December in New York | Harry Styles
Alexa J. Ryan
De tranen dringen zich aan me op wanneer ik voor de laatste keer achter me kijk. Mijn familie staat me uit te zwaaien, onherroepelijk van me gescheiden door het dikke glas. Ik schenk hen nog een waterige glimlach, maar draai me dan definitief om. Slenterend begeef ik me naar de incheckbalie.
Waarom moet je ook altijd zo vroeg op de luchthaven zijn? Verveeld zoek ik naar een boek in mijn handbagage en maak ik het me gemakkelijk op de oncomfortabele stoeltjes. Net wanneer ik me verdiept heb in het boek en wanneer de geluiden van de buitenwereld niet meer tot me doordringen, wordt ik abrupt uit mijn trance gehaald door mijn mobiel. Een luide zucht rolt over mijn lippen terwijl ik mijn iPhone uit mijn jaszak vis.
"Alexa! Are you at the airport already?", klinkt het aan de andere kant van de lijn.
"Yes, Mrs Montgomery.", spreek ik mijn bazin toe.
"You know what to do when you're in New York, right?", vraagt ze.
Ik doe moeite om mijn irritatie te verbergen, want dat kon me wel eens mijn job kosten. De strenge Mrs Montgomery vindt het blijkbaar nodig om steeds opnieuw te herhalen waarom ze me naar New York stuurt. Het feit dat ik naar de andere kant van de wereld moet voor mijn werk en zo Kerstmis moet missen met mijn familie, bedandrukt ze maar al te graag.
"Why don't you tell me?", zeg ik kalm.
"You're going to New York to meet the head of an important fashion lable, Mrs Evans, because her company wants to cooperate with a lable in London. You just have to do some small talk to make sure that she seals the deal with us. But watch out, because there's going to be a representative of another British fashion company as well. Make sure she doesn't get the chance to convince Mrs Evans of anything.", ratelt ze aan één stuk door. "Oh, and if you screw up, I will screw up your reputation. That's a promise."
"I won't screw up, Mrs Montgomery. That's a promise.", zeg ik een stuk zelfzekerder dan hoe ik me diep vanbinnen voel.
Zonder nog de moeite te nemen om te antwoorden, hangt ze op. Zo gedraagt ze zich altijd tegen mensen die lager staan op de sociale ladder van schijnvertoningen.
"Passengers for flight 1810 destination JFK, New York please go to gate 13. We are ready to board.", klinkt het door de intercom.
Vanaf het moment dat ik voet zet op de Amerikaanse bodem, wordt ik overmand door gevoelens van eenzaamheid en angst voor het onbekende. Er hangt dezelfde muffe geur in de lucht, dezelfde bijtende koude slaat me om het hart, dezelfde grijze lucht omvangt me, maar toch voelt het zo anders dan in Londen. Een intens gevoel van heimwee dat komt opborrelen, verdring ik naar het diepste hoekje van mijn bewustzijn. Ik gooi mijn hoofd in mijn hals en zet een brede glimlach op. Ik ga er het beste van maken, ik ben tenslotte in New York City.
Om mezelf te verwennen, begeef me ik me naar de dichtsbijzijnde Starbucks. Een lange rij strekt zich voor me uit en de besluitloze toeristen komen mijn humeur niet ten goede. Wanneer ik aan de beurt ben, kijk ik de jongeman vriendelijk aan.
"Caramel Latte Machiatto, please.", zeg ik vastberaden.
"It's coming your way.", knipoogt de jongen.
Ik knik en loop verder naar de kassa om mijn drankje op te halen. Daarna settel ik me aan een tafeltje bij het raam. Mijn blik glijdt haast automatisch naar buiten. Jonge koppels die hand in hand en luid lachend over de straat struinen en families die vroege Kerstinkopen doen vangen mijn blik, waardoor ik terugdenk aan mijn familie in Londen. Dit jaar zal de eerste keer zijn dat ik Kerst zonder hen doorbreng. Het voelt alsof ik een eeuwenoude traditie doorbreek, alsof ik een vloek op mezelf uitroep.
