December Mystery | Zayn Malik
Zayn J. Malik
Met mijn handen diep in mijn zakken struin ik door de verlaten straten. Niemand begeeft zich momenteel buiten omdat het Kerstavond is, zodat het lijkt alsof ik de enige ziel op aarde ben. Stiekem vind ik dat idee zo slecht nog niet. Als ik de bekende kroeg in mijn vizier krijg, vertraag ik mijn pas. De pub valt goed te herkennen aangezien het de enige zaak is zonder kerstversiering en kerstlichtjes. Het is ook meteen de enige etalage die geen warme, huiselijke gloed uitstraalt.
Een diepe teug lucht verlaat mijn lippen en vormt aan wolkje in de ijskoude lucht. Zo snel als het wolkje ontstond, is het ook weer verdwenen samen met de nog overgebleven twijfels in mijn hoofd. Met een zekere vastberadenheid in mijn manier van lopen, leg ik mijn verkleumde hand op de deurklink. Het ijzer is zo koud dat het mijn huid schroeit, maar mijn uitdrukking blijft een onpeilbare onverschilligheid.
Zoals verwacht is de hele kroeg leeg. Iedereen met gezond verstand zit nu met zijn familie rond de kerstboom om elkaar pakjes te geven terwijl een stereotiepe familiefilm zich op de televisie afspeelt. Mijn leven is nu eenmaal niet als in een voorspelbare romantische komedie. Je zal me mijn levensverhaal nooit horen vertellen begeleid door de troostende klank van violen en de hoop op een gelukkig einde heb ik allang opgegeven.
Een drukkende aanwezigheid doet mijn gedachtestroom verstommen. Ik kijk op en wordt meteen weer opgeslokt in haar helderblauwe ogen. Een woeste oceaan lijkt in daar te kolken. Een oceaan die niet zal aarzelen om me te verzwelgen. Haar machtige ogen hebben me altijd al het meest gefascineerd. Zonder waarschuwing knippert ze met haar ogen en is de oceaan aan herinneringen weer verdwenen. Het water maakt plaats voor een dikke mist die voorbij drijft. Ik frons diep en blijf nog even gehypnotiseerd naar haar staren in de veronderstelling dat de mist weer gaat opklaren, maar dat gebeurt niet.
"What do you want?" Binnensmonds vervloek ik haar keuze om de magische sfeer om ons heen te bevuilen met woorden.
"Bacardi.", antwoord ik simpel.
Niet veel later zet ze bruusk een glas voor mijn neus, waardoor minstens de helft van de drank over de rand van het glas kolkt. Haar rothumeur is niet te evenaren, maar vandaag heeft ze toch een nieuw record gevestigd.
Ik giet een flinke teug van het goedje naar binnen, wat mijn keel doet branden. Ongegeneerd bestudeer ik haar sterke gelaatstrekken. Haar ogen vertonen nog steeds dezelfde vage mist, dus besluit ik om me op haar andere karakteristieken te richten. Haar donkerbruine haar ligt warrig en nonchalant, maar ik moet toegeven dat dat haar beste look is. De perfect gevormde lippen die lichtjes uit elkaar wijken, hebben een karmijnrode kleur die neigt naar de kleur van puur bloed.
Minachtend glijden haar ogen over mijn donkere haar, om zich uiteindelijk in mijn gitzwarte ogen te haken. Ze haalt haar wenkbrauwen op als stille uitdaging, waar ik maar al te graag gebruik van maak.
"Why do you hate Christmas?", vraag ik rechtuit. Ik ben nooit van plan geweest om er doekjes om te winden. Dat werkt niet bij haar.
Als ze ook enigszins uit het veld geslagen is door mijn vraag, weet ze dat heel goed te verbergen. Ze bijt op haar lip, maar niet op zo'n manier dat het er verlegen en terughoudend uitziet. Eerder op een verveelde, ongeïnteresseerde manier.
"Is it really that hard to understand?" Haar stem klinkt als een mierzoete melodie die steeds in je hoofd blijft hangen en die je terug doet denken aan de leukste herinneringen die je brein je te bieden heeft. Dat staat helemaal in contrast met haar ongevoelige persoonlijkheid.
