Chapter 2

Ze vouwt het kaartje open en leest de naam.

'Johanna Mason'

Ik barst in tranen uit en zak in elkaar.

'Johanna! Kom maar naar voren!' Na een paar minuten zit ik nog op de grond, dus komen de vredebewakers me halen. Ze slepen me naar voren en zetten me neer op het podium.

'Zijn er nog vrijwilligers?' Madlyn kijkt vragend het publiek in. En zoals gewoonlijk zijn het weer vijf stille minuten.

'Niemand? Een groot applaus voor onze vrouwelijke tribuut uit district 7: Johanna Mason!' Bij deze woorden begin ik nòg harder te huilen.

'Geef elkaar een hand' Beveelt ze als niemand klapt. Voorzichtig kijk ik op. Jake steekt zijn hand uit, terwijl hij me twijfelend maar ook spottend aankijkt, maar al snel is de twijfel verdwenen. Ik weet wat hij denkt, en ik kan hem wel gelijk geven. Voorzichtig pak ik zijn hand. Er rollen nog steeds tranen over mijn wangen, wat me niks uitmaakt.

'Komen jullie?' Madlyn wenkt ons, en wij volgen haar. We worden allebei in een kamer gedumpt, met een stoel en een raam. Als ik binnen ben kijk ik om me heen. Deze kamer is anders, veel luxer. En toch vind ik het niet mooi. Misschien komt het omdat ik hier afscheid moet nemen, maar misschien ook wel omdat hier geld aan uit is gegeven terwijl wij omkomen van de honger. Misschien moet ik niet zeuren, het is hier niet zo erg als in district 12! Ik ga voorzichtig op de stoel zitten. Het is erg zacht en het veert een beetje. Ik kijk naar buiten, het plein stroomt langzaam leeg. Vriendinnen, vrienden, broers en zussen, ouders en kinderen hebben elkaar opgezocht en knuffelen elkaar. Ze vertellen elkaar dat ze blij zijn dat zij niet getrokken zijn, maar dat ze ook medelijden hebben met de tributen van dit jaar. Al vraag ik me af of ze medelijden met mij zullen hebben.

'Johanna!' Ik kijk op. Mijn moeder komt de kamer inrennen. Snikkend valt ze in mijn armen.

'Je had beloofd dat ik nooit mee hoefde te doen!' Zeg ik na een tijdje.

'Schat, je was helemaal overstuur. Je had een moord gezien. Live op tv! Wat moest ik anders?'

'Je hebt gelijk...' Zucht ik.

'Alsjeblieft schat. Hou je sterk. Win alsjeblieft. Ik kan niet zonder jou! Hou je sterk, je moet niet zwak overkomen. Dan zien ze je als een prooi en dan vermoorden ze je.'

'Mam, ik weet wat ik doe. Vertrouw me, alsjeblieft?'

'Oke...' Snikt ze. Er rolt nu ook een traan over mijn wang. Dit is misschien wel de laatste keer dat ik haar zie!

"Johanna! Je kan winnen!"

"En de beroeps dan? Je hebt de andere tributen niet eens gezien! Je moet niet gaan geloven in dingen die er niet zijn!" Ik word gek van al die stemmen in mijn hoofd. Kunnen ze me niet een keer met rust laten?

'Mam! Ik wil en kan jullie niet achter laten!' Fluister ik.

'Ssshhht.' Ik geef haar nog een kus.

'Ik wil nog niet dood! Heb ik maar zo kort te leven?'

'De tijd is om.' De vredebewaker komt me ophalen.

'Johanna, onthoud dit: als je in de arena bent en je wanhopig wordt, denk dan aan mijn woorden: Wat er ook gebeurt, het komt goed. Er komt een eind aan de moeilijke periode die je tegemoet komt. Als je het niet haalt weet ik dat je op een goede plek bent. Daar ben je veilig. Voor altijd...' De deur slaat dicht. Ik ren naar de deur toe en probeer die open te rukken. Uiteindelijk krijg ik die op een kiertje.

