Chapter 4

Ik wil me net omkleden om naar haar toe te gaan als ik me iets hoor. Voetstappen, en daarna een fluisterstem.
'Als je nog een keer voor haar opkomt zal je leven niet lang meer duren!'

O mijn god... Geschrokken zet ik een paar stappen achteruit, weg van de deur. Zonder dat ik het heb gemerkt ben ik naar de deur geslopen. Ik hoor een akelige lach en daarna voetstappen die langzaam wegsterven. Het liefst zou ik naar haar toe willen gaan, maar ik heb geen keus. Ik moet me aan mijn plan houden. Het spijt me, Madlyn, maar ik kan niet anders. Ik stap in mijn bed en val in een lange, rustige, diepe slaap.

'Johanna! Wakker worden, we komen vandaag aan in het Capitool!' Madlyn staat bij de deur.

'Ik kom er zo aan!' Roep ik, schor van al het huilen. Ik hijs me in wat willekeurige kleren en schuif daarna aan de tafel, waar op een heleboel eten staat.

'En, wat heb je vannacht gedaan? Geslapen of gehuild?' Jake kijkt met een spottende blik naar me. Ik kijk naar Madlyn, die snel de andere kant op kijkt. Is ze bang voor hem? Bang voor een simpele tribuut die haar heeft bedreigd? "Johanna! Zelf ben je ook geschrokken!" Dat is waar... Voor het eerst sinds gisteren heeft deze stem gelijk. Als iemand mij zou bedreigen, mij zou vertellen dat mijn leven snel zal eindigen als ik iets goeds wil doen, zou ik toch ook bang zijn? Tenminste, dat denk ik... Dat is een van de zoveel dingen waarvan het moeilijk is om het je voor te stellen. Om het wat beter uit te leggen zal ik je een voorbeeld geven. Je moet je voorstellen, je bent net als ik 16 jaar (A/N ik heb geen idee hoe oud ze echt was, maar ik moest iets bedenken) en moet meedoen aan de Hongerspelen. Hoe zal dat zijn? Hoe zal je daar mee omgaan? Voor jou is dat heel ver weg. Je zal wel ongeveer een idee hebben, maar niet precies. Ik weet bijna zeker dat je denkt: "Laat haar maar praten, ik weet toch wel beter wat ik denk!" Ik zal je wat vertellen: je hebt groot gelijk! Ik bedoel ook niet dat ik beter weet dan jou, ik probeer duidelijk te maken dat je je sommige dingen niet kan voorstellen zonder het zelf mee te maken. Ik hoop dat dat nu duidelijk is, en anders moet je het laten weten. Dan zal ik het beter uitleggen. I promise.

'O! We zijn er!' Madlyn klinkt erg blij, maar vooral opgelucht. Ik denk dat ze het fijn vind dat ze nu eindelijk wat afleiding heeft. Ik loop naar het raam. Bij het zien van de mensen in het Capitool begin ik meteen te huilen. Jake kijkt nors voor zich uit. Een Beroeps? Hij? Ach, wat kan mij dat ook schelen? Met een schok komt de trein tot stilstand.

