December Douchebags | Louis Tomlinson
Jolene J. Fall
“Hello, everyone.”, richt ik me tot het publiek voor me. “I’m happy to welcome you all after another year of victory, loss and talent, but above all: a year of football. I hope you enjoy the show.”
Vrolijk applaus stijgt op in de gigantische zaal als ik mijn uittrede maak. Mijn plaats wordt ingenomen door de presentator die de eerste act van de avond aankondigt.
Als dochter van de grote baas wordt er van mij verwacht dat ik het hele gala in goede banen leidt, nu mijn vader in het ziekenhuis ligt. Gelukkig heeft het spelletje met de twee doelen en een bal mij ook kunnen bekoren, anders zou ik het tegen mijn zin moeten doen.
Tevreden kijk ik toe hoe de gymnasten ronddartelen op het podium en om de haverklap door de lucht gegooid worden. Samen met de andere leden van de organisatie hebben we er bewust voor gekozen om ook interesse te tonen in andere sporten. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om alles voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk mag het resultaat er zeker zijn. Het is zelfs zo goed uitgepakt dat het het slaaptekort, de stress en de lange dagen zeker waard was.
“You did an amazing job, munchkin. The show and the setting are as beautiful as ever.”, klinkt het trots.
“Dad!”, roep ik enthousiast. “I thought you couldn’t make it..”
“I wouldn’t want to miss my daughter’s debut for anything.”, drukt hij me op het hart en hij omhelst me stevig zoals alleen hij dat kan.
“Dad, please don’t tell me you escaped out of the hospital just to see me..”, zeg ik op bestraffende toon, maar eigenlijk vind ik het zelf best amusant.
“Who do you think I am?”, zegt hij quasi beledigd, waarna hij in lachen uitbarst. Dat is dus mijn antwoord.
“Thanks for showing up, I really appreciate it.”, zeg ik oprecht.
“You’re welcome, sweetie. I’m going to check up on the others, if you don’t mind. Starting with Dane. I never trusted him in charge of the special effects..”, mompelt hij en hij beent ervandoor, steunend op twee krukken.
“Excuse me, can I ask you something?” Verbaasd draai ik me om.
“Sure,” antwoord ik vriendelijk.
“Are you Mrs Fall?”, vraagt de jongeman.
“Yes, I am.”
“You did a wonderful job managing this event, Jolene.”, zegt hij en hij schenkt me een knipoog.
Ik heb zo idioot veel werk gestoken in het gala dat een beetje waardering echt deugd kan doen. Het is leuk om te weten dat het harde zwoegen geapprecieerd wordt. Bovendien is deze jongeman uiterst aantrekkelijk, wat het compliment alleen maar ten goede komt.
“Thank you, that’s very nice of you.”, zeg ik oprecht dankbaar.
“I even forgot to tell you my name, how rude of me..”, lacht hij. “I’m George.”, vervolgt hij terwijl hij een kus op mijn hand drukt. Ik had geen idee dat er nog jongens bestaan met zulke goede manieren.
“George Weasley?”, gok ik, waarop hij lachend zijn hoofd schudt. “George Washington?” Nogmaals schudt hij zijn hoofd.
“George Ames.”, helpt hij me. “I’m one of the nominees for the Golden Ball.”
Meestal walg ik van mensen die haast verdrinken in arrogantie en zelfvertrouwen, maar George weet het zo te verbloemen dat ik niet eens merk dat hij aan het opscheppen is.
“Maybe you could show me around a bit?”, stelt hij voor.
“Sure, why not.”, glimlach ik. Als hij niet zo charmant was, had ik zijn aanbod waarschijnlijk prompt afgeslagen.
Onze korte tour eindigt in de loges voor de belangrijkste gasten. De plaatsen bieden een uitstekend zicht op het podium en het beste is dat het mensen buiten de loges niet door het glas kunnen kijken. Privacy en discretie gegarandeerd.
Mijn adem stokt in mijn keel wanneer hij me ietwat ruw tegen de muur drukt en zijn lippen de mijne vinden. Zijn tong stoot door in mijn mond terwijl ik zijn stoten noodlottig probeer te pareren met mijn eigen tong. Wanneer ik genoeg kracht verzameld heb, duw ik hem van me af en spuug ik walgend op de grond.
