Chapter 8

Net als ik wil gaan slapen hoor ik rare geluiden op de gang. Ik sluip naar de deur. Een raar geluid, wat ik moeilijk kan omschrijven. Ik doe de deur open, en wat ik dan zie...

Madlyn en John staan midden in de "woonkamer".

'He Johanna' Zegt John. Madlyn kijkt geschrokken mijn kant op.

'Hey' Mompel ik. Ik glimlach zwakjes.

'Ik ga maar weer. Dan kunnen jullie weer verder.' John schiet in de lach.

'Zeg geen woord tegen Jake, oke?' Ik knik. Ik loop weg, mijn kamer in. Ik gluur nog even stiekem om het hoekje. Ze gaan weer verder met zoenen. Ze zijn een mooi stel. Ik glimlach en sluit de deur, en kruip mijn bed in.

~Time switch~

'Johanna!!! Wake up!!! Je hebt vandaag je privésessie!' Ik glimlach zwakjes als ik haar grote glimlach zie. Sinds ik haar heb gezien met John is ze veel vrolijker. Het is moeilijk om verdrietig te doen terwijl ik zo vrolijk van ze word. Ze zijn meer open dan eerst, en dat is heel prettig. Ik zucht als ik aan de privésessie denk. Ik heb het al helemaal uitgedacht, maar ik weet niet zeker of het gaat lukken. Ik trek mijn trainingskleren aan en loop naar de rest toe.

'Goedemorgen!' Fluister ik. Het is niet zo dat ik ben gestopt met mijn tactiek omdat ik af en toe naar ze glimlach, aangeef dat ik het fijn voor ze vind. Ik ga aan tafel zitten terwijl ik de spottende blik van Jake negeer. Ik pak een broodje terwijl ik stiekem.naar Jake kijk. Hij kijkt erg gespannen. Jake? Gespannen? Ik kijk gauw weer naar mijn broodje, voor hij door heeft dat ik naar hem staar. Langzaam eet ik drie broodjes. Als ik de laatste hap doorslik staat iedereen meteen op. Normaal zou ik hierom moeten lachen, want het ziet er echt heel grappig uit.

'Johanna! Kom je?' Madlyn staat al bij de lift met Jake. Ik knik en stap ook de lift in. Ik staar een beetje voor me uit en bedenk ondertussen hoe ik dit moet gaan doen in de "wachtruimte". Daar zit ik straks, met alle andere tributen die dan de kans krijgen om met me te praten. Jake zal me dan weer belachelijk maken en ik moet mijn zelfbeheersing bewaren. Hoe? Doe wat je eerst deed, Johanna, dat ging ook goed. Oke, ik weet wat ik straks ga doen.

De lift stopt en wij stappen uit.

'Volg mij maar' Ik volg Madlyn twijfelend. Kom op Johanna, je kan het. Nog even doorzetten. Overmorgen kan je wraak nemen. Ho, wacht. Zo mag ik toch niet denken? Ik wil helemaal niet moorden! Soms schrik ik van mezelf, ik denk veel te makkelijk. Ik moet niet moorden. Ik mag niet moorden. Ik hoor niet te moorden.

'We zijn er. En veel succes!' Ik glimlach zwakjes naar haar en loop naar binnen. Ik volg Jake, maar dan in een slakkentempo. Omdat ik ze snel at zijn we de laatste, en dat is erg prettig. Zo kunnen de andere tributen mijn goed bekijken. Zo kunnen zij zien hoe ik "ben". Dit ben ik niet, eerlijk waar.

'Zo, miss. huilebal is er ook?' Het meisje uit twee kijkt spottend naar me. De ander Beroeps moeten lachen. Ik begin zachtjes te snikken. Ik hoor de hele tijd fluisterstemmen, en ik voel de ogen in mijn rug prikken. Voor me zie ik tributen spottend, maar ook met een blik vol medelijden naar me kijken. Andere kijken opgelucht, alsof ze blij zijn dat ik alle aandacht trek, zodat zij in alle rust na kunnen denken over zometeen. Zodat zij niet voor schut staan. Omdat ik voor schut sta. Voor hen. Of voor mezelf? Ik denk allebei. Ik staar een tijdje voor me uit. Ik heb het koud. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen om mijn benen, in de hoop dat ik het nu wat warmer zal krijgen. Na een tijdje kijk ik om me heen en ik zie dat er al aardig wat mensen weg zijn. Het meisje uit zes, ik geloof dat ze Sarah heet, wordt nu omgeroepen. Bang kijkt ze om zich heen, alsof ze schrikt. Daarna staat ze op en loopt naar de trainingszaal. Nou Sarah, veel succes. Ze loopt de zaal uit en draait zich dan om. Ze kijkt recht in de ogen van mij. Dit ongemakkelijke moment is dan ook snel voorbij. De deuren sluiten zich achter haar rug. Ik ga weer normaal zitten want ineens heb ik het heel erg warm. Heeft ze me door? Of wil ze bondgenoten worden?

De jongen van zes wordt omgeroepen. Als de deur achter hem gesloten is begin ik te huilen. Jake doet alsof hij me troost. Hij slaat zijn arm om me heen en praat luid zodat iedereen het kan horen, maar wel op een gerustellende toon.

'Hé rustig maar. Het heeft geen zin om te huilen, het mislukt toch wel! Je hebt dus geen reden om te piekeren...' Ik begin nog harder te huilen. De blikken die ik toegeworpen krijg zijn erg verschillend. Sommige zijn geïrriteerd, andere vol medelijden, andere toonloos en andere zelfverzekerd. Ik negeer ze allemaal.

'Johanna Mason' Trillend sta ik op terwijl er tranen over mijn wangen stromen. Ik moet dit doen. Kom op Johanna, je hoeft het alleen maar te verpesten. Zo moeilijk is dat toch niet? Tenminste, dat zou je zeggen. Ik loop naar de deur, de trainingszaal in. De deur sluit zich achter me. Ik kijk kort naar de spelmakers en fluister dan:

'Johanna Mason.' Ze kijken met een spottende blik naar me. Ik weet dat ze me niet kunnen verstaan, en dat vind ik wel fijn. Ik kijk de trainingszaal in. Alle wapens zijn keurig opgeruimd. Netjes naast elkaar, alsof het geen moordwapens zijn, maar boeken in een boekenkast. Ik loop door naar de bijlen. Bijlen. Mijn specialiteit. Maar vandaag even niet. Ik pak er een en ga klaar staan. Ik doe alsof ik het veel te zwaar vind. Ik werp. De bijl valt voor mijn voeten op de grond. Ik hoor gelach, waardoor ik moet huilen. Kom op Johanna, even doorzetten nu! Ik loop door naar de messen en gooi er een paar "per ongeluk" op de grond. Een paar blijven haken. Het gelach wordt steeds harder, waardoor ik het gevoel krijg dat ik echt zo slecht ben. Even, heel even maar ben ik mijn zelfbeheersing kwijt. Ik gooi wat harder een mes weg. Dit keer raakt het de dummie. In de buik. De spelmakers worden stil. O nee, wat heb ik gedaan? Kom op Johanna, bedenk snel een oplossing! Ik zak huilend ineen op de grond.

'Bedankt Johanna, je kunt gaan.' Ik sta langzaam op en strompel huilend de zaal uit.

Ik heb het verpest. They know my secret.