Mystery Unraveled | Zayn Malik
Zayn J. Malik
"If you don't mind, please leave this property. I want to go home." Ongeduldig laat ze de bos sleutels tussen haar vingers door glijden. Ik hef mijn hoofd lichtjes schuin.
"You must be kidding me, right? You're definitely not the type of girl to go to bed at nine thirty.", grinnik ik in mezelf.
Het lachen vergaat me abrupt wanneer ik de hatelijke uitdrukking zie die haar gezicht volledig ontsiert. Haar vinger steekt priemend mijn richting uit alsof ze op het punt staat om verwijten naar mijn hoofd te slingeren.
"You don't know me.", sist ze met een onheilspellende ondertoon in haar stem die me meteen het zwijgen oplegde.
Zonder me ook maar meer dan één blik te gunnen, keert ze me de rug toe. Heupwiegend loopt ze tot bij de deur. Ik weet dat ze tot ik me bij haar voeg, maar nog steeds weigert ze resoluut om me aandacht te schenken. In plaats daarvan lijkt ze helemaal op te gaan in wat er zich achter het raam bevind. Met haar gezicht op enkele millimeters van het glas bestudeert ze de met sneeuw bedekte, uitgestorven straat. Haar warme adem tegen het raam en beperkt haar zicht, maar ze neemt niet de tijd om het weg te vegen of om opzij te gaan.
"Stop trying to read my mind and get your ass over here.", zegt ze met een onverwachte stemverheffing.
Het is werkelijk een merkwaardig fenomeen wat dit meisje hier demonstreerde. Iemand heeft last van stemmingswisselingen.. Van het weerloos, klein meisje dat gefascineerd is door de kleine dingen in het leven zoals de eerste sneeuwval blijft niets meer over wanneer ze eenmaal begint te schelden en wanneer ze zich wederom verbergt achter het masker van ondoorgrondelijk cynisme.
Toch kom ik langzaamaan in beweging, zonder haar ook maar een moment uit het oog te verliezen. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over haar kleine onvolmaaktheden..
Samen verlaten we het pand. Haar ogen vestigen zich kort op mij bij wijze van afscheid, waarna ze haar handen diep in haar zakken steekt en bij me vandaan wandelt. Ik blijf haar nakijken tot zelfs het knipperende licht van de verouderde lantaarnpaal haar signaal niet meer kan opvangen. De duisternis slokt haar op en een gevoel van eenzaamheid steekt bij mij de kop op. Pas dan dringt het tot me door wat me te doen staat. Geruisloos zet ik de achtervolging in. Ik hoef niet bang te zijn dat de sneeuw me zal verraden, want het is toch aardedonker.
Op een veilige afstand schaduw ik haar. Mijn voeten zijn ondertussen helemaal verkleumd, mijn hele lichaam beeft van de bijtende koude en ik begin me af te vragen waarom ze in godsnaam het hele eind te voet ging terwijl ze gewoon de metro kon nemen. Pas na 35 minuten wordt ik verlost uit mijn lijden. Wanneer ik even geen aandacht meer schenk aan mijn stramme spieren, vangen mijn oren het onmiskenbare geluid op van de zee. Waarom komt ze in godsnaam hiernaartoe?
Ik blijf verscholen te midden van de duinen terwijl zij zich over het strand voortbeweegt naar de zee die woester kolkt dan normaal. Haar lange zwarte jurk wappert in de wind, net zoals haar lange bruine lokken. Ze spreid haar armen en kijkt naar de donkergrijze lucht. Het lijkt wel een soort duivelsritueel. Nadat ik met mijn ogen geknipperd heb, is ze weer verdween. Mijn ogen scannen de horizon af en ik zie nog net hoe ze langzaam de zee in stapt, haar donkere gestalte wordt helemaal verzwolgen door het intense zwart van de zee. Ik begin me toch zorgen te maken wanneer ze tot aan haar middel in het water verdwijnt. Onbewust schuifel ik bij mijn schuilplaats vandaan. Steeds harder wordt ik naar haar toe gezogen tot ik al rennend door het zand ploeter. Ik beland even met mijn gezicht in het ruwe zand, maar dat weerhoudt me er niet van om mijn weg verder te zetten.
