Chapter 3

Ik zal zo af en toe wat over mijn plan uitleggen, maar ik heb daar niet heel veel tijd voor aangezien ik me moet concentreren. Maar een ding kan ik alvast vertellen: ik wist dat ik getrokken zou worden.

'Wat is dat?' Vol afgrijzen staar ik naar iets geels, als je het bord beweegt, beweegt dat spul ook.

'Dat is drilpudding, zo lekker!' Madlyn kijk trots terwijl ze het vertelt.

'Zo, is madame ook nog verwend?' Vraagt Jake. Hij vind het wel heel erg leuk om commentaar te geven. Er rolt weer een traan over mijn wang.

'Ik zou je kleine traantjes maar bewaren voor in de Spelen, schatje' Steeds meer tranen rollen over mijn wangen. Ze zoeken hun weg naar beneden, over mijn wangen. Soms komen ze elkaar tegen, en worden ze een grote traan. Uiteindelijk druppelen ze van mijn kin op mijn gele trui.

'Hier' Madlyn reikt me een bordje met die "pudding" aan. Voorzichtig pak ik het aan.

'Dank je' Ik neem voorzichtig een hapje. Dit is lekker!

'Jullie zien je mentor in het Capitool. Hij was al eerder vertrokken. Vraag me niet waarom.' Madlyn probeert Jake en mij een beetje bij elkaar te krijgen, maar ze weet niet hoe. Ze kijkt steeds twijfelend naar ons, en elke keer als Jake zo'n opmerking maakt kijkt ze met een blik naar mij die lijkt te zeggen: "Alsjeblieft, probeer hem te accepteren zoals hij is." Sorry Madlyn, maar dat kan ik niet. Na wat hij me heeft aangedaan kan ik hem niet zomaar accepteren. Dat is onmogelijk. En als ik hem accepteer moet ik hem mijn geheim vertellen, en dat kan ik niet doen. Ik kan nooit zeker weten of hij me accepteert. Als hij zegt van wel, kan het maar zo een leugen zijn. Bij hem weet je het maar nooit, en ik kan het weten. Ik ken hem namelijk al, van school. Meer wil ik er niet over vertellen. Nog niet.

'O het begint!' Madlyn trippelt enthousiast naar de bank. Ik volg haar, en ga naast haar zitten. Het is tijd om de boetes terug te kijken. Jake gaat aan de andere kant van Madlyn zitten, met zijn armen over elkaar. Zoals elk jaar bestaan district 1, 2 en 4 weer uit vrijwilligers. Zij trainen illegaal voor de Spelen, en als ze achttien zijn bieden ze zich vrijwillig aan. Ze worden ook wel "De Beroeps" genoemd. Elk jaar veroveren ze de Hoorn en zijn ze dus in bezit over alle wapens en het eten. 's Avonds gaan ze op jacht naar de andere tributen om ze te vermoorden. De andere districten zijn zoals elk jaar niet zo heel bijzonder. Dan komen we bij district 7. Jake ziet er erg zelfverzekerd uit. En dan kom ik. Het is nog erger dan ik dacht. Bij het zien van mijzelf rolt er meteen weer een traan over mijn wang. Madlyn ziet het en drukt me tegen zich aan. Ze is toch aardiger dan ik dacht. Ik hield nooit zo van de mensen uit het Capitool, en dat zal ik ook nooit doen. Misschien wel van Madlyn, maar dat komt omdat zij de enige is hier die normaal tegen me doet. Het is natuurlijk wel mijn eigen schuld dat Jake zo tegen me doet, maar daarom zal ik wel meer waarde hechten aan Madlyn. Zij is er wel voor me, zij zal me steunen. Ik denk dat mijn mentor ook voor Jake zal gaan, omdat hij het sterkst van ons twee is. Hij denkt vast dat ik geen schijn van kans maak. Tssss. Ik krijg heus wel sponsors! Als ze zien wat ik kan zullen ze zich rot schrikken, maar daarna zullen ze me geweldig vinden. Dat weet ik zeker. En uiteindelijk zullen ze daar mijn leven mee redden. Dat is mijn plan, en de rest van de details volgen nog.

'District twaalf'' Zegt een stem. Zelfs die tributen doen het nog beter dan ik, en daar ben ik erg blij mee. Het is wel raar om de tributen op de tv te zien die jij straks moet vermoorden. Want ja, dat is de waarheid.

'Nou schat, je bent wel de slapste van allemaal.' Jake heeft een gemene grijns op zijn mond. Ik begin weer zachtjes te huilen.

'Ik ga naar bed' Mompel ik en ik loop naar mijn kamer. Uitgeput laat ik me op mijn bed vallen en zet de tv aan. Ik besluit eerst een pyjama aan te trekken voor ik op zoek ga naar iets leuks. Als ik eindelijk een pyjama gevonden heb ga ik in mijn bed liggen. Ik pak de afstandsbedieng en ga alle zenders langs. Uiteindelijk kies ik voor een zender waar een documentaire te zien is over district 12. Waarschijnlijk doen ze dit als voorbereiding op de Spelen. En ja hoor, aan het einde van het programma verschijnen de tributen in beeld, die vriendelijk in de camera kijken en zwaaien. Ik kijk op de klok en zie dat het al best wel laat is. Ik besluit dat ik maar ga slapen. Ik zet de televisie uit en ga liggen. Maar na lang woelen en draaien kan ik de slaap nog steeds niet vatten. Ik sta op en loop naar het raam, waar ik eigenlijk bijna niks kan zien, zo snel gaan we. En toch blijf ik kijken. Ik denk aan de tributen van de vorige jaren. Veel zijn gestorven, misschien wel met het vertrouwen dat ze ooit zouden winnen. Misschien ook wel met het idee dat ze zouden sterven, ik weet het niet. Ik zucht diep en wil net mijn bed weer inkruipen als ik iets hoor.

'Waarom doe je zo? Geef haar een kans!' Het is Madlyn.

'Tuurlijk ben je weer tegen mij! Iedereen is tegen mij! Dit zijn de Spelen Madlyn, dan hoor je zo tegen elkaar te doen. Zo vergroot ik mijn overlevingskans!' Ik hoor Jake zuchten.

'Jij laat haar met rust! En nu naar bed jongeman.'

'Nee, ik heb mijn rust niet nodig. Madlyn, bereid je maar voor op de Spelen. Bereid je maar voor op onze ontmoeting na de Spelen. "Jake Soulater, de eerste tribuut uit district 7 die ooit bij de Beroeps heeft gehoord! En ja, hij was ze te slim af..." ' (A/N hij immiteert Ceasar) 'Ik heb jouw hulp niet meer nodig!' Zegt hij boos terwijl hij wegloopt. Daarna hoor ik snikgeluiden. Ik wil me net omkleden om naar haar toe te gaan als ik me iets hoor. Voetstappen, en daarna een fluisterstem.

'Als je nog een keer voor haar opkomt zal je leven niet lang meer duren!'