The orphan girl hoofdstuk 29

Het duurde een hele tijd eer ze haar kwamen halen. Gandalf vertelde Helena haar spullen te pakken. Ze nam snel afscheid van Estel en beloofde om later nog eens terug te komen. Het pakken duurde niet lang en eens ze klaar was ging ze naar de stallen.
“We gaan het eerste deel te paard.” Helena schrok zich een ongeluk, ze had Gandalf en Elrohir niet horen binnenkomen.
“Ik ga het eerste deel mee en dan stel ik voor dat wij van paard wisselen Helena. Ik zal naar Mirkwood gaan om te waarschuwen dat de dwergen vrije doorgang hebben en zo heb je meteen je paard voor de terugweg.” Helena haalde eens diep adem. Het was een moeilijk voorstel aan de ene kant wist ze dat Elrohir gelijk had en ze zou haar paard toch moeten terug sturen naar Rivendell aangezien het beest nooit door de bergen zou raken. Ze kwam tot een besluit
“Oké maar het eerste deel rijd ik op haar.” De volwassen elf knikte ter bevestiging. Helena stapte naar haar grote vriendin terwijl de elf en de tovenaar zich een paard uitzochten.
“Suil mellon nin Isilmë.*” Fluisterde ze zacht. Isilmë hinnikte haar vriendschappelijk toe. Het meisje zadelde haar vriend en steeg op. Langzaam reed ze de stallen uit en bij de ingang wachtte ze op haar twee reisgenoten. Toen ze er waren reden ze te samen de brug over naar de Misty Mountains.
Na een tijdje rijden hielden ze halt aan de voet van het gebergte. Helena stapte met een zwaar hart af.
“Nan lû govaded vîn mellon nîn.**” Helena aaide haar vriend nog een laatste keer en draaide zich om. Het paard van Elrohir en Gandalf werd terug naar rivendell gestuurd en Elrohir besteeg Isilmë.
“Ik zal goed voor haar zorgen, je hoeft niet ongerust te zijn over je grote vriend hier. Helena knikte en draaide zich om naar Gandalf. Samen trokken ze de onbedwingbare bergen in. Ergens halverwege zat er een groot gat langs de weg. Bedachtzaam keek Gandalf in het rond. Helena zag en tak aan de andere kant liggen. Plots besefte Helena dat hier in de bergen geen bomen waren. Met een grote sprong was Ze aan de overkant.
“Gandalf!” De tovenaar keek op en sprong met veel lenigheid voor een oude man naar de andere kant. “Dat is Bilbo’s wandelstok als ik mij niet vergis.” Gandalf knikte bevestigend en Helena keek verder rond. Ze liep een klein beetje verder en zag de ingang van een kleine grot.
“Een grot!” Gandalf kwam aanlopen en ze liepen aaar binnen. Vrijwel onmiddellijk viel hen het grote gat in de grond op. Helena keek Gandalf aan. De tovenaar liep langzaam naar het gat toe terwijl Helena, met haar lichte angst voor hoogtes, een aanloop nam. Ze sprong iets voor Gandalf in het gat. Na een lange rit met veel hobbels kwamen ze uit in een gigantisch grottenstelsel.

* Hallo mijn vriend, Maneschijn. (de naam van het paard, ik heb besloten het gewoon in het elfs te plaatsen in plaats van Moonshine)
** Het gaat je goed mijn vriend.