December Darling | Louis Tomlinson
Jolene J. Fall
Een glas water hou ik bevend in mijn glas geklemd, zodat het merendeel van de vloeistof wild over de rand kolkt als een woeste storm die me meesleurt naar de diepste poelen der duisternis in zijn midden. Gehypnotiseerd staar ik naar het ronddraaiende middelpunt van de miniatuurversie van een draaikolk in mijn glas. Wanneer ik weer opkijk, staat mijn blik glazig en afwezig, alsof mijn zintuigen nog niet lijken te beseffen wat er daarnet is gebeurd. Als het aan mij ligt, wil ik dat graag nog even zo houden. Je weet wat ze zeggen: zalig zijn de onwetenden.
Voorzichtig draai ik mijn hoofd opzij alsof ik mezelf ervan wil verzekeren dat de jongeman er nog steeds zit. Wanneer hij mijn blik vangt, glimlacht hij bemoedigend. Sinds hij George er letterlijk uit heeft geschopt, hebben we nog geen woord gewisseld. Hij gunt me de ruimte en de tijd die ik nodig heb om alles te laten bezinken, om het verwerkingsproces alvast in gang te zetten.
"Thank you," fluister ik dan maar.
"Anytime.", antwoordt hij. "Why would someone do something like that to you anyway?"
"He's one of the two nominees still running for the Golden Ball. I guess he thought that if he could win me over, I would make sure he'd win the Award.", zeg ik schamper. "I have no bloody idea who the other nominee is and what he's like, but I hope he gets the prize."
"I know that guy, he's always been a total prick.", beaamt de jongen.
"Can't agree more. I really can't believe that, in an hour, I may have to go on stage and hand him the Golden Ball, pretending like nothing happened.", verzucht ik mismoedig.
"Keep your head up, Jolene. In that case, you might even get the chance of kicking him in the balls.", lacht hij vrolijk.
Zijn vrolijke schaterlach werkt aanstekelijk. Mijn spieren voelen stram aan, alsof ze verwacht hadden dat ik nooit meer zou kunnen lachen en toch lach ik enthousiast mee met deze halve vreemdeling.
"Fingers crossed.", grinnik ik. "I just hate it when some stupid, vain football player thinks he's so famous that he can get every woman in town to worship him.. I hate it when they use their talent to get everything they want.", zeg ik verafschuwend.
"Yeah, you're right.", stemt hij meteen in.
"But hey, how can I even thank you properly when I don't even know your name? I mean, you seem quite familiar.."
"You can call me Tommo..", zegt hij na enige aarzeling.
"Tommo," zeg ik alsof ik de naam even moet proeven. "I like that."
"Good.", zegt hij nog.
"But how do you know my name?", vraag ik gespeeld argwanend.
"Are you kidding me? You're the boss's little girl. Everybody knows your name.", antwoordt Tommo simpel.
"Fair point.", geef ik toe. "But I should probably go. I have to hand out some kind of award or something.", lach ik verontschuldigend. "It was nice meeting you and thanks again."
"My pleasure. I hope we'll meet again."
"We meet again, ladies and gentlemen. This is, of course, the highlight of the evening, the moment we've all been waiting for: the ceremony of the Golden Ball.", begin ik mijn speech, begeleid door een beleefde hoeveelheid applaus. "The nominees in this category are George Ames, representing Manchester United and Louis Tomlinson, representing Doncaster Rovers." Alsjeblieft niet George. Alsjeblieft niet George. Als ik hem op het podium moet feliciteren met drie kussen, ga ik over mijn nek. "The judges have had the chance to submit their votes and I have the results here with me." Ik neem een korte pauze, wat de spanning duidelijk doet toenemen. "The winner of the Golden Ball 2014 is.. Louis Tomlinson!" Het applaus zwelt meteen aan.
Godzijdank. Er wacht me nog een grotere verrassing wanneer de desbetreffende Louis Tomlinson het podium betreed. Tommo, Tomlinson.. Dat had eigenlijk al een belletje moeten doen rinkelen.
