Margot en de Ring

De klas was vrij stil geworden, Crawley was maar vijf keer langsgekomen om te kijken. Voor zijn doen was het weinig en Margot verveelde zich ergelijk. Op dat moment viel er iets, wat klingelde als de mooiste viool ter wereld. Snel keek ze achterom en zag dat Bill Beau iets had laten vallen, iets wat over de grond rolde en nu snel op haar af kwam. Het rolde door, tot het uiteindelijk tot stilstand kwam tegen haar schoen, en Bill kwam er aangerend. Margot had het voorwerp echter al opgepakt, en bekeek het gouden dingetje grondig. Bill had haar nu bereikt. "Zou ik hem teru-"
Op dat moment, lichtte de ring een beetje op. Bill viel meteen stil, en leek grondig verbaasd, al wist Margot niet meteen waarom. Het was ongetwijfeld een hebbedingetje, iets wat je kocht in een fopshop, oplichtend zodra hij warmte voelt. Toen zag ze hoe er letters begonnen te vlammen en zonder excuus trok Bill haar ineens de gang op. Achter haar hoorde ze verbaasd gemompel, maar niemand voelde zich geroepen te kijken wat er aan de hand is. "Bill, wat is er?" Zei Margot, redelijk verbaasd. Bill Beau had nogal hard getrokken en haar pols was rood.
"Sorry, ik, wacht." Hij haalde even diep adem. "Mijn naam is niet Bill Beau. Het is Bilbo."
"Bill Beau?"
"Nee, Bilbo. Bilbo Baggins."
"Bill Beau, hoewat?"
"B-I-L-B-O. Ik ben een hobbit, vandaar mijn letterlijke tekortschieting." Dit was nieuws voor Margot en ze fronsde ongelovig. Hobbits kwamen normaal niet voor in deze omstreken, niet in Rivendell, het was te ver weg voor de huiselijke hobbits.
"Ik heb hulp nodig. Ken je mijn neefje? Frodo?" Margot knikte, deze jongen had ze al wel gezien, en ze kon zijn afkomst wel raden. Net zoals zijn oom (blijkbaar) - deelde hij een vrij klein postuur en had hij grote voeten.
"Ik ken hem. Vanwaar deze.. stiekeme houding?" Bilbo gedraagde zich gestresst en fluisterde alleen maar.
"Dat zal ik nu vertellen. Deze ring heeft altijd al voor veel problemen gezorgd. Onlangs is Sauron erachter gekomen dat de ring nog bestaat." Er leek verlangen te schitteren in Bilbo's ogen, nu deze zijn ogen gericht had op de ring. "En hij is van plan om die te vorderen. Er schuilt macht in deze accessoire. Zoveel macht." De hebberige blikken in de normaal zo gulle Bilbo werkte Margot op haar zenuwen en ze sloot haar hand om de ring. Hij was prettig warm. Bilbo leek weer wakker geschud te worden, nu de ring afgeschermt was. "Juist. Deze ring moet vernietigd worden. Niet zomaar vernietigd, hij moet in de Mountain of Doom gegooid worden: Het nablijflokaal." Margot bibberde even, het was een verschrikkelijke plek. "Frodo en een paar anderen zullen hem brengen, maar er miste een ding: Degene die de ring kon dragen. Nou, de voorspelling luidde dat de ring zou vlammen in de hand van de uitverkorene; de enige die hem kan dragen."
Nu werd het duidelijk, maar Margot had een vraag: "Hoe komt het dat jij hem kan dragen, dan?"
Bilbo schudde gekweld zijn hoofd; "Dat kan ik niet, dat is het probleem. De verleiding is te groot. Nog even en ik werd opgeslokt, gedoemd om te leven als Gollum, een schim, een ziel die enkel nog van de ring kan houden. Mag ik hem... Voor je gaat... Nog een keer om?"
Het verhaal had Margot behoorlijk geraakt, en ze trok haar hand terug. "Is dat nu wel zo slim?" Vroeg ze voorzichtig,
Weer leek het alsof Bilbo ontwaakte. "Je hebt gelijk, ga nu, vernietig de vervloekte ring! Frodo wacht in de grote hal!"

