Chapter 7

Ik kijk om me heen. Ik zoek naar Jake, ik wil eerst naar het onderdeel waar hij ook is, om hem even te pesten. Maar achteraf had ik dat beter niet kunnen doen.

De Beroeps zijn er namelijk ook. Ze zien me al aankomen en niet veel later struikel ik over een uitgestoken been. Ze schieten in de lach als ik in tranen uitbarst. Tuurlijk zag ik het wel, maar ja, ik kon niet anders... De tranen stromen nu letterlijk over mijn wangen, terwijl er een hoofdtrainster op ons af komt rennen.

'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze boos.

'Hij liet me struikelen!' Snik ik terwijl ik naar de jongen uit twee wijs. Het klinkt niet echt overtuigend. Helemaal niet eigenlijk.

'Helemaal niet!' Hij wordt boos. 'Waarom zou ik mijn kostbare trainingstijd verspillen aan jou?' Het woord "jou" spuugt hij uit. Intussen kijken alle tributen naar ons. Mijn ogen zoeken naar Jake. Hij staat ergens vooraan, en hij lacht het hardst van allemaal als de hoofdtrainster zegt:

'Tuurlijk, en al je botten zijn nu ook gebroken!' Ze lacht spottend. Bang kijk ik omhoog. Ik zie allemaal lachende gezichten en spottende blikken. Voorzichtig sta ik op en loop naar een onderdeel waar helemaal niemand is. Ik voel de ogen prikken in mijn rug, wat me alleen maar zenuwachtig maakt. Waarom heb ik dit bedacht? Dit is toch te idioot voor woorden?

Tijdens het eten

'En, hoe ging het vandaag?' John kijkt vragend naar ons. Hij verwacht waarschijnlijk geen antwoord van mij. Die krijgt hij ook niet. Ik kijk naar hem met tranen in mijn ogen.

'Wel goed. Het was erg komisch, toch?' Hij kijkt mij aan. Ik kan hem wel killen. Oke, misschien verkeerde woordspeling. Vat het zo alsjeblieft niet op!

'Wat is er dan gebeurd?' Madlyn bemoeit zich nu ook met het gesprek. Jake werpt haar een waarschuwende blik toe.

'Nou, onze lieve Johanna struikelde over een voet.' Ik sta op en ren huilend naar mijn kamer. Ik heb nog maar een paar happen gegeten... Ik haal zo wel wat.
'JOHANNA! KOM TERUG, NU! WIJ WILLEN JE HELPEN EN VERVOLGENS LOOP JE JANKEND WEG!' Oeps... Nu zit ik volgensmij in de nesten. Ik loop terug naar de rest. Eigenlijk slenter, want er zit totaal geen tempo in.
'H-hoi' Stotter/snotter ik. Ik ga weer op mijn stoel zitten. Het eten ligt nog onaangeroerd op het bord.
'Dat werd tijd' Moppert John. En nu is John officieel als aardsvijand verklaard. Maar Jake is natuurlijk wel erger. Ik negeer zijn opmerking en eet mijn eten huilend op. Als het op is wil ik naar mijn kamer lopen, maar ik word tegengehouden over John.
'Ho dame, jij gaat nergens heen. Volgensmij hebben wij wat te bespreken.' Ik knik voorzichtig en ga weer zitten.
'Jake, zouden wij dit even met zijn tweeën mogen regelen? Niet alle tributen hoeven het te weten...' Jake knikt en loopt weg. Aan zijn blik zie ik dat hij dit niet zomaar zal laten gebeuren. Dank je, John.
'Madlyn?'
'O ja, sorry!' Ze wordt zo rood als een tomaat, en snelt dan naar haar kamer. We horen wat gestommel op de gang, en dan is het stil.
'Nou, Johanna, waarom had je net zo'n haast?'
'Jake' Zucht ik snikkend.
'Alsjeblieft, hou die tranen even weg. Je weet dat we daar niks mee opschieten.' Waarom verspilt hij zijn tijd aan mij?
'Omdat ik elke tribuut een kans wil geven.' Zegt hij, alsof hij mijn gedachten kan lezen.
'Zei ik dat hardop?' Hij knikt. We horen gestommel, en daarna een deur die dichtslaat.
'Waarom zitten jullie elkaar zo dwars?'
'Hij wil me voor schut zetten, laten zien hoeveel macht hij heeft. Hij wil de Beroeps overtuigen.' Ik spreek de waarheid, en toch verklap ik niks. Ik moet uitkijken dat ik niks verklap. Een stem, en daarna volgt een gesmoord geluid.
'Niet zo bang kijken, het is vast een Avox die zijn werk niet goed doet.' Stelt hij gerust. Ik ben nog niet helemaal overtuigd, maar ik besluit om het even zo te laten. Ik knik. Langzaam, maar wel overtuigend.
'Probeer hem te negeren, en jezelf een kans te geven. Ik wil niet dat je je zo laat vernederen door hem.'
'M-'
'Niks maar, ik ben je mentor. Ik heb zelf de Spelen gewonnen dus ik weet wat goed voor je is. Vertrouw me, alsjeblieft.' Ik knik voorzichtig.
'Dat was het, je kunt gaan.' Ik sta op en loop naar mijn kamer. Onderweg kom ik Madlyn tegen. Haar gezicht is lijkbleek. Ik negeer het en loop verder. Ik plof neer op mijn bed. Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie aan. Een documentaire over district 7. Mijn district. De televisie stond nog op dezelfde zender. Ik zet het geluid wat harder en hoor wat de vrouw op het scherm te zeggen heeft. Die vrouw blijkt Jake's moeder te zijn.
'Jake is een lieve stoere jongen. Hij is erg sterk, en ik weet zeker dat hij gaat winnen. Hij is sterkgebouwd, en nòg beter dan de Beroeps.' Hij is dus niet de enige die in die onzin gelooft. Ze praat nog even door over hoe "fantastisch" haar zoon wel niet is, en daarna komt haar man/Jake's vader in beeld. Hij verteld ongeveer hetzelfde. Daarna vertelt Ceasar Flickerman dat zijn zus helaas niet geïnterviewd kon worden. En ik weet waarom. Ceasar kijkt erg verbaasd waardoor ik moet grinniken, maar daar hou ik snel mee op als ik zie wie er dan in beeld komt. Mijn moeder. Ik voel een steek in mijn hart als ze begint te praten:
'Johanna is een lieve, gevoelige, kwetsbare meid die veel voor me betekent. Ik kan echt niet zonder haar, dus alsjeblieft laat haar leven!' Ik hoor haar snikken. Bedankt mam dat je me helpt! Mijn vader ziet er sterk uit, maar in zijn ogen zie je verdriet. Hij vertelt hoe erg hij mij mist, maar niet hoe zwak ik ben. Mijn act moet natuurlijk wel overtuigend blijven! Want ja, het is nou eenmaal en act. Als ik me zwak voordoen zullen ze mij verkeerd inschatten.

Net als ik wil gaan slapen hoor ik rare geluiden op de gang. Ik sluip naar de deur. Een raar geluid, wat ik moeilijk kan omschrijven. Ik doe de deur open, en wat ik dan zie...