Chapter 11

Vallery den Boden

De trainingen waren niet wat we ervan verwacht hadden. Lotte en ik hebben nog weinig met de jongens gewerkt. We hebben vooral geobserveerd en notities gemaakt. In de pauzes overlegden we met de staff. We gaven Louis tips voor de trainingsgroepjes die gemaakt moesten worden en we gaven aan wie nog niet optimaal met elkaar samen konden werken. De jongens spraken we dus erg weinig. We hebben een paar keer meegeholpen met trainingen, maar verder niets. Daley had gelijk toen hij zei dat er weinig tijd is voor iets anders.

Met een diepe zucht laat ik me vallen in de fantastische stoel van het vliegtuig. Ik kijk even om me heen naar de spelers, die vol zelfvertrouwen wat grapjes zitten te maken. Vooral na de zegen op Wales hebben ze een goed gevoel over het WK. Ik kijk naast me naar Lotte die al een boek aan het lezen is. Al snel stijgt het vliegtuig op. Ik stop mijn oortjes in mijn oren en laat mijn hoofd op het kussentje rusten. Bijna meteen val ik in een diepe slaap.

Ik word wakker van een hand die tegen mijn schouder tikt. "Val, we gaan landen." Lotte kijkt me vrolijk aan.
Dat was een snelle vlucht. Ik rek me uit en kijk om me heen naar de jongens, die ook net wakker worden. Al vlug staan we op de grond en kunnen we onze spullen pakken. Ik laat Lotte achter terwijl ik alvast het vliegtuig uitloop. Opeens voel ik twee handen op mijn heupen.
"Nu wordt het alleen maar leuker, hoor! Tijdens het WK krijgen we veel meer vrije tijd en relaxmomenten. De heldere stem van Dirk Kuyt klinkt vanachter me.
Ik glimlach. "Dankje," zeg ik oprecht. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen. De meeste jongens staan al snel buiten. Allemaal zijn ze erg enthousiast. Ik kijk verwachtingsvol naar de trap: Lotte is er nog steeds niet.

Lotte staat nog steeds in het vliegtuig. Met veel moeite probeert ze haar tas uit het opbergvak te halen. Alleen is ze te klein. Had ze nou maar haar tas op schoot genomen, zoals Vallery.
Opeens komen er twee behulpzame handen bij. "Kom je er niet bij kleintje?!" Stefan's mooie glimlach is erg dichtbij.
"Nee," zegt Lotte terwijl ze haar armen laat zakken. Ze laat haar schouders hangen en trekt een pruillip.
"Och, wat zielig." Stefan wrijft over haar linkerarm, terwijl hij haar tas over zijn schouder slaat. Zijn eigen tas houdt hij in de hand. "Dames gaan voor," zegt hij, terwijl hij haar gebaart om voor hem naar de uitgang te lopen.
Lotte gebaart nog dat ze haar tas best zelf wil dragen, maar geeft al snel op: Stefan geeft hem niet af. ("Een heer draagt de tas voor de dame!") Lotte begint de trap af te lopen, terwijl ze naar de ongeduldige gezichten van de spelers kijkt.
"Sorry, guys. Deze kabouter kwam niet aan haar tas!" grapt Stefan achter haar. De jongens grinniken even.
Met een pruillip komt Lotte bij de groep aan. "Ik kon er echt wel aan. Alleen Stefan kon er beter bij." probeert ze nog te verklaren.
Stefan slaat speels zijn arm om haar schouder. "Maakt niet uit kleintje, wij helpen je wel."
Zo lopen we naar de grote bus die al klaar staat om ons naar het Caeser Park Ipanema-hotel te brengen. De bus heeft gelukkig een airco!

Het hotel is enorm. We staan pas in de lobby, maar hebben al zoveel luxueuze dingen gezien! Louis maant ons tot stilte, terwijl we in een kring om hem heen staan.
"Jongens, ik wil even zeggen dat ik de trainingen en oefenwedstrijden in Nederland erg goed vond. Die positiviteit moeten we vast blijven houden. We hebben hier ook een strak trainingsschema, maar jullie hebben ook wat vrije tijd. Neem de rust en tijd voor jezelf die je nodig hebt, maak veel lol, doe leuke dingen en maak er een mooie tijd van. MAAR! We hebben ook onze trainingen en natuurlijk de wedstrijden. Dit is waar we zo lang naartoe hebben gewerkt. Dit is waarvoor straks heel Nederland voor voor de buis zit. Wij zullen het moeten gaan doen. En dan gaan we ook. Ik vertrouw op jullie! Jullie kunnen het! Mij hebben jullie al overgehaald. Nu moeten jullie alleen de tegenstanders en de Nederlandse bevolking nog over gaan halen. Neem het alsjeblieft serieus en laten we er met z'n allen wat van gaan maken!"
De jongens juichen en er volgt een enorme groepsknuffel. De sleutels van de kamers worden uitgedeeld en iedereen haast zich enthousiast naar z'n kamer. Net zoals de vorige keer hebben we een gang. Fijn, zo lekker dicht bij elkaar. De kamer van Lotte en mij is zó mooi. Snel plaatsen we onze spulletjes. Hopelijk zullen we hier lang blijven.
Er klinkt een harde bons op de deur en veel kabaal vanaf de gang.
Ik loop naar de deur om open te doen. "Wat is er?!" roep ik als bijna alle jongens voor onze deur zie staan.
"We willen even in jullie kamer kijken als dat mag?" vraagt Daley die vooraan staat. Zonder een antwoord af te wachten loopt hij al de kamer in. De andere jongens volgen hem, terwijl ze hun schouders ophalen.
"Oh my god, zij hebben een veel mooiere badkamer dan wij!" "Zij hebben een tweepersoonsbed!" "Gaan ze samen slapen dan?" "Hoeft niet, ze hebben twee tweepersoonsbedden!" "Waarom hebben wij dat niet!" Iedereen schreeuwt door elkaar en kijkt ons quasi verwijtend aan.
"Zo is het wel genoeg, jongens! Gaan jullie nog mee zwemmen of hoe zit dat!" Lotte weet ze soepel de deur uit te werken.

Een kwartiertje later vertrekken we met een grote groep. Op zoek naar het zwembad!