In gedachten verzonken staar ik voor me uit en ik schrik me rot als er plots een jongen voor me opdoemt. Hij glimlacht breed naar me en staat daar maar als een idioot naar het raam te zwaaien. Wanneer hij zich uit de voeten maakt, ben ik er steevast van overtuigd dat hij niet naar mij zwaaide. Een gevoel van teleurstelling overspoelt me, maar dat is maar van korte duur. Ik kijk verbaasd op wanneer de jongeman naast me plaatsneemt met een dampende beker zwarte koffie.
"Do I know you?", vraag ik kort.
"No, not yet.", lacht de jongeman. "I'm Harry, Harry Styles. See, now you know me."
Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij is zeker knap, maar het laatste wat ik zoek is een lange afstandsrelatie waardoor ik nog minder tijd met mijn familie kan doorbrengen.
"Are you going to tell me your name or shall I just call you Beautiful?", zegt Harry flirterig.
Ik besluit om er toch maar op in te gaan. Misschien is Harry gewoon een verstokte vrijgezel zoals ik en wil hij gewoon wat gezelschap.
"Beautiful sounds fine.", grap ik om het ijs wat te breken. "But you can call me Alexa."
"Alexa.." Harry spreekt mijn naam extra lang uit alsof hij de smaak ervan op zijn tong wil proeven.
"I don't mean to be rude or anything, but why are you here?", vraag ik rechtuit.
"I'm here for work.", antwoordt hij simpel.
"I meant why are you sitting here with me?", dring ik aan.
"No one deserves to be left alone at a time like this. No one ever deserves to be left alone, to be honest with you. I just thought you could use some company.", antwoordt hij wijs.
"Well, that is very thoughtful of you.", zeg ik.
Ik meen de woorden oprecht, maar ergens blijf ik toch wat argwanend. Het kan best zijn dat het gewoon een vriendelijk gebaar is, maar het kan nog steeds zijn dat hij een stiekeme pedofiel is die me zometeen meelokt naar zijn huis.
"Why are you here?", vraagt hij op zijn beurt.
"Work.", antwoordt ik en ik laat het laatste restje van mijn koffie mijn keel verwarmen.
"Your hotel or mine?", zegt hij wanneer ook zijn beker leeg is.
"Excuse me?" Pedofiel, blijkbaar.
"Come on, Ally—"
"Alexa.", verbeter ik hem geïrriteerd.
"No one wants to be alone this time of the year. It's Christmas Eve, for god's sake!", zegt hij en hij gooit zijn armen wild in de lucht.
"Oh, right.. It's December 24th..", herinner ik me nu pas.
"I promise you that I won't kill you or rape you. Do I really look like I'm that type of man?", grinnikt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Lichtelijk geïntrigeerd en nog steeds niet helemaal overtuigd, kom ik dan toch overstag. Voornamelijk omdat hij er inderdaad niet uitziet als een pedofiel met zijn vrolijke krullen en zijn sprankelende groene ogen.
"Fine. One drink. And my hotel, not yours.", zeg ik dominant.
"Sounds excellent."
Samen wandelen we door de drukbezette straten van New York. Harry blijft honderduit praten over allerlei onderwerpen, terwijl mijn aandacht geheel opgaat aan de prachtige Kerstversieringen in de verschillende winkels en straten.
Wanneer we bij mijn hotel aankomen, meld ik me aan bij de balie. Daarna stappen we in de impressionante gouden lift. Bij verdieping 18 stappen we uit. Kamer 1810. Ik gooi de deur open en kijk meteen mijn ogen uit. Ik verwachtte een klein kamertje in het hartje van New York, maar ik sta mooi met mijn mond vol tanden. Harry, daarentegen, lijkt minder onder de indruk. Hij gooit zijn jas op een stoel en gaat op het bed liggen alsof hij hier al jaren woont. Zijn handen kruist hij achter zijn hoofd, waarna hij me gadeslaat met een mengsel van intresse en nieuwsgierigheid.
"What?", vraag ik.