De onderste puntjes van haar lokken dreigen in het water te zakken wanneer ik de rand van het water bereik. Zonder aarzelen wurm ik me door de massa waterplanten die zich rond mijn enkels wikkelen. Pas op het moment dat ik haar aanraak, lijkt ze wakker te worden uit een trance en kijkt ze verstoord op. Meteen grijp ik haar hand en begin haar terug naar de kant te sleuren, maar ze geeft niet toe.
"What do you think you're doing?", vraag ik op een hoge toon die mijn wanhoop prijsgeeft.
"Leave me alone.", zegt ze dwingend en ze kijkt recht voor zich uit.
"I refuse to leave you like this. I'm not going back unless you go with me.", schreeuw ik om mijn woorden kracht bij te zetten.
"Fine." Wederom zet ze enkele stappen naar voren, maar dit keer laat ik dat niet toe. Na een korte versnelling sta ik voor haar zodat ze me wel moet aankijken. Ik heb allang besloten welke tactiek ik ga toepassen op haar. Als ik haar maar genoeg op de zenuwen werk, dan zal ze vroeg of laat breken. Dat is het enige nadeel aan temperamentvolle vrouwen.
"Don't pretend like you care about me.", zegt ze en ze slaat demonstratief haar handen voor haar borst.
"I do care about you..", zeg ik verslagen.
"You don't even know my name.", lacht ze schamper.
"I don't need to know your name to see your beauty.", probeer ik haar te overhalen, maar dat heeft duidelijk een omgekeerde uitwerking op haar.
"Oh, please..", verzuchtte ze. "Everyone hates me, don't pretend like you're different."
"I don't hate you! The only one that hates you is the face in the mirror staring back at you!", schreeuwde ik.
Ondertussen had ik haar bij de schouders vastgenomen om haar letterlijk door elkaar te schudden. Plots zakt ze ineen in mijn armen, waardoor we beiden in zee vallen. Dit meisje is de definitie van onvoorspelbaarheid. Plots wordt de spraakwaterval in gang gezet.
"Four years ago, I came here with my brother to celebrate Christmas eve. We were both drunk as fuck because we wanted to show the world our freedom. We ran into the sea, but he never came back. It's all my fault." De woordenwaterval maakt plaats voor een waterval aan tranen. Ik wrijf met mijn ruwe duimen haar tranen weg en staar in haar ogen.
"It's not your fault.", zeg ik luid. Ze wurmt zich uit mijn greep en kijkt me aan. Haar ogen verklappen dat ze dit veel te lang opgekropt heeft.
"You don't get it, do you? The blood is on my hands.", fluistert ze gebroken.
"No, you don't get it. Your brother didn't die in vane. He loves you and he would want you to enjoy life."
"You're probably right..", komt ze langzaamaan overstag.
Voor ik tijd genoeg heb om na te denken over de mogelijk negatieve gevolgen en consequenties van deze plotse ingeving, druk ik mijn lippen stevig op de hare en trek ik haar leven steviger tegen me aan. Tot mijn vreugde gaat ze mee in de innige omhelzing en zoent ze me vol overgave terug. Al veel te vlug trekt ze zich schuchter terug, waarop ik haar vragend aankijk.
"It's Scarlett, by the way.", zegt ze glimlachend.
"What?", vraag ik verward.
"My name is Scarlett, Scarlett Jones."
"I'm Zayn.", zeg ik, waarna ik haar opnieuw in mijn armen kan sluiten.
"If you don't mind, please leave this property. I want to go home." Ongeduldig laat ze de bos sleutels tussen haar vingers door glijden. Ik hef mijn hoofd lichtjes schuin.
