126.
Ik werd wakker en wilde uit bed stappen toen ik bos rozen zag liggen. Er lag een briefje bij. ‘Ik kan nooit goed maken wat ik je aangedaan heb, maar ik kan het leven wel makkelijker voor je maken.’ Ik liep naar de logeer kamer. ‘Tom?’ Ik klopte even en er werd niet open gedaan. Naar mate dat ik dichter bij de beneden verdieping kwam hoorde ik een gitaar. Met de bos rozen in mijn handen liep ik naar hem toe. Hij legde ze op de tafel naast hem.
‘Hoe ga je het leven makkelijker maken?’ Hij pakte mijn handen vast en kwam dichterbij. ‘Door van je te houden.’ Mijn ogen schoten open. Voor dat ik besefte wat hij net zei drukte hij zijn lippen tegen die van mij. Een vurige zoen, met liefde. Hij sloeg zijn armen om mij heen. ‘Ik heb ontbijt voor je gemaakt.’ Ik was nog verbaasd van zijn woorden, zijn daden en zijn lippen. ‘Betekend dit dat wij, je snapt het wel zijn Audrey?’ Serieus keek ik hem aan.
Tom point of view
Eindelijk voelde ik haar lippen op die mij. Ze bleef mij aankijken. ‘Audrey, hebben wij nu een relatie?’ Ze keek weg. Dit kon niet veel goeds betekenen. ‘Ik kan het niet.’ Ze liep naar buiten, ik pakte haar hand vast. ‘Waarom?’ Ik trok haar tegen mij aan en bleef haar aankijken. ‘Binnen nu en 5 weken ga ik weg, ik krijg het vandaag te weten.’ Afwezig keek ik haar aan. ‘En wat is dan jouw reden dat wij geen relatie kunnen beginnen?’ Droevig keek ze uit haar ogen. ‘Kijk hoe Bill en jij mij behandelde als jullie op tour waren, ik hoorde niets. Ik wil het niet nog een keer ervaren.’ Voor de zoveelste keer keek ze weg. ‘Dus je bent bang?’ Boos keek ze mij aan. ‘JA, Tom! Ik ben bang, mag ik ook eens!’
Reageer (1)
Ze mag gewoon niet weggaan... maar ik begrijp dat ze bang is.
1 decennium geledenLove is scary sometimes...
Snel weer verder hoor!