Hij staat meteen weer op van het bed, zijn ogen nog steeds op mij gericht. Met een zekere vastberadenheid in zijn manier van lopen, komt hij op me af. Zijn ogen haken zich in de mijne en ik ben meteen verknocht. Mijn eenzaamheid en zelfmedelijden betekenen uiteindelijk mijn eigen ondergang.
Zijn lippen op de mijne voelt als thuiskomen, ook al ben ik momenteel op meer dan 5000 kilometer van mijn echte thuis. Hij drukte me tegen de muur en liet me al mijn zorgen vergeten door me simpelweg gek te maken van verlangen.
Hij sabbelt zachtjes op mijn onderlip terwijl hij zijn shirt uittrekt. Hij haalt zijn even van de mijne om zijn shirt uit te krijgen, waarna hij ze in mijn hals plaatst. Een brandend spoor van verboden verlangens tekent hij op de gevoelige huid, om te eindigen bij mijn oor.
Hij fluistert lieve woordjes die ik al in geen eeuwen meer gehoord heb, wat me meer opwindt dan de rasechte dirty talk. Zijn onderlichaam schuurt verleidelijk tegen het mijne aan, wat vuurwerk in mijn onderbuik ontketent. Bij hem heeft het blijkbaar hetzelfde effect. Met een diepe grom trekt hij me mee naar het bed toe.
Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en gesloten ogen rek ik me uit, genietend van de warmte onder de lakens. Ik draai me om, op zoek naar nog meer van Harry's lichaamswarmte, maar het enige wat ik vind is een lege, koude, verlaten plaats naast me. Ik herinner me nog vaag iets van het feit dat het bed gisterenavond omhoog veerde toen hij opstond, waarna hij vlak bij mijn oor nog een korte "Merry Christmas" fluisterde. Wat betekent dat nu weer? Gelukkig heb ik een extreem drukke dag voor de boeg. Dan neemt de stress wel geheel bezit van mijn lichaam, maar dan schenk ik tenminste geen aandacht aan het gevoel van teleurstelling. Wat had ik dan eigenlijk verwacht? Ik kom een wildvreemde tegen in hartje New York die zich nogal onbeleefd uitnodigd naar mijn hotelkamer. We hebben coïtus en hij is de volgende morgen verdwenen.. Het klinkt als een niet al te originele romantische komedie, maar zulke situaties zijn vast erg banaal in deze stad.
Vlug kleed ik me aan en gris ik wat spulletjes bij elkaar om in mijn handtas te steken. De typische entiteiten die vrouwen ten allen tijden bij zich hebben om te overleven in de wildernis: mobiel, portefeuille, zakdoekjes, spiegeltje, lipstick, concealer en een energiereep van Special K. Ook werp ik er nog vlug mijn geheugenstick bij, die heb ik nodig voor de presentatie. Tijd om te ontbijten is me niet meer gegund, maar ik krijg sowieso geen hap meer door mijn keel. Daarvoor is mijn taak te belangrijk. Vandaag moet ik mijn presentatie doen om Mrs Evans ervan te overtuigen om voor ons bedrijf te kiezen en niet voor het rivaliserende bedrijf. Van mijn concurrente heb ik nog steeds geen enkel beeld kunnen vormen. Er is me verteld dat ze in hetzelfde hotel verblijft als ik, maar ik heb nog niemand gezien die kan voldoen aan het beeld dat ik van haar in mijn hoofd heb.
Onderweg doe ik mijn ochtendroutine eer aan door een tussenstop te maken bij Starbucks, waar ik mijn gebruikelijke drankje bestel. Tijdens het wachten bekijk ik de berichten op mijn mobiel, hopend om een onbekend nummer te ontdekken dat afkomstig is van mijn bedpartner die me zo ruw verlaten heeft. In de plaats daarvan zie ik dat ik tientalle berichten heb van mijn familie en vrienden in Londen om me een gelukkig kerstfeest te wensen. Een waterig glimlachje siert mijn gezicht wanneer ik door de felicitaties scroll. Ik voel me nog steeds ontzettend schuldig omdat ik me niet bij hen kan voegen voor de feestdagen. Voor mij is het ook niet echt Kerstmis zonder mijn familie.