"You must be kidding me, right? You're definitely not the type of girl to go to bed at nine thirty.", grinnik ik in mezelf.
Het lachen vergaat me abrupt wanneer ik de hatelijke uitdrukking zie die haar gezicht volledig ontsiert. Haar vinger steekt priemend mijn richting uit alsof ze op het punt staat om verwijten naar mijn hoofd te slingeren.
"You don't know me.", sist ze met een onheilspellende ondertoon in haar stem die me meteen het zwijgen oplegde.
Zonder me ook maar meer dan één blik te gunnen, keert ze me de rug toe. Heupwiegend loopt ze tot bij de deur. Ik weet dat ze tot ik me bij haar voeg, maar nog steeds weigert ze resoluut om me aandacht te schenken. In plaats daarvan lijkt ze helemaal op te gaan in wat er zich achter het raam bevind. Met haar gezicht op enkele millimeters van het glas bestudeert ze de met sneeuw bedekte, uitgestorven straat. Haar warme adem tegen het raam en beperkt haar zicht, maar ze neemt niet de tijd om het weg te vegen of om opzij te gaan.
"Stop trying to read my mind and get your ass over here.", zegt ze met een onverwachte stemverheffing.
Het is werkelijk een merkwaardig fenomeen wat dit meisje hier demonstreerde. Iemand heeft last van stemmingswisselingen.. Van het weerloos, klein meisje dat gefascineerd is door de kleine dingen in het leven zoals de eerste sneeuwval blijft niets meer over wanneer ze eenmaal begint te schelden en wanneer ze zich wederom verbergt achter het masker van ondoorgrondelijk cynisme.
Toch kom ik langzaamaan in beweging, zonder haar ook maar een moment uit het oog te verliezen. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over haar kleine onvolmaaktheden..
Samen verlaten we het pand. Haar ogen vestigen zich kort op mij bij wijze van afscheid, waarna ze haar handen diep in haar zakken steekt en bij me vandaan wandelt. Ik blijf haar nakijken tot zelfs het knipperende licht van de verouderde lantaarnpaal haar signaal niet meer kan opvangen. De duisternis slokt haar op en een gevoel van eenzaamheid steekt bij mij de kop op. Pas dan dringt het tot me door wat me te doen staat. Geruisloos zet ik de achtervolging in. Ik hoef niet bang te zijn dat de sneeuw me zal verraden, want het is toch aardedonker.
Op een veilige afstand schaduw ik haar. Mijn voeten zijn ondertussen helemaal verkleumd, mijn hele lichaam beeft van de bijtende koude en ik begin me af te vragen waarom ze in godsnaam het hele eind te voet ging terwijl ze gewoon de metro kon nemen. Pas na 35 minuten wordt ik verlost uit mijn lijden. Wanneer ik even geen aandacht meer schenk aan mijn stramme spieren, vangen mijn oren het onmiskenbare geluid op van de zee. Waarom komt ze in godsnaam hiernaartoe?
Ik blijf verscholen te midden van de duinen terwijl zij zich over het strand voortbeweegt naar de zee die woester kolkt dan normaal. Haar lange zwarte jurk wappert in de wind, net zoals haar lange bruine lokken. Ze spreid haar armen en kijkt naar de donkergrijze lucht. Het lijkt wel een soort duivelsritueel. Nadat ik met mijn ogen geknipperd heb, is ze weer verdween. Mijn ogen scannen de horizon af en ik zie nog net hoe ze langzaam de zee in stapt, haar donkere gestalte wordt helemaal verzwolgen door het intense zwart van de zee. Ik begin me toch zorgen te maken wanneer ze tot aan haar middel in het water verdwijnt. Onbewust schuifel ik bij mijn schuilplaats vandaan. Steeds harder wordt ik naar haar toe gezogen tot ik al rennend door het zand ploeter. Ik beland even met mijn gezicht in het ruwe zand, maar dat weerhoudt me er niet van om mijn weg verder te zetten.
