Chapter 1

'Johanna! Kom nou verdorie eens uit je bed! Straks komen we nog te laat bij de boete!'

'Ik kom al!'

'Al? Al? Weet je wel niet hoe laat het is?

'Maham!' Ik zucht diep en stap mijn bed uit. Ik trek snel wat willekeurige kleren aan en dan loop ik naar de keuken, om te ontbijten. Elk jaar eet ik eerst wat, en daarna trek ik pas mijn boete kleren aan, want als je alleen al een klein vlekje op je kleren hebt krijg je al commentaar! Ik pak een appel en neem een hap. Veel meer dan dit is ons ontbijt niet, we zijn erg arm.

'Eindelijk! Goedemorgen schat!' Ik draai me om en ik kijk recht in de ogen van mijn moeder.

'Goedemorgen!' Ik plant snel een kus op haar wang en dan loop ik naar mijn kamer, om mijn kleren aan te trekken.

'Je kleren liggen op je bed!' Roept ze me na. Ik neem nog snel de laatste hap van mijn appel en dan gooi ik het klokkenhuis door het raam, als eten voor de vogeltjes. Op mijn bed ligt een licht oranje jurk. Het is laag uitgesneden, en heeft een strak bovenlijfje. Om mijn middel zit een lint. Ik ga was me eerst in een soort ton, dat vol zit met koud water. Ik was me niet heel vaak, daar is niet genoeg water voor. Als ik klaar ben hijs ik mezelf in mijn afschuwelijke boete jurk. En dan denk je vast: waarom heb je dan die jurk gekocht? Nou, er waren geen andere jurken voor een betaalbare prijs. Sowieso heb ik een bloedhekel aan jurken, en dat heb ik altijd al gehad. Ik loop naar de spiegel en kijk hoe ik er uit zie. Ik zie er netjes uit, maar niet als mezelf. Alleen mijn haar zit ontploft. Ik loop naar beneden zodat mijn moeder mijn haar kan doen. Ze borstelt het door en maakt het een beetje nat zodat het niet zo heel ontploft zit.

'Je ziet er prachtig uit, schat!'

'Dank je' Ik kijk verdrietig naar mijn spiegelbeeld. Zo wil ik niet zijn, en ook niet worden. Het liefst zou ik gewoon hier blijven, maar als ik dat doe word ik ter plekke geëxecuteerd. Dan doe ik nog liever mee aan de boete, want dan is er nog een kans dat ik gespaard blijf. Voor een jaar dan. Nadat ik lang genoeg naar mijn spiegelbeeld heb gekeken drink ik nog wat water. Ik zweet me zo waarschijnlijk te pletter, en als ik geen genoeg vocht heb droog ik uit. En misschien overdrijf ik wel een beetje, maar de begeleidster van ons district rekt echt heel veel tijd. In die tijd had ze wel honderd keer de naam kunnen noemen. En als de tribuut eenmaal naar voren is geroepen en ze de vraag stelt "Zijn er nog vrijwilligers?" wacht ze minimaal vijf minuten, terwijl ze weet dat niemand zich aanbiedt. Iedereen vindt dat vreselijk, want als ze bij de jongens is, moeten alle meisjes (ze doet altijd eerst de jongens) wachten. Elk jaar sta ik daar maar weer te trillen en te zweten tussen alle andere gespannen meisjes. Het zal er vast niet uit zien.

'Arm' Zucht de vrouw voor me. De mensen hier doen het al zò lang dat ze zelfs de moeite niet meer nemen om "alsjeblieft" te zeggen. Ik ben het onderhand al wel gewend, ik pas me er bij aan maar heel veel anderen doen dat niet. Ze prikt met zo'n spuitje in mijn vinger en drukt mijn vinger in het hokje bij mijn naam.

'Volgende'

Ik loop naar mijn vak en ga stil tussen de rest staan. Mijn naam zit er vaak in, ik heb me veel ingeschreven voor bonnen.

'Welkom welkom welkom. Happy Hungergames and may the odds be ever in your favor.' Onze begeleidster genaamd Madlyn Bosht komt het podium oplopen. Ze is net zo afschuwelijk gekleed als elk jaar. Ze draagt een dezelfde kleur jurk, maar een heel ander model. De jurk komt tot haar knieën, en het zit zelfs om haar nek. Het heeft een strak bovenlijfje, en daaronder ontploft het. Ze heeft haar grifgroene haar rechtovereind gefönhd.

'En dan hebben we nu een fantastische film uit het Capitool!' Ze begint enthousiast te klappen, maar als ze merkt dat niemand meedoet stopt ze. Het is een saaie film over "De donkere dagen". Dat zijn de dagen waarin de districten in opstand kwamen tegen het Capitool. Uiteindelijk won het Capitool, en als straf, en om de vrede te bewaren heeft president Snow de "Hongerspelen" bedacht. Uit elk district (er zijn twaalf districten) moeten een jongen en een meisje in een arena tegen elkaar vechten op leven en dood. Degene die overblijft heeft gewonnen.

'En zoals elk jaar eerst de jongens!' Ze trippelt naar de bol met de jongensnamen.

'O wat spannend!' Kirt ze enthousiast. Langzaam laat ze haar hand in de bol met namen zakken. Ze graait minstens twintig seconden in de grote bol met namen, terwijl wij in spanning staan te wachten tot ze een kaartje pakt. Langzaam haalt ze het uit de bol. Ze loopt naar de microfoon en leest de naam voor met een grote glimlach op haar mond. Alsof het niet erg is dat diegene waarschijnlijk zal sterven in de arena.

'Jake Soulater' Een jongen rond de 17 jaar komt het podium oplopen. Hij heeft kort bruin haar, zijn kleur ogen kan ik niet zien vanaf hier. Hij draagt een lichtblauw overhemd en een zwarte broek. Dat is erg bijzonder in ons district, want overhemden kosten altijd erg veel. Het enige wat ik over hem weet is dat hij Jake Soulater heet, dat hij mee moet doen aan de Hongerspelen, en dat hij bij mij op school zit. Veel kan ik dus niet over hem vertellen.

'Zijn er nog vrijwilligers?' Madlyn kijkt vrolijk rond, terwijl Jake strak voor zich uitkijkt. Hij kijkt de hele tijd naar een jongen, maar ik kan vanaf hiet niet zien wie het is. Misschien zijn jongere broertje of zo.

'Niemand?' Het blijft stil. 'Een groot applaus voor de jongenstribuut uit district 7, Jake Soulater!' Ze begint enthousiast te klappen, terwijl de rest alleen maar toekijkt.

'En dan nu de meisjes!' Ze trippelt naar de bol en na lang graaien haalt ze er dan toch een kaartje uit. Ze loopt langzaam naar de meisjes, ze neemt de tijd, alsof ze de trein moet halen die pas over een half uur vertrekt. Ze vouwt het kaarje open en leest de naam.

'Johanna Mason'