Ik bedank het meisje dat me mijn koffie overhandigd en zet mijn weg verder door het moordende verkeer buiten. De koffie kan me toch enigszins verwarmen vanbinnen en zorgt er zelfs voor dat ik ietwat kalmer aan het kantoorgebouw arriveer dan je voor mogelijk zou achten. Aan de balie krijg ik te horen dat ik op de allerhoogste verdieping hoor te zijn. Hoe kan het ook anders..
Na nog minstens vijf assistentes tegen te komen, vind ik dan eindelijk het kantoor van Mrs Evans. Ik klop kort even op de deur, waarna ik vrijwel meteen binnen gelaten wordt.
"Hello, Mrs Evans. It's a pleasure to finally meet you. My name is Alexa Ryan, I'm from Chique.", begin ik bekwaam en ik steek joviaal mijn hand uit.
"The pleasure is all mine, Alexa." Ze schudt kort en krachtig mijn hand, zoals een echte bazin dat zou doen. "I appreciate that you've traveled this far for our company, but I'm afraid that you're a bit too late..", zegt ze oprecht.
"Oh god, I'm terribly sorry. I really thought our meeting was at nine thirty..", zeg ik geschokt. Ik kan niet geloven dat ik erin geslaagd ben om zo'n grote kans te verpesten..
"No, that's not what I mean. You're exactly on time." Haar woorden roepen alleen maar meer vraagtekens bij me op.
"Excuse me, but I don't really understand.. Is there something wrong?", vraag ik verward.
"It's just that.. Let's say that we already made an agreement with the other company, Flawless..", zegt ze aarzelend.
Mijn hersenen hebben een reflex om de prikkels die mijn oren momenteel opvangen, niet te decoderen. Ik kan haast niet geloven dat ik niet eens de kans krijg om mijn pleidooi te voeren. Het is zo oneerlijk dat ik wel weerwoord moet bieden.
"With all due respect, but can I at least do my presentation. I think both companies should have a fair chance.", zeg ik zo beleefd mogelijk.
"Fair enough. I will tell you why we chose Flawless, I guess you deserve to know." Ze schenkt me een meedelevend glimlachje, wat meer onheilspellend overkomt dan geruststellend. "We made our choice because the other representative came with a statement that was quite convincing.. He gave me this.." Ze drukt op een knopje van de cassetterecorder op haar bureau, waar eerst niets meer te horen is dan vaag geruis.
"Wait.. He? The other representative is a man?", vraag ik, maar mijn eigen stem legt me abrupt het zwijgen op.
Mijn gezicht vertrekt van walging wanneer ik mijn eigen gekreun uit de kleine recorder hoor komen. Harry. Die klootzak heeft gisterenavond alles opgenomen. Alles.
Ik bal mijn handen tot vuisten en knijp zo hard dat mijn knokkels wit zien, terwijl ik hard op mijn lip bijt tot de ijzeren smaak van bloed mijn smaakpapillen kortstondig verdooft. Ik ben geen gewelddadig type, maar op dit moment wil ik niets liever dan die eikel op zijn gezicht slaan, al is het het laatste wat ik doe.
"I'm sorry, but I think you understand that we don't want to get involved with such inappropriate behaviour. We don't want to cooperate with someone who comes to New York for something like this.", verkondigt ze.
"I'm very sorry it has to end like this. I do want you to know that I came to New York with only one goal in my mind. I hope that private things like what I did last night will not be taken personally.", zeg ik.
"I'm sorry too. But I can't do anything about it.", zegt Mrs Evans eerlijk.
"Don't worry, really. We'll be fine.", zeg ik.
Ik zet enkele stappen achteruit richting de glazen deur van haar kantoor terwijl ik de tranen achter mijn ogen voel branden. Mijn zintuigen lijken nog steeds verdoofd. Net zoals mijn hersenen, die nog steeds niet lijken te beseffen wat er net plaatsgevonden heeft.
"Alexa..", zegt Mrs Evans nog vlug wanneer ik de koude deurklink vastneem. "Merry Christmas."
"Merry Christmas."