'Komen jullie?' Madlyn staat al klaar bij de deur. Ik loop langzaam naar haar toe, en ga klaar staan om naar buiten te lopen. Als Jake naast me staat schuiven de deuren open. De mensen gaan uit hun dak, maar dat wordt al gauw minder als ze zien dat niemand naar hun zwaait. Ik huil, en Jake kijkt nors voor zich uit. Alleen een paar meisjes roepen zijn naam. Hij kijkt naar ze en steekt dan zijn hand op. Ze beginnen te gillen, en steeds meer mensen beginnen zijn naam te noemen. Hij is dus zo'n geliefd iemand, terwijl ik straks word gehaat. Maar ik ga er voor zorgen dat daar verandering in gaat komen. Ze zullen van me houden, omdat ik ze in de maling heb genomen, en omdat ik kan moorden, maar dat laatste wil ik liever niet. We komen aan bij een hoog gebouw. Het gebouw waar ik ga trainen tot mijn dood. Het gebouw waar iedereen mij gaat haten. En het gebouw waar ik de komende dagen zal verblijven. Voor ik naar binnen stap kijk ik nog een keer om, zodat de camera's in kunnen zoomen op mijn gezicht. Als de mensen de foto in de krant (A/N ik denk dat ze daar een soort digitale krant hebben, maar dat weet Johanna niet!) zien zullen ze er zeker van zijn dat ik echt huil. Ik volg Madlyn naar een paar mensen. Ze zien er uit als clowns, net als Madlyn. Sorry als je het mooi vindt, maar het is niet mijn stijl. Ik heb clowns altijd al raar gevonden.
'Dit zijn jullie voorbereidingsteams. Zij zullen jullie helemaal mooi maken, en daarna gaan jullie naar je stylist, daar krijgen jullie je kleren voor de parade voor vanavond. Veel plezier, en ik zie jullie straks!' Na deze woorden draait ze zich om en trippelt de andere kant op. Ik kijk nog een keer naar de ingang. Er komen tributen naar binnen, ik denk dat ze uit twaalf komen.
'Johanna? Johanna!'
'Ja?' Fluister ik. Ik voel alle ogen in mijn rug prikken.
'Kom je?' Ik knik en volg drie van de zes clowns. We komen uit in een kleine kamer.
'Zou je dit aan willen doen?' Vraag de grootste van allemaal. Hij houdt me een heel raar, klein jurkje voor. Ik pak het aan en loop naar de ruimte waar ik me om kan kleden. Ik heb besloten zo min mogelijk tegen ze te zeggen, en vooral veel te huilen. Ik moet meer dan huilen om zwak over te komen, dat weet ik maar dat kan nu nog niet. Veel meer wil ik hier nog niet over kwijt, daar kom je later wel achter. Als ik het aan heb getrokken loop ik achter ze aan.
'Ga maar op de tafel liggen.' Zegt de grootste. Ze stellen zich niet eens voor, maar dat komt denk ik ook omdat ik nog geen woord tegen ze heb gezegd. Als ik lig gaan ze meteen aan de slag. Ze doen allerlei vreselijke dingen die verschrikkelijk veel pijn doen. Ik huil en schreeuw dan ook veel. Het doet echt heel veel pijn, maar ik heb wel overdreven. Ze mogen geen argwaan krijgen. Ze mogen mijn geheim niet weten. Niemand mag mijn geheim weten. Ik weet zeker dat niet makkelijk zal zijn om het te verbergen, maar het moet. Voor papa en mama, maar vooral voor mezelf. Als ik het aan iemand vertel ga ik dood, en als ik dood ga verliezen zij hun dochter. Als ze klaar zijn met mij pijn doen moet ik in allerlei baden. Daarna moet ik wachten, op mijn stylist.
'Hoi! Ik ben je stylist, Kyra.' Een lange, dune vrouw met een geel gezicht staat voor mijn neus. Ik veeg snel mijn tranen af en geef haar een hand.
'H-hoi' Snotter ik.
'Ach, meisje toch! Kom maar, dan laat ik jou je kleren zien voor de parade.' O nee, ze zei geen jurk dus dat betekent niet veel goeds. De tranen stromen weer over mijn wangen terwijl ik opsta en haar volg naar mijn "pak" voor vanavond.
'Dit jaar doen we het iets anders. Meestal hangen de kleren aan een kledinghanger, maar dat heb ik dit jaar niet gedaan. Zo kan je beter zien hoe het er uit ziet als je het aan hebt en zo blijft het pak mooier.' Ze loopt verder, en we komen aan bij een grote kast. Ze opent de deur en ik heb uitzicht op mijn pak die ik draag als ik Snow voor het eerst in mijn leven in het echt zal zien.