'Ik hou van je!' Roep ik haar nog na. Ik zak neer in de stoel en begin hard te huilen.

'Johanna?'

'Pap!' Ik ren naar hem toe en val huilend in zijn armen.

'Ik wil niet weg!' Ik begin steeds harder te huilen.

'Schat, hou je sterk. Je kan dit, en laat dat zien aan de rest.'

'Pap, ik weet hoe ik het ga doen. Vertrouw me, alsjeblieft.'

'Jij weet wat je doet schat, daar ken ik je te goed voor!' Hij kijkt me aan met een flauwe glimlach op zijn mond. Er rolt een traan over zijn wang.

'Mijn grootste wens was dat dit nooit zou gebeuren!' Zegt hij terwijl hij heel hard begint te huilen. Ik knuffel en geef hem een kus op zijn wang.

'Het is tijd.' De vredebewaker staat in de deuropening.

'Ik hou van je!' Roep ik.

'Johanna, ik geloof in je!' Roept hij.

Verder komt er niemand, maar dat had ik ook niet verwacht. Ik werd altijd gepest omdat ze me zwak vonden. Mijn ouders weten dat ik gepest wordt, maar niet waarom. Dat leg ik ze wel uit na de Spelen. Àls ik dat kan navertellen tenminste. Ik zucht diep en ga in de stoel zitten.

'Kom je?' Madlyn gluurt om het hoekje. Ik sta op en volg haar. De tranen rollen weer over mijn wangen. Buiten staan er allemaal camera's. De flitsen verblinden me, waardoor ik niet zo goed kan zien waar ik naar toe moet lopen. Ook is mijn zicht wazig, door de tranen. Eenmaal bij de trein aangekomen stap ik het trappetje op. Als de laatste binnen is sluiten de deuren vanzelf achter ons. Ik loop naar het raam. Nu zal ik voor het laatst mijn district zien. Misschien moet ik niet telkens denken dat ik dood ga, maar mezelf vertrouwen geven. Dit plan moet ik doorzetten, ik kan niet meer terug. Ik weet wat ik doe. Ze zullen me onderschatten, en daar zullen ze voor boeten. Ik kan heus wel met wapens om gaan. Ik kan echt wel meer dan huilen, en dat moet je zeker niet vergeten. Langzaam komt de trein in beweging. Ik zwaai nog een keer, en dan draai ik me om. Ik wil geen bondgenoten, en de andere tributen willen mij vast ook niet. Ik moet er voor zorgen dat Jake me ook niet wil. Ik weet niet of hij te vertrouwen is, mijn geheim zal ik nooit aan hem toevertrouwen. Niets is wat het lijkt, en daar zullen de tributen achter komen als ze tegenover mij staan in de arena. Een goede les om te leren, maar voor hun is het dan al te laat...

'Johanna! Kom je eten?' Madlyn klopt op de deur.

'Ja!' Snik ik. Ik sta op en loop naar de deur.

'Zo? Heb je nog genoeg vocht in je om te janken, of is het bijna op?' Vraagt Jake spottend. Ja Jake, nu lach je nog...

'Hou je bek!' Kat ik. Hij schiet in de lach, en Madlyn kijkt boos naar hem. Waarom gaat het zo makkelijk? Oke misschien ben ik nu wel iets te zelfverzekerd. Laten we daar maar mee ophouden, ik moet me concentreren op mijn tactiek. Want ja, als ik dit wil overleven moet ik doorgaan. En je denkt vast: dit is allemaal wel heel mooi en zo, maar hoe wil je winnen als je je ook zo gaat gedragen bij de trainingen? Nou, daar kom je later nog wel achter! Ik zal zo af en toe wat over mijn plan uitleggen, maar ik heb daar niet heel veel tijd voor aangezien ik me moet concentreren. Maar een ding kan ik alvast vertellen: ik wist dat ik getrokken zou worden.