De tranen dringen zich aan me op wanneer ik voor de laatste keer achter me kijk. Mijn familie staat me uit te zwaaien, onherroepelijk van me gescheiden door het dikke glas. Ik schenk hen nog een waterige glimlach, maar draai me dan definitief om. Slenterend begeef ik me naar de incheckbalie.
Waarom moet je ook altijd zo vroeg op de luchthaven zijn? Verveeld zoek ik naar een boek in mijn handbagage en maak ik het me gemakkelijk op de oncomfortabele stoeltjes. Net wanneer ik me verdiept heb in het boek en wanneer de geluiden van de buitenwereld niet meer tot me doordringen, wordt ik abrupt uit mijn trance gehaald door mijn mobiel. Een luide zucht rolt over mijn lippen terwijl ik mijn iPhone uit mijn jaszak vis.
"Alexa! Are you at the airport already?", klinkt het aan de andere kant van de lijn.
"Yes, Mrs Montgomery.", spreek ik mijn bazin toe.
"You know what to do when you're in New York, right?", vraagt ze.
Ik doe moeite om mijn irritatie te verbergen, want dat kon me wel eens mijn job kosten. De strenge Mrs Montgomery vindt het blijkbaar nodig om steeds opnieuw te herhalen waarom ze me naar New York stuurt. Het feit dat ik naar de andere kant van de wereld moet voor mijn werk en zo Kerstmis moet missen met mijn familie, bedandrukt ze maar al te graag.
"Why don't you tell me?", zeg ik kalm.
"You're going to New York to meet the head of an important fashion lable, Mrs Evans, because her company wants to cooperate with a lable in London. You just have to do some small talk to make sure that she seals the deal with us. But watch out, because there's going to be a representative of another British fashion company as well. Make sure she doesn't get the chance to convince Mrs Evans of anything.", ratelt ze aan één stuk door. "Oh, and if you screw up, I will screw up your reputation. That's a promise."
"I won't screw up, Mrs Montgomery. That's a promise.", zeg ik een stuk zelfzekerder dan hoe ik me diep vanbinnen voel.
Zonder nog de moeite te nemen om te antwoorden, hangt ze op. Zo gedraagt ze zich altijd tegen mensen die lager staan op de sociale ladder van schijnvertoningen.
"Passengers for flight 1810 destination JFK, New York please go to gate 13. We are ready to board.", klinkt het door de intercom.
Vanaf het moment dat ik voet zet op de Amerikaanse bodem, wordt ik overmand door gevoelens van eenzaamheid en angst voor het onbekende. Er hangt dezelfde muffe geur in de lucht, dezelfde bijtende koude slaat me om het hart, dezelfde grijze lucht omvangt me, maar toch voelt het zo anders dan in Londen. Een intens gevoel van heimwee dat komt opborrelen, verdring ik naar het diepste hoekje van mijn bewustzijn. Ik gooi mijn hoofd in mijn hals en zet een brede glimlach op. Ik ga er het beste van maken, ik ben tenslotte in New York City.
Om mezelf te verwennen, begeef me ik me naar de dichtsbijzijnde Starbucks. Een lange rij strekt zich voor me uit en de besluitloze toeristen komen mijn humeur niet ten goede. Wanneer ik aan de beurt ben, kijk ik de jongeman vriendelijk aan.
"Caramel Latte Machiatto, please.", zeg ik vastberaden.
"It's coming your way.", knipoogt de jongen.
Ik knik en loop verder naar de kassa om mijn drankje op te halen. Daarna settel ik me aan een tafeltje bij het raam. Mijn blik glijdt haast automatisch naar buiten. Jonge koppels die hand in hand en luid lachend over de straat struinen en families die vroege Kerstinkopen doen vangen mijn blik, waardoor ik terugdenk aan mijn familie in Londen. Dit jaar zal de eerste keer zijn dat ik Kerst zonder hen doorbreng. Het voelt alsof ik een eeuwenoude traditie doorbreek, alsof ik een vloek op mezelf uitroep.