De onderste puntjes van haar lokken dreigen in het water te zakken wanneer ik de rand van het water bereik. Zonder aarzelen wurm ik me door de massa waterplanten die zich rond mijn enkels wikkelen. Pas op het moment dat ik haar aanraak, lijkt ze wakker te worden uit een trance en kijkt ze verstoord op. Meteen grijp ik haar hand en begin haar terug naar de kant te sleuren, maar ze geeft niet toe.
"What do you think you're doing?", vraag ik op een hoge toon die mijn wanhoop prijsgeeft.
"Leave me alone.", zegt ze dwingend en ze kijkt recht voor zich uit.
"I refuse to leave you like this. I'm not going back unless you go with me.", schreeuw ik om mijn woorden kracht bij te zetten.
"Fine." Wederom zet ze enkele stappen naar voren, maar dit keer laat ik dat niet toe. Na een korte versnelling sta ik voor haar zodat ze me wel moet aankijken. Ik heb allang besloten welke tactiek ik ga toepassen op haar. Als ik haar maar genoeg op de zenuwen werk, dan zal ze vroeg of laat breken. Dat is het enige nadeel aan temperamentvolle vrouwen.
"Don't pretend like you care about me.", zegt ze en ze slaat demonstratief haar handen voor haar borst.
"I do care about you..", zeg ik verslagen.
"You don't even know my name.", lacht ze schamper.
"I don't need to know your name to see your beauty.", probeer ik haar te overhalen, maar dat heeft duidelijk een omgekeerde uitwerking op haar.
"Oh, please..", verzuchtte ze. "Everyone hates me, don't pretend like you're different."
"I don't hate you! The only one that hates you is the face in the mirror staring back at you!", schreeuwde ik.
Ondertussen had ik haar bij de schouders vastgenomen om haar letterlijk door elkaar te schudden. Plots zakt ze ineen in mijn armen, waardoor we beiden in zee vallen. Dit meisje is de definitie van onvoorspelbaarheid. Plots wordt de spraakwaterval in gang gezet.
"Four years ago, I came here with my brother to celebrate Christmas eve. We were both drunk as fuck because we wanted to show the world our freedom. We ran into the sea, but he never came back. It's all my fault." De woordenwaterval maakt plaats voor een waterval aan tranen. Ik wrijf met mijn ruwe duimen haar tranen weg en staar in haar ogen.
"It's not your fault.", zeg ik luid. Ze wurmt zich uit mijn greep en kijkt me aan. Haar ogen verklappen dat ze dit veel te lang opgekropt heeft.
"You don't get it, do you? The blood is on my hands.", fluistert ze gebroken.
"No, you don't get it. Your brother didn't die in vane. He loves you and he would want you to enjoy life."
"You're probably right..", komt ze langzaamaan overstag.
Voor ik tijd genoeg heb om na te denken over de mogelijk negatieve gevolgen en consequenties van deze plotse ingeving, druk ik mijn lippen stevig op de hare en trek ik haar leven steviger tegen me aan. Tot mijn vreugde gaat ze mee in de innige omhelzing en zoent ze me vol overgave terug. Al veel te vlug trekt ze zich schuchter terug, waarop ik haar vragend aankijk.
"It's Scarlett, by the way.", zegt ze glimlachend.
"What?", vraag ik verward.
"My name is Scarlett, Scarlett Jones."
"I'm Zayn.", zeg ik, waarna ik haar opnieuw in mijn armen kan sluiten.
Reageer (5)
Wat gaaf! Dit mysterieuze heeft wel wat ^^
7 jaar geledenLiefff
9 jaar geledenwooooooow, dit is echt heel mooi geschreven!
9 jaar geledenOh wauw ! Echt prachtig geschreven <3
9 jaar geledenLeuk ook echt zielig voor scarlett
9 jaar geledenVage manier om de naam van iemand te horen te krijgen