{003} Calum Hood

Ik druk op de bel en al na een paar seconden wordt de deur opengedaan – het is Layla’s jongere broer, Sven. Hij is veertien en ik kan het erg goed met hem vinden. ‘’Hé, Cal,’’ zegt hij vrolijk.
Ik glimlach. ‘’Hé Sven, hoe gaat ‘ie?’’
‘’Mwah, wel redelijk. School is wel echt waardeloos. Ik haal de ene onvoldoende na de andere.’’
‘’Balen,’’ zeg ik gemeend. ‘’Komt vast wel goed. En ik wil je best helpen, als je wil, want ik sta natuurlijk overal een acht of hoger voor.’’
Sven grinnikt, want hij weet zelf ook dat niks minder waar is. ‘’Nou, voor muziek zou je misschien kunnen helpen?’’ vroeg hij daarna, weer serieus. ‘’Jij bent toch goed in muziek, of niet? Dat zei Layla tenminste.’’
‘’Muziek is zo ongeveer het enige vak waar ik wel goed in ben, dus ik wil je er best een keertje mee helpen.’’
‘’Bedankt!’’ zegt Sven opgewekt. ‘’Ik bel je nog wel een keer, goed? Maar ik neem aan dat je nu voor Layla komt?’’
‘’Ja, klopt. Hoe gaat het met haar?’’
‘’We hebben nog geen uitslag gehad van het onderzoek,’’ zegt hij aarzelend. ‘’Maar dat komt waarschijnlijk binnenkort. Nu gaat het wel goed met haar, geloof ik, maar ze is wel heel moe. Ze ligt op bed, en ze mag eigenlijk geen bezoek hebben. Maar pap en mam zijn niet thuis, dus…’’ hij kijkt me ondeugend aan. Ik begin te lachen.
‘’Als je me binnen kan smokkelen, heel graag.’’
‘’Kom binnen, zou ik zeggen, maar hou het kort; als mam hierachter komt, zal ze niet blij zijn.’’

Nadat Sven me gauw een glas cola heeft ingeschonken, loop ik naar Layla’s kamer. Ik klop zachtjes op de deur en een zwak ‘’Binnen!’’ doet me de deur openen.
Layla ligt in bed, onder de warme dekens verstopt. Als ze me ziet, gaat ze echter meteen omhoog. ‘’Calum!’’
‘’Hoi,’’ zeg ik glimlachend. Het zal toch niet zo erg zijn, bedenk ik, anders zou ze nu niet zo energiek reageren op mijn aanwezigheid. Ja toch?
Ik kom voorzichtig bij haar op bed zitten. Ze omhelst me meteen en fluistert: ‘’Hoe kom jij hier binnen?’’
‘’Sven heeft me binnengesmokkeld,’’ grinnik ik. Layla lacht kort en pakt dan mijn hand. ‘’We hebben de uitslag van het ziekenhuis nog niet,’’ begint ze meteen. ‘’Maar waarschijnlijk is het niks ernstigs, hoor. Ik voelde me die avond gewoon echt niet lekker, maar het gaat al stukken beter.’’
Ik zucht opgelucht. ‘’Gelukkig! Ik maakte me echt zorgen.’’
‘’Nergens voor nodig, gekkie,’’ fluistert ze in mijn oor. Ze drukt een kusje in mijn nek en hoewel ik wil dat ze doorgaat, druk ik haar zachtjes van me af. ‘’Je bent ziek, Layla.’’
‘’Ze trekt een pruillipje. ‘’Goed. Maar wanneer ik beter ben, moet je weer langskomen.’’ Ze knipoogt.
God, wat ben ik gek op haar.

Een paar minuten later wordt er op de deur geklopt. ‘’Calum, je moet gaan,’’ roept Sven zonder op antwoord te wachten. ‘’Mam komt er zo aan. Ze belde net.’’
Ik spring op. ‘’Ik spreek je snel nog,’’ zeg ik tegen Layla. Ik geef haar een kusje op haar wang en loop dan de kamer uit. Sven loopt met me mee naar de voordeur. ‘’Als je binnenkort komt helpen met muziek, heb je meteen een mooi excuus om naar Layla te gaan, nietwaar?’’
‘’Soms kan ik me niet voorstellen dat jij onvoldoendes haalt, man, want je bent briljant. Tot gauw!’’