In gedachten verzonken staar ik voor me uit en ik schrik me rot als er plots een jongen voor me opdoemt. Hij glimlacht breed naar me en staat daar maar als een idioot naar het raam te zwaaien. Wanneer hij zich uit de voeten maakt, ben ik er steevast van overtuigd dat hij niet naar mij zwaaide. Een gevoel van teleurstelling overspoelt me, maar dat is maar van korte duur. Ik kijk verbaasd op wanneer de jongeman naast me plaatsneemt met een dampende beker zwarte koffie.
"Do I know you?", vraag ik kort.
"No, not yet.", lacht de jongeman. "I'm Harry, Harry Styles. See, now you know me."
Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij is zeker knap, maar het laatste wat ik zoek is een lange afstandsrelatie waardoor ik nog minder tijd met mijn familie kan doorbrengen.
"Are you going to tell me your name or shall I just call you Beautiful?", zegt Harry flirterig.
Ik besluit om er toch maar op in te gaan. Misschien is Harry gewoon een verstokte vrijgezel zoals ik en wil hij gewoon wat gezelschap.
"Beautiful sounds fine.", grap ik om het ijs wat te breken. "But you can call me Alexa."
"Alexa.." Harry spreekt mijn naam extra lang uit alsof hij de smaak ervan op zijn tong wil proeven.
"I don't mean to be rude or anything, but why are you here?", vraag ik rechtuit.
"I'm here for work.", antwoordt hij simpel.
"I meant why are you sitting here with me?", dring ik aan.
"No one deserves to be left alone at a time like this. No one ever deserves to be left alone, to be honest with you. I just thought you could use some company.", antwoordt hij wijs.
"Well, that is very thoughtful of you.", zeg ik.
Ik meen de woorden oprecht, maar ergens blijf ik toch wat argwanend. Het kan best zijn dat het gewoon een vriendelijk gebaar is, maar het kan nog steeds zijn dat hij een stiekeme pedofiel is die me zometeen meelokt naar zijn huis.
"Why are you here?", vraagt hij op zijn beurt.
"Work.", antwoordt ik en ik laat het laatste restje van mijn koffie mijn keel verwarmen.
"Your hotel or mine?", zegt hij wanneer ook zijn beker leeg is.
"Excuse me?" Pedofiel, blijkbaar.
"Come on, Ally—"
"Alexa.", verbeter ik hem geïrriteerd.
"No one wants to be alone this time of the year. It's Christmas Eve, for god's sake!", zegt hij en hij gooit zijn armen wild in de lucht.
"Oh, right.. It's December 24th..", herinner ik me nu pas.
"I promise you that I won't kill you or rape you. Do I really look like I'm that type of man?", grinnikt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Lichtelijk geïntrigeerd en nog steeds niet helemaal overtuigd, kom ik dan toch overstag. Voornamelijk omdat hij er inderdaad niet uitziet als een pedofiel met zijn vrolijke krullen en zijn sprankelende groene ogen.
"Fine. One drink. And my hotel, not yours.", zeg ik dominant.
"Sounds excellent."
Samen wandelen we door de drukbezette straten van New York. Harry blijft honderduit praten over allerlei onderwerpen, terwijl mijn aandacht geheel opgaat aan de prachtige Kerstversieringen in de verschillende winkels en straten.
Wanneer we bij mijn hotel aankomen, meld ik me aan bij de balie. Daarna stappen we in de impressionante gouden lift. Bij verdieping 18 stappen we uit. Kamer 1810. Ik gooi de deur open en kijk meteen mijn ogen uit. Ik verwachtte een klein kamertje in het hartje van New York, maar ik sta mooi met mijn mond vol tanden. Harry, daarentegen, lijkt minder onder de indruk. Hij gooit zijn jas op een stoel en gaat op het bed liggen alsof hij hier al jaren woont. Zijn handen kruist hij achter zijn hoofd, waarna hij me gadeslaat met een mengsel van intresse en nieuwsgierigheid.
"What?", vraag ik.
Hij staat meteen weer op van het bed, zijn ogen nog steeds op mij gericht. Met een zekere vastberadenheid in zijn manier van lopen, komt hij op me af. Zijn ogen haken zich in de mijne en ik ben meteen verknocht. Mijn eenzaamheid en zelfmedelijden betekenen uiteindelijk mijn eigen ondergang.