Omdat ik bewust geen antwoord geef, zucht ze luid. Uiteindelijk krijg ik toch het gewenste effect doordat ze verder vertelt.
"The whole illusion around Christmas is what bothers me the most. Christmas is just too perfect, nobody thinks about its flaws. I just don't get the fact that human beings could possibly be this naive to believe in something this stupid. People are blind. It's not as if the demons suddenly leave this world just because it's Christmas, as if nobody suffers from appetite, poverty or lightning because the calendar says it's December 25th, as if sitting around a Christmas tree and giving each other presents will keep people from living a nightmare. Just the idea of giving people gifts because we expect something with the same price tag in return, makes me feel sick.", beëindigd ze haar sterke monoloog. "Is it really that hard to understand?", herhaalt ze nogmaals.
Ik zwijg en laat haar woorden even tot me doordringen. Wat heeft ervoor gezorgd dat ze zo cynisch staat tegenover het vrolijkste feest van het jaar? Voor mij is het ook niet zo, maar dat is omdat ik niemand heb om het mee te vieren. Welke achterliggende reden heeft dit meisje tot op het bot opgevreten waardoor al het geluk uit haar gezogen is? Wat veroorzaakt haar bijtende sarcasme en haar eeuwige cynisme? Een plotse, oncontroleerbare woede overmant me. Welk levend wezen had het lef om een kwetsbare schoonheid van haar kaliber te ruïneren.
Er komen meer vragen bovendrijven dan antwoorden, maar ik besluit om wijselijk mijn mond te houden. Als ik maar geduld koester, dan krijg ik mijn antwoorden vanzelf. Zonder er woorden bij te betrekken, beloof ik plechtig aan haar, maar vooral aan mezelf, dat ik die befaamde reden op zal sporen en uit zal schakelen. Al is het het laatste wat ik doe, ik moet ervoor zorgen dat dit meisje weer leert wat liefhebben is.
Met mijn handen diep in mijn zakken struin ik door de verlaten straten. Niemand begeeft zich momenteel buiten omdat het Kerstavond is, zodat het lijkt alsof ik de enige ziel op aarde ben. Stiekem vind ik dat idee zo slecht nog niet. Als ik de bekende kroeg in mijn vizier krijg, vertraag ik mijn pas. De pub valt goed te herkennen aangezien het de enige zaak is zonder kerstversiering en kerstlichtjes. Het is ook meteen de enige etalage die geen warme, huiselijke gloed uitstraalt.
Een diepe teug lucht verlaat mijn lippen en vormt aan wolkje in de ijskoude lucht. Zo snel als het wolkje ontstond, is het ook weer verdwenen samen met de nog overgebleven twijfels in mijn hoofd. Met een zekere vastberadenheid in mijn manier van lopen, leg ik mijn verkleumde hand op de deurklink. Het ijzer is zo koud dat het mijn huid schroeit, maar mijn uitdrukking blijft een onpeilbare onverschilligheid.
Zoals verwacht is de hele kroeg leeg. Iedereen met gezond verstand zit nu met zijn familie rond de kerstboom om elkaar pakjes te geven terwijl een stereotiepe familiefilm zich op de televisie afspeelt. Mijn leven is nu eenmaal niet als in een voorspelbare romantische komedie. Je zal me mijn levensverhaal nooit horen vertellen begeleid door de troostende klank van violen en de hoop op een gelukkig einde heb ik allang opgegeven.
Een drukkende aanwezigheid doet mijn gedachtestroom verstommen. Ik kijk op en wordt meteen weer opgeslokt in haar helderblauwe ogen. Een woeste oceaan lijkt in daar te kolken. Een oceaan die niet zal aarzelen om me te verzwelgen. Haar machtige ogen hebben me altijd al het meest gefascineerd. Zonder waarschuwing knippert ze met haar ogen en is de oceaan aan herinneringen weer verdwenen. Het water maakt plaats voor een dikke mist die voorbij drijft. Ik frons diep en blijf nog even gehypnotiseerd naar haar staren in de veronderstelling dat de mist weer gaat opklaren, maar dat gebeurt niet.