De rest van de week is mijn humeur niet kapot te krijgen. Layla is nog steeds niet op school, maar nu ik weet dat het beter met haar gaat, maak ik me bijna geen zorgen meer.
Op vrijdagmiddag besluiten we weer te gaan repeteren, omdat het – door mij – de vorige twee keren niet bepaald lukte. Daarom besluit ik vandaag extra mijn best te doen.
We begeven ons weer naar Ashton’s kelder, waar Ashton meteen achter zijn drumstel gaat zitten. Michael, Luke en ik daarentegen gaan een stuk langzamer naar onze instrumenten toe.
‘’Guys, Mikey en ik hebben goed nieuws!’’ roept Ashton. ‘’We hebben namelijk een verrassing voor jullie…’’
Michael pakt zijn gitaar en knikte. ‘’Tromgeroffel graag!’’ zegt hij tegen Ashton, die daar zonder twijfel mee begon. ‘’Wij, Michael Clifford en Ashton Irwin, hebben namelijk iets gaafs gedaan…’’
‘’De nieuwsgierigheid wordt me teveel!’’ roept Luke uit en hij springt op en neer. ‘’Tell me, Mikey!’’
‘’We hebben samen een nieuw nummer geschreven!’’ zegt Ashton blij. ‘’Het heet Daylight.’’
‘’Gaaf, laat horen!’’ Michael pakt zijn akoestische gitaar en begon te spelen. Ashton begint er zachtjes bij te drummen.

Wanneer ze klaar zijn, geven Luke en ik een staande ovatie – niet dat dat zo bijzonder is, want we staan de hele tijd al, maar toch – en Michael maakt een diepe buiging.
‘’Het was echt gaaf,’’ zei Luke enthousiast. ‘’Maar ik heb ook heel goed nieuws… ik heb ook iets geregeld.’’
‘’Wat dan?’’ vraag ik benieuwd. Meteen neem ik me voor om ook weer eens een lied te gaan schrijven, want ik ben nu de enige die weinig doet voor de band. De jongens weten ook wel waardoor dat komt, maar ik vind het zelf niet fijn.
‘’Ik heb een optreden geregeld,’’ kondigt hij aan. ‘’Over een maand staan we in het buurthuis, jongens!’’
Het buurthuis in onze stad is een plek waar veel jongeren rondhangen. Het is veel groter dan de meeste buurthuizen, die ook nogal duf zijn – al was het vroeger inderdaad duf. Maar een paar jaar terug is het helemaal opgeknapt en nu is het echt een gave plek. Eens in de zoveel tijd mogen een paar bands er optreden, en dat zijn meestal bands uit de stad die serieus bezig zijn. Je mag er dus niet zomaar staan.
‘’Lekker Lukey,’’ zeg ik, terwijl ik hem een high-five geef.
‘’We moeten wel hard gaan oefenen, want we moeten in totaal tien nummers. We hebben ongeveer veertig minuten de tijd op het podium, met nog tien minuutjes pauze tussendoor. Na ons is een andere band aan de beurt. En ik heb al een lijstje gemaakt met nummers die we kunnen doen.’’
Hij laat ons het lijstje zien:
1.The day that changed my life
2.Try hard
3.Heartache on the Big Screen
4.She Looks So Perfect
5.Beside You
6.
7.
8.
9.
10.
Bij nummer 6 schrijft hij er gauw ‘Daylight’ bij. ‘’We moeten dus nog vier nummers schrijven,’’ zeg ik.
De jongens knikken. ‘’Ashton, zullen wij samen nog een keer een supergaaf lied schrijven?’’ vraagt Michael meteen. Ashton knikt lachend. ‘’Tuurlijk, dat wordt echt een hit.’’
‘’Ik schrijf zelf een nummer,’’ flap ik eruit. De jongens kijken me aan.
‘’We kunnen je ook helpen, als je wilt,’’ biedt Luke aan.
‘’Nee, nee, ik wil er graag zelf eentje schrijven.’’
‘’Oké, ook goed.''