Zijn lippen op de mijne voelt als thuiskomen, ook al ben ik momenteel op meer dan 5000 kilometer van mijn echte thuis. Hij drukte me tegen de muur en liet me al mijn zorgen vergeten door me simpelweg gek te maken van verlangen.
Hij sabbelt zachtjes op mijn onderlip terwijl hij zijn shirt uittrekt. Hij haalt zijn even van de mijne om zijn shirt uit te krijgen, waarna hij ze in mijn hals plaatst. Een brandend spoor van verboden verlangens tekent hij op de gevoelige huid, om te eindigen bij mijn oor.
Hij fluistert lieve woordjes die ik al in geen eeuwen meer gehoord heb, wat me meer opwindt dan de rasechte dirty talk. Zijn onderlichaam schuurt verleidelijk tegen het mijne aan, wat vuurwerk in mijn onderbuik ontketent. Bij hem heeft het blijkbaar hetzelfde effect. Met een diepe grom trekt hij me mee naar het bed toe.
Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en gesloten ogen rek ik me uit, genietend van de warmte onder de lakens. Ik draai me om, op zoek naar nog meer van Harry's lichaamswarmte, maar het enige wat ik vind is een lege, koude, verlaten plaats naast me. Ik herinner me nog vaag iets van het feit dat het bed gisterenavond omhoog veerde toen hij opstond, waarna hij vlak bij mijn oor nog een korte "Merry Christmas" fluisterde. Wat betekent dat nu weer? Gelukkig heb ik een extreem drukke dag voor de boeg. Dan neemt de stress wel geheel bezit van mijn lichaam, maar dan schenk ik tenminste geen aandacht aan het gevoel van teleurstelling. Wat had ik dan eigenlijk verwacht? Ik kom een wildvreemde tegen in hartje New York die zich nogal onbeleefd uitnodigd naar mijn hotelkamer. We hebben coïtus en hij is de volgende morgen verdwenen.. Het klinkt als een niet al te originele romantische komedie, maar zulke situaties zijn vast erg banaal in deze stad.
Vlug kleed ik me aan en gris ik wat spulletjes bij elkaar om in mijn handtas te steken. De typische entiteiten die vrouwen ten allen tijden bij zich hebben om te overleven in de wildernis: mobiel, portefeuille, zakdoekjes, spiegeltje, lipstick, concealer en een energiereep van Special K. Ook werp ik er nog vlug mijn geheugenstick bij, die heb ik nodig voor de presentatie. Tijd om te ontbijten is me niet meer gegund, maar ik krijg sowieso geen hap meer door mijn keel. Daarvoor is mijn taak te belangrijk. Vandaag moet ik mijn presentatie doen om Mrs Evans ervan te overtuigen om voor ons bedrijf te kiezen en niet voor het rivaliserende bedrijf. Van mijn concurrente heb ik nog steeds geen enkel beeld kunnen vormen. Er is me verteld dat ze in hetzelfde hotel verblijft als ik, maar ik heb nog niemand gezien die kan voldoen aan het beeld dat ik van haar in mijn hoofd heb.
Onderweg doe ik mijn ochtendroutine eer aan door een tussenstop te maken bij Starbucks, waar ik mijn gebruikelijke drankje bestel. Tijdens het wachten bekijk ik de berichten op mijn mobiel, hopend om een onbekend nummer te ontdekken dat afkomstig is van mijn bedpartner die me zo ruw verlaten heeft. In de plaats daarvan zie ik dat ik tientalle berichten heb van mijn familie en vrienden in Londen om me een gelukkig kerstfeest te wensen. Een waterig glimlachje siert mijn gezicht wanneer ik door de felicitaties scroll. Ik voel me nog steeds ontzettend schuldig omdat ik me niet bij hen kan voegen voor de feestdagen. Voor mij is het ook niet echt Kerstmis zonder mijn familie.