Eerlijk gezegd beleef ik er veel meer plezier in om deze jongeman te feliciteren en hem zijn prijs te overhandigen dan bij George. Het applaus neemt nogmaals toe. Louis bedankt in zijn speech nog zijn hele entourage, waarna het doek letterlijk valt.
"I'm so terribly sorry.", begint Louis als het rode fluwelen doek ons scheidt van de echte wereld. "I shouldn't have lied to you, but when you told me you hate famous football players.. I just.. I really like you and I wanted you to like me too."
"It's okay, really. I don't hate football players, I hate players in general.", lach ik.
"Can I possibly make it up to you by taking you out on a date?", stelt Louis aarzelend voor.
"Sure, I'd love to.", zeg ik meteen, terwijl ik niet eens weet wat hij van plan is.
"We can go watch the match between Manchester United and Chelsea tomorrow?", zegt hij dan.
Het scheelt maar weinig of ik vlieg hem om de hals terwijl ik al gillend instem. Zo'n aantrekkelijk aanbod met zo'n aantrekkelijke date klinkt erg aanlokkelijk, maar iets doet me twijfelen.
"Wait, isn't that George's team?", vraag ik zachtjes. Ik kijk er niet bepaald naar uit om die idioot te gaan aanmoedigen.
"Yes, it is. But don't worry, I'm more of a Chelsea-fan anyway.", glimlacht hij lief.
"You know, I'd love to join you, but..", zeg ik vertwijfeld.
"I promise you that we'll first go to the supermarket to get tomatoes and eggs and stuff.. Throwing things at George will definitely sheer you up." Dat aanbod klinkt zo mogelijk nog aanlokkelijker.
"But what if we get caught or thrown out of the stadium?", biedt ik nog wat weerwerk, maar ook daar heeft Louis een gepast antwoord op.
"You're the boss's daughter, nobody will dare to throw us out. If anybody touches you, your dad will have the FBI, CIA and every other secret service ready to kill him."
"Yeah, you can see that as a warning.", grijns ik speels, waarna ik mijn lippen in een vlaag van vastberadenheid op de zijne druk.
Een glas water hou ik bevend in mijn glas geklemd, zodat het merendeel van de vloeistof wild over de rand kolkt als een woeste storm die me meesleurt naar de diepste poelen der duisternis in zijn midden. Gehypnotiseerd staar ik naar het ronddraaiende middelpunt van de miniatuurversie van een draaikolk in mijn glas. Wanneer ik weer opkijk, staat mijn blik glazig en afwezig, alsof mijn zintuigen nog niet lijken te beseffen wat er daarnet is gebeurd. Als het aan mij ligt, wil ik dat graag nog even zo houden. Je weet wat ze zeggen: zalig zijn de onwetenden.
Voorzichtig draai ik mijn hoofd opzij alsof ik mezelf ervan wil verzekeren dat de jongeman er nog steeds zit. Wanneer hij mijn blik vangt, glimlacht hij bemoedigend. Sinds hij George er letterlijk uit heeft geschopt, hebben we nog geen woord gewisseld. Hij gunt me de ruimte en de tijd die ik nodig heb om alles te laten bezinken, om het verwerkingsproces alvast in gang te zetten.
"Thank you," fluister ik dan maar.
"Anytime.", antwoordt hij. "Why would someone do something like that to you anyway?"
"He's one of the two nominees still running for the Golden Ball. I guess he thought that if he could win me over, I would make sure he'd win the Award.", zeg ik schamper. "I have no bloody idea who the other nominee is and what he's like, but I hope he gets the prize."
"I know that guy, he's always been a total prick.", beaamt de jongen.
"Can't agree more. I really can't believe that, in an hour, I may have to go on stage and hand him the Golden Ball, pretending like nothing happened.", verzucht ik mismoedig.
"Keep your head up, Jolene. In that case, you might even get the chance of kicking him in the balls.", lacht hij vrolijk.
Zijn vrolijke schaterlach werkt aanstekelijk. Mijn spieren voelen stram aan, alsof ze verwacht hadden dat ik nooit meer zou kunnen lachen en toch lach ik enthousiast mee met deze halve vreemdeling.