Margot rende en rende. De ring werd nu veel te heet, en ze stopte hem in een zakdoek in haar zak. Hij leek te vechten tegen hetgeen wat er komen ging, maar Margot was vastbesloten geen aandacht te besteden aan deze gevaarlijke ring, nu ze wist wat de gevolgen ervan konden zijn. In de grote hal wachtte een klein gezelschap haar op. Zo herkende ze Professor Legolas, Gimli, Frodo, Samwise, twee jongens die ze niet kende, professor Aragorn en een oudere man die haar bekend voorkwam, maar niet meteen duidelijk was. Legolas glimlachte bij het zien van Margot. "Ik zei het, Margot of Rivendell is de ringdrager." De rest van het gezelschap verwelkomde haar warm, maar gehaast. "Nu zijn deze vermommingen niet meer nodig." Gromde Gimli een beetje wrokkig. Margot keek verbaasd naar de rest, aangezien Gimli zo chagrijnig leek, maar professor Aragorn moest lachen; "Hij is gewoon boos aangezien hij zich moest vermommen als leerling, en Legolas en ik als leraar."
"Jullie zijn geen echte lera-"
"Nee, enkel tot de ringdrager werd gevonden, en hier ben je." Legolas glimlachte sereen. Nu begon Margot zich te herinneren wie de oudere man was, schoolhoofd Gandalf, al had hij nu een veel machtiger voorkomen. De staf en hoed maakte hem af. "Genoeg gepraat, het is tijd om te vertrekken." Zei Gandalf vol goede moed. Zo vertrok het gezelschap, een tocht door de grote school. Margot bemerkte dat er iemand miste, die altijd rondhing bij Legolas en Aragorn. "Waar is professor Boromir?" Vroeg Margot, maar het gezelschap verstilde. "De ring heeft een grote invloed." Bemerkte Gandalf triest, terwijl hij een hand legde op Frodo's schouder. Margot werd er nogmaals op gewezen dat deze opdracht geen kat was om zonder handschoentjes aan te pakken.

De tochten waren hels. Overal paradeerden leraren rond alsof de school van hen was. Nu Gandalf in het bijzijn was van de leerlingen en neppe leraren, had hij geen macht meer. Een hoogtepunt van stress, was toen ze zich verschuilden achter een stel schoolbankjes. Margot, Frodo en Samwise hielden hun adem in toen een ganghouder zich bijna ver genoeg over de bankjes heen boog om het drietal te kunnen zien. Steeds hadden ze net genoeg geluk en Margot hield de moed erin, al was de ring verleidelijk. Ze was aan het grappen met Aragorn, toen Gandalf, die voorop liep, abrupt stilstond. De twee kleine jongens - die zich hadden voorgesteld als Pippin en Merin - knalden tegen zijn rug aan, in verrassing. "Ik hoor wat. Ik voel wat."
Legolas pakte zijn boog, en dit was een teken voor de rest om ook zijn wapen te pakken. "Neem deze." Zei Gandalf, terwijl hij Margot een zwaard voorhield. Haar adem stokte bij het zien van het prachtzwaard, gekerfd uit diamant en iets wat ze niet kon thuisbrengen. "Elfs." Zei Legolas goedkeurend achter haar. Juist op dat moment zagen ze wat had gezorgd voor de onrust in Gandalf's aura. Een grote groep orcs stormden de hoek om en kwamen met zware voetstappen op hen af. Margot voelde een hand op haar schouder. "Alles oké?" Aragorn keek haar vastberaden, maar ook vragend aan. Margot greep haar zwaard steviger vast en knikte, klaar voor wat er komen ging.