Proloog

Psycholoog: Sara.

Nadat de psycholoog mijn naam getypt had, kijkt ze me met grote ogen aan, er is angst in te zien. Hij is ergens bang voor, maar waarom? Ik heb hem de waarheid vertelt. Ik heb hem verteld dat iedereen van mijn verwachtte. De waarheid.

Psycholoog: Hoor je echt dingen?

Vraagt hij. Hij kijkt me aan of ik een giftige slang ben. Een giftige slang die hem zo zou kunnen doden. Die hem in een hap kon op eten.

Ik: Ja, meneer. Ik hoor echt geluiden. Mensen zeggen dat ik gek ben en dat ik daarom hier ben. Is dat waar?

Hij ontwijkt mijn blik. Waarom? Durft hij me niet aan te kijken? Wat is er aan de hand? Ik voel dat er iets mis is, maar waarom? Een lange tijd geleden had ik mijn ouders verteld dat ik geluiden kon horen. Ze hadden me toen geschrokken aan gekeken. Ze waren bang, ze zeiden dat ik het aan niemand mocht door vertellen. Het was ons geheimpje. Alleen ik werd gek, gek van het geluid. Gek van het geruis. Ik vertelde het mijn juf. Ze had me ook zo bang aangekeken, alleen zij zei dat ik hulp nodig had. Daar zit ik dan naast mijn psycholoog. Hij zou me helpen. Ze zeiden dat ze het gingen oplossen en dat ik de waarheid moest vertellen. Ik heb gedaan wat ze zeiden en nog steeds zijn ze niet tevreden.

Papa: GODVERDOMME, WAAROM KON DAT KIND OOK NIET GEWOON HAAR MOND DICHTHOUDEN. KAN ZE NOG IETS GOED DOEN?

Een schrok gaat door mijn lichaam wanneer ik het agressieve bericht van mijn vader in de chat zie. Ik krimp in elkaar en zoek naar een uit weg, opeens voelen de witte muren niet meer zo veilig. Ik kan niet vluchten. De deur vliegt open en mijn vader komt naar me gestampt. Een harde greep voel ik om mijn arm, hij trekt me mee naar de hoek van de kamer. Iedereen kijkt toe. Ze doen er niets tegen. Hij knijpt hard in mijn bovenarm. Mijn wang voel ik tintelen. Zijn hand heb ik niet gevoeld, maar de pijn van de slag voel ik nog steeds. Hij laat me los om met me te kunnen praten.

Papa: Wat had ik je nou gezegd? Niet zulke onzin verhalen vertellen, het is niet leuk om met zulke ernstige dingen te spoten. NIEMAND kan horen, begrepen? Nu ga je ze vertellen dat het gewoon een grapje was, want anders ben je nog lang niet jarig, begrepen?

Geschrokken kijk ik me vader aan. Ik moet van hem liegen? Ze zeggen altijd dat je de waarheid moet vertellen, maar nu moet ik van hem liegen?

Ik: Papa, dat is liegen en ik-

Papa: Nee, dat is niet liegen. Dat is onze familie niet voor gek zetten met jou zogenaamde horen. Je zou onze familie nog erger tot schande brengen. Je hebt onze familie al tot schande gebracht dat zou je nooit meer goed kunnen maken.

Het voelt alsof iemand een stomp in mijn maag heeft gegeven. De witte muren om me heen beginnen te draaien. De tranen voel ik in mijn ogen prikken. Ik breng mijn familie tot schande.

Ik: Sorry, het was maar een verhaal. Ik wilde gewoon wat meer aandacht hebben.

Mijn hoofd laat ik hopeloos naar beneden zakken. Ik heb gelogen. Ik heb niet de waarheid verteld. Ik heb, oh, ik heb zoveel dingen gedaan die niet mogen. Ik heb onze familie tot schande gebracht en ik kan het niet goed maken. Een traan biggelt langs mijn wang naar beneden. Waarom moet ik nu weer kunnen horen? Waarom moet ik horen hoe het water van een waterval naar beneden kletterd of hoe het klinkt als een vogel zijn snaveltje opent. Waarom? niemand kan horen. Horen bestaat niet, als je wilt comuniceren doe je dat via je mobiel. Via berichten. Maar niemand kan horen. Waarom kan ik dan wel horen?