd en ten tweede dan zou ik hem godverdomme niet bij ons hebben laten eten terwijl jij er bij was!”.

Cristiano blijft jou strak aankijken en neemt zijn sleutels van het tafeltje achter jou en loopt naar buiten, zonder nog één woord te zeggen. Je schiet in tranen uit, je gaat op de bank zitten, maar je staat al weer meteen op , nu voel je je hier echt niet thuis, je hebt nu echt je eigen kamer nodig, daar ging je vroeger ook altijd naar toe en kwam je tot rust. Je loopt langs achter naar buiten. Het regent, maar het kan je nu niets schelen, je fietst naar het huis van je moeder.

Wanneer je binnen bent, merk je dat niemand thuis is, je loopt naar je kamer toe. Je zet je neer op je bed, je kijkt rond, allle kasten zijn leeg, je kamer is niet meer ‘jouw kamer’, maar toch blijft het de kamer waar je tot rust komt. Je voelt een traan over je wangen lopen, je trekt je knieën op en schiet in tranen uit. Niet veel later hoor je precies iemand binnenkomen. Even denk je dat het Fernando is, hij kwam er vroeger ook meestal bij uit, als je aan het wenen was op je kamer. “Hey zus , wat is er?”, hoor je Aleandro zachtjes en ongerust zeggen. Je kijkt op, hij komt langs jou zitten en pakt jou in zijn armen, weer schiet je in tranen uit. Wanneer je terug bent geworden, leg je alles uit aan je broer.