Ik bedank het meisje dat me mijn koffie overhandigd en zet mijn weg verder door het moordende verkeer buiten. De koffie kan me toch enigszins verwarmen vanbinnen en zorgt er zelfs voor dat ik ietwat kalmer aan het kantoorgebouw arriveer dan je voor mogelijk zou achten. Aan de balie krijg ik te horen dat ik op de allerhoogste verdieping hoor te zijn. Hoe kan het ook anders..
Na nog minstens vijf assistentes tegen te komen, vind ik dan eindelijk het kantoor van Mrs Evans. Ik klop kort even op de deur, waarna ik vrijwel meteen binnen gelaten wordt.
"Hello, Mrs Evans. It's a pleasure to finally meet you. My name is Alexa Ryan, I'm from Chique.", begin ik bekwaam en ik steek joviaal mijn hand uit.
"The pleasure is all mine, Alexa." Ze schudt kort en krachtig mijn hand, zoals een echte bazin dat zou doen. "I appreciate that you've traveled this far for our company, but I'm afraid that you're a bit too late..", zegt ze oprecht.
"Oh god, I'm terribly sorry. I really thought our meeting was at nine thirty..", zeg ik geschokt. Ik kan niet geloven dat ik erin geslaagd ben om zo'n grote kans te verpesten..
"No, that's not what I mean. You're exactly on time." Haar woorden roepen alleen maar meer vraagtekens bij me op.
"Excuse me, but I don't really understand.. Is there something wrong?", vraag ik verward.
"It's just that.. Let's say that we already made an agreement with the other company, Flawless..", zegt ze aarzelend.
Mijn hersenen hebben een reflex om de prikkels die mijn oren momenteel opvangen, niet te decoderen. Ik kan haast niet geloven dat ik niet eens de kans krijg om mijn pleidooi te voeren. Het is zo oneerlijk dat ik wel weerwoord moet bieden.
"With all due respect, but can I at least do my presentation. I think both companies should have a fair chance.", zeg ik zo beleefd mogelijk.
"Fair enough. I will tell you why we chose Flawless, I guess you deserve to know." Ze schenkt me een meedelevend glimlachje, wat meer onheilspellend overkomt dan geruststellend. "We made our choice because the other representative came with a statement that was quite convincing.. He gave me this.." Ze drukt op een knopje van de cassetterecorder op haar bureau, waar eerst niets meer te horen is dan vaag geruis.
"Wait.. He? The other representative is a man?", vraag ik, maar mijn eigen stem legt me abrupt het zwijgen op.
Mijn gezicht vertrekt van walging wanneer ik mijn eigen gekreun uit de kleine recorder hoor komen. Harry. Die klootzak heeft gisterenavond alles opgenomen. Alles.
Ik bal mijn handen tot vuisten en knijp zo hard dat mijn knokkels wit zien, terwijl ik hard op mijn lip bijt tot de ijzeren smaak van bloed mijn smaakpapillen kortstondig verdooft. Ik ben geen gewelddadig type, maar op dit moment wil ik niets liever dan die eikel op zijn gezicht slaan, al is het het laatste wat ik doe.
"I'm sorry, but I think you understand that we don't want to get involved with such inappropriate behaviour. We don't want to cooperate with someone who comes to New York for something like this.", verkondigt ze.
"I'm very sorry it has to end like this. I do want you to know that I came to New York with only one goal in my mind. I hope that private things like what I did last night will not be taken personally.", zeg ik.
"I'm sorry too. But I can't do anything about it.", zegt Mrs Evans eerlijk.
"Don't worry, really. We'll be fine.", zeg ik.
Ik zet enkele stappen achteruit richting de glazen deur van haar kantoor terwijl ik de tranen achter mijn ogen voel branden. Mijn zintuigen lijken nog steeds verdoofd. Net zoals mijn hersenen, die nog steeds niet lijken te beseffen wat er net plaatsgevonden heeft.
"Alexa..", zegt Mrs Evans nog vlug wanneer ik de koude deurklink vastneem. "Merry Christmas."
"Merry Christmas."
Reageer (10)
Jezus Harry, eikel
7 jaar geledenVan een plot twist gesproken, die had ik niet zien aan komen! :o
1 decennium geledenwait, whut?
1 decennium geledenHARRY!
1 decennium geledenYAY
1 decennium geleden