"What do you want?" Binnensmonds vervloek ik haar keuze om de magische sfeer om ons heen te bevuilen met woorden.
"Bacardi.", antwoord ik simpel.
Niet veel later zet ze bruusk een glas voor mijn neus, waardoor minstens de helft van de drank over de rand van het glas kolkt. Haar rothumeur is niet te evenaren, maar vandaag heeft ze toch een nieuw record gevestigd.
Ik giet een flinke teug van het goedje naar binnen, wat mijn keel doet branden. Ongegeneerd bestudeer ik haar sterke gelaatstrekken. Haar ogen vertonen nog steeds dezelfde vage mist, dus besluit ik om me op haar andere karakteristieken te richten. Haar donkerbruine haar ligt warrig en nonchalant, maar ik moet toegeven dat dat haar beste look is. De perfect gevormde lippen die lichtjes uit elkaar wijken, hebben een karmijnrode kleur die neigt naar de kleur van puur bloed.
Minachtend glijden haar ogen over mijn donkere haar, om zich uiteindelijk in mijn gitzwarte ogen te haken. Ze haalt haar wenkbrauwen op als stille uitdaging, waar ik maar al te graag gebruik van maak.
"Why do you hate Christmas?", vraag ik rechtuit. Ik ben nooit van plan geweest om er doekjes om te winden. Dat werkt niet bij haar.
Als ze ook enigszins uit het veld geslagen is door mijn vraag, weet ze dat heel goed te verbergen. Ze bijt op haar lip, maar niet op zo'n manier dat het er verlegen en terughoudend uitziet. Eerder op een verveelde, ongeïnteresseerde manier.
"Is it really that hard to understand?" Haar stem klinkt als een mierzoete melodie die steeds in je hoofd blijft hangen en die je terug doet denken aan de leukste herinneringen die je brein je te bieden heeft. Dat staat helemaal in contrast met haar ongevoelige persoonlijkheid.
Omdat ik bewust geen antwoord geef, zucht ze luid. Uiteindelijk krijg ik toch het gewenste effect doordat ze verder vertelt.
"The whole illusion around Christmas is what bothers me the most. Christmas is just too perfect, nobody thinks about its flaws. I just don't get the fact that human beings could possibly be this naive to believe in something this stupid. People are blind. It's not as if the demons suddenly leave this world just because it's Christmas, as if nobody suffers from appetite, poverty or lightning because the calendar says it's December 25th, as if sitting around a Christmas tree and giving each other presents will keep people from living a nightmare. Just the idea of giving people gifts because we expect something with the same price tag in return, makes me feel sick.", beëindigd ze haar sterke monoloog. "Is it really that hard to understand?", herhaalt ze nogmaals.
Ik zwijg en laat haar woorden even tot me doordringen. Wat heeft ervoor gezorgd dat ze zo cynisch staat tegenover het vrolijkste feest van het jaar? Voor mij is het ook niet zo, maar dat is omdat ik niemand heb om het mee te vieren. Welke achterliggende reden heeft dit meisje tot op het bot opgevreten waardoor al het geluk uit haar gezogen is? Wat veroorzaakt haar bijtende sarcasme en haar eeuwige cynisme? Een plotse, oncontroleerbare woede overmant me. Welk levend wezen had het lef om een kwetsbare schoonheid van haar kaliber te ruïneren.
Er komen meer vragen bovendrijven dan antwoorden, maar ik besluit om wijselijk mijn mond te houden. Als ik maar geduld koester, dan krijg ik mijn antwoorden vanzelf. Zonder er woorden bij te betrekken, beloof ik plechtig aan haar, maar vooral aan mezelf, dat ik die befaamde reden op zal sporen en uit zal schakelen. Al is het het laatste wat ik doe, ik moet ervoor zorgen dat dit meisje weer leert wat liefhebben is.
Reageer (6)
Ugh zo mooi geschreven
9 jaar geleden