"Fingers crossed.", grinnik ik. "I just hate it when some stupid, vain football player thinks he's so famous that he can get every woman in town to worship him.. I hate it when they use their talent to get everything they want.", zeg ik verafschuwend.
"Yeah, you're right.", stemt hij meteen in.
"But hey, how can I even thank you properly when I don't even know your name? I mean, you seem quite familiar.."
"You can call me Tommo..", zegt hij na enige aarzeling.
"Tommo," zeg ik alsof ik de naam even moet proeven. "I like that."
"Good.", zegt hij nog.
"But how do you know my name?", vraag ik gespeeld argwanend.
"Are you kidding me? You're the boss's little girl. Everybody knows your name.", antwoordt Tommo simpel.
"Fair point.", geef ik toe. "But I should probably go. I have to hand out some kind of award or something.", lach ik verontschuldigend. "It was nice meeting you and thanks again."
"My pleasure. I hope we'll meet again."
"We meet again, ladies and gentlemen. This is, of course, the highlight of the evening, the moment we've all been waiting for: the ceremony of the Golden Ball.", begin ik mijn speech, begeleid door een beleefde hoeveelheid applaus. "The nominees in this category are George Ames, representing Manchester United and Louis Tomlinson, representing Doncaster Rovers." Alsjeblieft niet George. Alsjeblieft niet George. Als ik hem op het podium moet feliciteren met drie kussen, ga ik over mijn nek. "The judges have had the chance to submit their votes and I have the results here with me." Ik neem een korte pauze, wat de spanning duidelijk doet toenemen. "The winner of the Golden Ball 2014 is.. Louis Tomlinson!" Het applaus zwelt meteen aan.
Godzijdank. Er wacht me nog een grotere verrassing wanneer de desbetreffende Louis Tomlinson het podium betreed. Tommo, Tomlinson.. Dat had eigenlijk al een belletje moeten doen rinkelen.
Eerlijk gezegd beleef ik er veel meer plezier in om deze jongeman te feliciteren en hem zijn prijs te overhandigen dan bij George. Het applaus neemt nogmaals toe. Louis bedankt in zijn speech nog zijn hele entourage, waarna het doek letterlijk valt.
"I'm so terribly sorry.", begint Louis als het rode fluwelen doek ons scheidt van de echte wereld. "I shouldn't have lied to you, but when you told me you hate famous football players.. I just.. I really like you and I wanted you to like me too."
"It's okay, really. I don't hate football players, I hate players in general.", lach ik.
"Can I possibly make it up to you by taking you out on a date?", stelt Louis aarzelend voor.
"Sure, I'd love to.", zeg ik meteen, terwijl ik niet eens weet wat hij van plan is.
"We can go watch the match between Manchester United and Chelsea tomorrow?", zegt hij dan.
Het scheelt maar weinig of ik vlieg hem om de hals terwijl ik al gillend instem. Zo'n aantrekkelijk aanbod met zo'n aantrekkelijke date klinkt erg aanlokkelijk, maar iets doet me twijfelen.
"Wait, isn't that George's team?", vraag ik zachtjes. Ik kijk er niet bepaald naar uit om die idioot te gaan aanmoedigen.
"Yes, it is. But don't worry, I'm more of a Chelsea-fan anyway.", glimlacht hij lief.
"You know, I'd love to join you, but..", zeg ik vertwijfeld.
"I promise you that we'll first go to the supermarket to get tomatoes and eggs and stuff.. Throwing things at George will definitely sheer you up." Dat aanbod klinkt zo mogelijk nog aanlokkelijker.
"But what if we get caught or thrown out of the stadium?", biedt ik nog wat weerwerk, maar ook daar heeft Louis een gepast antwoord op.
"You're the boss's daughter, nobody will dare to throw us out. If anybody touches you, your dad will have the FBI, CIA and every other secret service ready to kill him."
"Yeah, you can see that as a warning.", grijns ik speels, waarna ik mijn lippen in een vlaag van vastberadenheid op de zijne druk.
Reageer (6)
Dit is zo cute! I likee
7 jaar geledenSuper!
9 jaar geledenGeniaal
9 jaar geledenOmg, zo geweldig
9 jaar geledenTommo
9 jaar geleden