“What are you doing, for god’s sake?”, gil ik.
“Let’s make a deal, bitch. I’ll give you the biggest orgasm you’ll ever have and you give me my Golden Ball.”, zegt hij dwingend en hij komt weer op me af.
“Are you insane?”, schreeuw ik, maar mijn stem gaat verloren in zijn mond.
Zijn hebberige handen die me tegen de muur klemmen, zijn mond die de mijne doet verstikken, zijn heupen die de mijne gevangen houden en zijn geslacht dat hard tegen mijn dij klopt, zijn plots verdwenen. Mijn ogen blijven zijn handelingen zien, maar mijn lichaam weigert om een of andere reden om de prikkels door te geven aan mijn hersenen.
Ook mijn andere zintuigen lijken verdoofd te zijn, waardoor ik alles beleef in een waas. Plots wordt mijn zicht wazig aan de randen, klinkt er een luide toon door mijn gehoorgangen, vangt mijn neus enkel de geur van mijn eigen zweet op en proef ik enkel nog de bittere smaak van gal vermengd met speeksel.
Mijn spieren weigeren dienst en ik zak lichtjes in elkaar. George blijft me stevig recht houden en stoot een goedkeurende grom uit omdat hij denkt dat ik eindelijk meewerk.
Als een lappenpop hang ik in zijn armen, als een marionet die moet gehoorzamen aan degene die haar touwtjes in handen heeft. Mijn hersenen schreeuwen om hulp en om verlossing, maar mijn lijf kan niets doen.
Net wanneer ik mijn bewustzijn dreig te verliezen, worden de handen van mijn lichaam gehaald. De friemelende handen die elk plekje van mijn lijf onderzocht hebben en bezoedeld hebben, zijn plots verdwenen. Net wanneer ik dreig weg te zakken in een eindeloos diepe, duistere put wordt ik weer klaarwakker door twee marineblauwe kijkers die de mijne weer leven in blazen.
“Hello, everyone.”, richt ik me tot het publiek voor me. “I’m happy to welcome you all after another year of victory, loss and talent, but above all: a year of football. I hope you enjoy the show.”
Vrolijk applaus stijgt op in de gigantische zaal als ik mijn uittrede maak. Mijn plaats wordt ingenomen door de presentator die de eerste act van de avond aankondigt.
Als dochter van de grote baas wordt er van mij verwacht dat ik het hele gala in goede banen leidt, nu mijn vader in het ziekenhuis ligt. Gelukkig heeft het spelletje met de twee doelen en een bal mij ook kunnen bekoren, anders zou ik het tegen mijn zin moeten doen.
Tevreden kijk ik toe hoe de gymnasten ronddartelen op het podium en om de haverklap door de lucht gegooid worden. Samen met de andere leden van de organisatie hebben we er bewust voor gekozen om ook interesse te tonen in andere sporten. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om alles voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk mag het resultaat er zeker zijn. Het is zelfs zo goed uitgepakt dat het het slaaptekort, de stress en de lange dagen zeker waard was.
“You did an amazing job, munchkin. The show and the setting are as beautiful as ever.”, klinkt het trots.
“Dad!”, roep ik enthousiast. “I thought you couldn’t make it..”
“I wouldn’t want to miss my daughter’s debut for anything.”, drukt hij me op het hart en hij omhelst me stevig zoals alleen hij dat kan.
“Dad, please don’t tell me you escaped out of the hospital just to see me..”, zeg ik op bestraffende toon, maar eigenlijk vind ik het zelf best amusant.
“Who do you think I am?”, zegt hij quasi beledigd, waarna hij in lachen uitbarst. Dat is dus mijn antwoord.
“Thanks for showing up, I really appreciate it.”, zeg ik oprecht.
“You’re welcome, sweetie. I’m going to check up on the others, if you don’t mind. Starting with Dane. I never trusted him in charge of the special effects..”, mompelt hij en hij beent ervandoor, steunend op twee krukken.
“Excuse me, can I ask you something?” Verbaasd draai ik me om.
