Chapter 5

Ze opent de deur en ik heb uitzicht op mijn pak die ik draag als ik Snow voor het eerst in mijn leven in het echt zal zien.

Er staat een paspop, met dezelfde huidskleur als ik. Het heeft bruin, stijl haar in dezelfde lengte. Alleen het gezicht mist. Op het hoofd zit een muts, met allemaal takken er aan. Aan de takken zitten de naalden/bladen (in district 7 zijn naaldbomen). Over mijn lichaam zit schors, en allemaal kleine takjes, en mijn armen zijn de grootste. Aan mijn voeten zitten allemaal uitsteeksels die verdacht veel op wortels lijken.

'Mooi, hè?' Ze luistert niet naar mijn antwoord, maar tettert vrolijk verder terwijl er uit mijn ogen nog steeds tranen komen. Ze blijven maar komen, en dat kan ik stoppen, maar dat wil ik niet.

'Kom dan help ik je het aan te trekken!' Ze pakt de pop, en duwt de schoenen in mijn handen. We lopen terug naar de ruimte waar we net waren. Ze haalt voorzichtig het pak van de pop af.

'Trek dat lelijke ding maar uit!' Ik trek het uit. Ik voel me kwetsbaar, en onveilig. Ik vertrouw haar niet. Ik vertrouw niemand hier, en dan is het heel naar om zonder kleren tegenover zo'n iemand te staan. Ze helpt me het pak voorzichtig aan te trekken. Het zit vreselijk. Ik kan bijna niks doen, de takken zitten in de weg. Daarom moet Kyra mijn schoenen aan trekken. Door de uitsteeksels moet ik goed kijken waar ik loop, en dat kan ik amper zien door alle kleine takjes. Kortom: Kyra zal me overal naar toe moeten begeleiden. En ik zal het haar moeilijk maken... Dan moet ze me maar niet in zo'n belachelijke outfit laten lopen! Ze sleurt me naar de tafel waar al allemaal make-up staat uitgestald. Als ze eindelijk klaar is begin ik te huilen, dit keer gaat het niet expres, echt waar. Alle make-up is helemaal uitgelopen.

'En nu ben ik er klaar mee! Je zegt geen enkel woord, je huilt alleen maar, en daardoor is je make-up helemaal uitgelopen en moet ik helemaal overnieuw beginnen!' Ze is knalrood, en als er stoom uit haar oren en neus kon komen, was dat zeker gebeurd. Ze haalt alles er af, en doet het er weer op.

'En als je nu weer gaat huilen heb je mooi pech!' Met deze woorden pakt ze mijn hand en duwt me naar de deur. Jake staat al op me te wachten, en begint schijnheilig te lachen als hij het gezicht van Kyra ziet.

'Wat heb je nu weer gedaan?' Zijn toon bevalt me niet. Eigenlijk al sinds gisteren. Ik negeer hem. Kyra helpt me op de wagen, zodat ze meteen al van me af is. Na een paar minuten horen we dan ook een robotstem die zegt: 'Willen alle tributen op de wagens gaan staan.' Jake komt naast me staan. District 1 gaat al weg, en niet veel later volgen wij ook. De Beroeps hebben Jake al een paar dodelijke blikken toegeworpen, dus hij heeft zijn tactiek compleet verandert. Hij zwaait vrolijk en laat zijn spierballen zien: kortom, hij wil mij extra vernederen. Veel andere tributen hebben mij ook al bekeken. Ik weet niet of het komt door mijn gedrag of kleding, maar dat maakt me niks uit. Daar gaat het nu niet om, dat is nu niet belangrijk. Terwijl Jake sponsors wint verlies ik sponsors. Ik huil, waardoor mijn make-up uitloopt en ik er nog lelijker uitzie. Ik zie mezelf op een beeldscherm, en ik lijk niet langer meer op een boom, maar op een monster, verkleedt als boom. En dat monster heeft een dappere poging gewaagd. Het publiek roept Jake zijn naam. Ik hoor geen een keer mijn naam, maar dat deert me niet. Zij zullen nog wel iets zien wat ik kan, en wie ik niet ben. Ik wil niet zeggen dat ik zo'n wrede moordenaar ben, want dat ben ik niet. Dat wil ik niet zijn, nooit. Maar ik heb geen keus. Ik moet wel moorden als ik dit wil overleven.

Na een tijdje komen we bij het huis van president Snow. Hij heet ons welkom en houdt een lange, saaie toespraak die elk jaar hetzelfde is. Tijdens zijn toespraak kijkt hij minachtend naar me. Zijn blikken lijken te zeggen: "Zie je wel, ik ben de baas!" en "Ik kan niet wachten om jou te zien sterven!" Wacht maar, sneeuwvlok, ik krijg je nog wel. Ooit.

'Jullie waren geweldig!' Madlyn komt meteen op ons afgerend als we weer terug zijn. Ik glimlach zwak naar haar en probeer uit de wagen te stappen. Madlyn helpt me en al snel kunnen we gaan. Ik volg Madlyn braaf naar de lift. Ik doe alsof ik niet kan zien waar ik loop, en val languit op de grond. Alle tributen staren naar me, vooral de Beroeps. Madlyn helpt me overeind en loopt dan verder naar de lift. Van Kyra is niks te bekennen.

'Ieder district heeft zijn eigen verdieping, en jullie komen uit district 7, dus verblijven jullie op verdieping 7.' Ze stapt de lift in en wij volgen haar voorzichtig. Eigenlijk ik, want Jake staat nog eerder in de lift dan Madlyn. Ze drukt op het knopje met het cijfer zeven en dan sluiten de deuren achter ons. We gaan met de lift omhoog, en het stopt bij verdieping zeven. Als we uitstappen lopen we meteen door naar een deur.

'Jake, dit is jouw kamer!' Ze wil duidelijk van hem af. Bij deze gedachte moet ik lachen, maar natuurlijk niet hardop. Dan zou ik mezelf verraden, en dan is het voorbij.

'Fris je maar even op, je ziet er niet uit' Zegt Madlyn als we bij de deur zijn. Ik knik voorzichtig en stap dan de kamer in, en sluit de deur achter mijn rug. Ik loop door naar de badkamer en stap onder de douche, als ik mijn outfit heb uitgedaan. Het scheurde meteen, vandaar dat Kyra zo voorzichtig was. En ja, ik ben uitgegleden, dus het zal daardoor ook wel beschadigd zijn. Nou en!

'Eetsmakelijk!' Zegt Madlyn vrolijk. Het lijkt alsof ze helemaal over haar dip heen is, wat ik erg fijn voor haar vind. Het is ook zo zielig, ze wil een kwetsbaar iemand helpen, en dan wordt ze bedreigd. Ik schep wat willekeurige dingen op en eet het op zonder dat ik het proef. Ik heb helemaal geen zin in lekker eten. Verder eet ik nog wat "brownies", en dan zit ik echt propvol.

'Ik ga even naar mijn kamer.'

'Om een potje te janken zeker?' Ik sta op en loop naar mijn kamer. Ik ga op het bed zitten en staar in het niets.

'Johanna?'

'Ja?'

'Ik moet je wat vertellen. Kyra is de zus van Jake'