“Sure,” antwoord ik vriendelijk.
“Are you Mrs Fall?”, vraagt de jongeman.
“Yes, I am.”
“You did a wonderful job managing this event, Jolene.”, zegt hij en hij schenkt me een knipoog.
Ik heb zo idioot veel werk gestoken in het gala dat een beetje waardering echt deugd kan doen. Het is leuk om te weten dat het harde zwoegen geapprecieerd wordt. Bovendien is deze jongeman uiterst aantrekkelijk, wat het compliment alleen maar ten goede komt.
“Thank you, that’s very nice of you.”, zeg ik oprecht dankbaar.
“I even forgot to tell you my name, how rude of me..”, lacht hij. “I’m George.”, vervolgt hij terwijl hij een kus op mijn hand drukt. Ik had geen idee dat er nog jongens bestaan met zulke goede manieren.
“George Weasley?”, gok ik, waarop hij lachend zijn hoofd schudt. “George Washington?” Nogmaals schudt hij zijn hoofd.
“George Ames.”, helpt hij me. “I’m one of the nominees for the Golden Ball.”
Meestal walg ik van mensen die haast verdrinken in arrogantie en zelfvertrouwen, maar George weet het zo te verbloemen dat ik niet eens merk dat hij aan het opscheppen is.
“Maybe you could show me around a bit?”, stelt hij voor.
“Sure, why not.”, glimlach ik. Als hij niet zo charmant was, had ik zijn aanbod waarschijnlijk prompt afgeslagen.
Onze korte tour eindigt in de loges voor de belangrijkste gasten. De plaatsen bieden een uitstekend zicht op het podium en het beste is dat het mensen buiten de loges niet door het glas kunnen kijken. Privacy en discretie gegarandeerd.
Mijn adem stokt in mijn keel wanneer hij me ietwat ruw tegen de muur drukt en zijn lippen de mijne vinden. Zijn tong stoot door in mijn mond terwijl ik zijn stoten noodlottig probeer te pareren met mijn eigen tong. Wanneer ik genoeg kracht verzameld heb, duw ik hem van me af en spuug ik walgend op de grond.
“What are you doing, for god’s sake?”, gil ik.
“Let’s make a deal, bitch. I’ll give you the biggest orgasm you’ll ever have and you give me my Golden Ball.”, zegt hij dwingend en hij komt weer op me af.
“Are you insane?”, schreeuw ik, maar mijn stem gaat verloren in zijn mond.
Zijn hebberige handen die me tegen de muur klemmen, zijn mond die de mijne doet verstikken, zijn heupen die de mijne gevangen houden en zijn geslacht dat hard tegen mijn dij klopt, zijn plots verdwenen. Mijn ogen blijven zijn handelingen zien, maar mijn lichaam weigert om een of andere reden om de prikkels door te geven aan mijn hersenen.
Ook mijn andere zintuigen lijken verdoofd te zijn, waardoor ik alles beleef in een waas. Plots wordt mijn zicht wazig aan de randen, klinkt er een luide toon door mijn gehoorgangen, vangt mijn neus enkel de geur van mijn eigen zweet op en proef ik enkel nog de bittere smaak van gal vermengd met speeksel.
Mijn spieren weigeren dienst en ik zak lichtjes in elkaar. George blijft me stevig recht houden en stoot een goedkeurende grom uit omdat hij denkt dat ik eindelijk meewerk.
Als een lappenpop hang ik in zijn armen, als een marionet die moet gehoorzamen aan degene die haar touwtjes in handen heeft. Mijn hersenen schreeuwen om hulp en om verlossing, maar mijn lijf kan niets doen.
Net wanneer ik mijn bewustzijn dreig te verliezen, worden de handen van mijn lichaam gehaald. De friemelende handen die elk plekje van mijn lijf onderzocht hebben en bezoedeld hebben, zijn plots verdwenen. Net wanneer ik dreig weg te zakken in een eindeloos diepe, duistere put wordt ik weer klaarwakker door twee marineblauwe kijkers die de mijne weer leven in blazen.
Reageer (6)
Louis is een levensredder
9 jaar geleden