1- Hs 8 -Na- Silke

Nadat ik me in de leswisseling ziek heb gemeld, ga ik naar de fietsenstalling. Ik wil gewoon naar huis. Maar waar is dat stomme fietssleuteltje nou gebleven? Ik doorzoek mijn volledige tas tot op de bodem en begin daarna opnieuw. Niks... Ik moet het verloren hebben. Oh nee! Opeens staat Rein naast me. "Wat doe jij nou hier?", vraag ik verbaasd. "Je dacht toch niet echt dat ik je helemaal alleen zou laten fietsen? Je voelt je verdrietig, dus zou je nog in staat kunnen zijn een fietsongeval te veroorzaken of zoiets." Hij zegt dat op zo'n grappige manier dat ik in de lach schiet. "Ik heb me ook maar ziek gemeld", gaat hij verder. Ik knik. "Maar even serieus, Rein, ik geraak hier zelfs niet weg, mijn fietssleutel..." "Deze?", vraagt Rein en hij houdt mijn sleuteltje omhoog, "...Lag op de trap." "OMG, thank you!!", roep ik uit en ik omhels Rein uit blijdschap. "Kom, en nu gaan we naar...", zeg ik, wanneer ik hem losgelaten heb. "Volg me gewoon", antwoordt Rein. Hij haalt zijn fiets uit de stalling en ik deo hetzelfde. Hij begint te fietsen en ik volg hem een eindje. Ineens vertraagt hij en rijdt het stadspark in. "Rein, wat gaan we hier beginnen?", vraag ik. "Gezonde buitenlucht is euhm, gezond", antwoordt Rein. Hij zet zijn fiets ergens neer en ik doe hetzelfde. Hij gaat op een bankje zitten en ik ga naast hem zitten. "Gaat het alweer?", vraagt hij lief. Ik kijk hem aan en ik moet mijn tranen inslikken. Het wordt me allemaal even te veel. De ruzie met Fabiënne, wat ik voel voor Rein... Rein ziet het en drukt me dicht tegen zich aan. Mocht de ruzie niet bestaan hebben, zou ik nu overgelukkig geweest zijn. Maar de ruzie bestaat wel. "Ze deed gewoon zo gemeen", zucht ik ,"Ik ken haar nu ongeveer een jaar... Toen was ze nieuw op school, we werden direct vriendinnen. Britney, zij en ik... Eerlijk, ze irriteerde me soms echt, maar al bij al is ze oké. Maar in dat ene jaar... was ze nooit zoals vandaag..." Rein kijkt even lief naar me, "Waarom deed ze dat dan?" Ik zucht. "Omdat... Nee, dat kan ik nu echt niet zeggen, sorry, ik wil wel maar het lukt me gewoon niet. Nog niet." Rein knikt alleen maar en troost mij nog even. Tot ik me wat beter voel. "Dankje", mompel ik. "Ik ben er altijd voor je, oké, dat weet je toch?", fluistert hij terug. Ik knik aarzelend. "Ik hoop dat ik Britney niet ook kwijt ben, één vriendin verliezen is heel erg, maar twee is nog een stuk erger!", zeg ik. Rein knikt. "Over Britney gesproken...", begin ik ,"...Als ze mijn vriendin nog wil zijn, zou ik graag je hulp inroepen bij dit... iets..." Hij kijkt me verbaasd aan ,"Wat kan ik doen?" "Ik wil Britney al lang met Nils koppelen, nou ja eigenlijk zou ze het zelf ook willen, ze verdient het..." Rein lacht om mijn rare uitleg ,"Oké, ik moet Britney dus met Nils in contact brengen?" Ik glimlach ,"Je snapt het! Thanx!" Hij lacht even. Daarna zwijgen we een tijdje. Opeens verbreekt Rein de stilte: "Dit weekend nodig ik de jongens uit, zogezegd om hen mijn nieuwe stad te laten zien, maar eigenlijk is het een geheime koppelactie." Ik giechel. "Maar vertel dat maar niet aan Malou. Anders zit je het volledige weekend met een gillend kind opgescheept", zeg ik zuchtend. "Je zusje?", vraagt Rein. "Ontkennen helpt niet, zeker", mompel ik. "Ze is echt een hele grote mainiac, hè?" Ik knik. "En jij, Silke?", vraagt hij ,"Wat vind jij van ons?" Ik bloos. "Geweldig..." Rein lacht weer. Ik smelt even weg bij die lach. "Als de jongens komen dit weekend, kan ik ze meteen aan jou voorstellen", zegt hij. "Waarom zou je dat doen?", vraag ik verbaasd. "Omdat je belangrijk voor me bent." "Oh", mompel ik. Ik weet even niet wat te zeggen. Hoezo belangrijk? Fabiënne zou me vast uitlachen omdat ik de hoop heb dat Rein me leuk vindt. Fabiënne. Ik denk terug aan die vreselijke ruzie. Ik heb niet echt het idee dat het vlug goed zal komen. Als het al ooit goed komt. "Jij bent voor mij ook belangrijk", zeg ik uiteindelijk tegen Rein. "Dat kwam laat, zeg!", lacht hij. Ik geef hem lachend een stomp. "Weet je, Silke, ik hoorde één zinnetje van de ruzie. 'Want ik ben veel leuker dan jij!'" Ik herinner me natuurlijk nog goed dat Fabiënne dat tegen me zei. "Ja, dat zei ze..." "Het is niet waar, jij bent echt veel leuker!" Ik bloos. "Thanx!" "Mijn moeder ei vroeger dat je bij een ruzie waarbij je niet betrokken bent, geen kant mag kiezen, maar dit is anders. Fabiënne zei echt gemene dingen, onterecht." Hij kijkt naar de grond. Ik kijk hem aan. "Zeg je nou dat je Fabiënne gemeen vindt?" "Mmmm, eigenlijk wel", antwoordt Rein met een lachje. "Zal ze niet graag horen..." "Waarom niet?", vraagt Rein ,"Wat kan haar dat nou schelen? Ze heeft nog maar een zin tegen me gezegd!" Ik zwijg even en merk dat Rein dingen aan het uitdenken is. En inderdaad... "Die ruzie ging over mij, hè?" "Ja", antwoord ik aarzelend ,"Ja, Rein, die ging over jou of nou ja, toch een beetje..." "Maar hoezo, ik bedoel, je bent toch niet... Zijn jullie allebei..." Ik zwijg maar ik weet dat hij de antwoorden zelf weet. Ja, ik ben verliefd op hem, ja, Fabiënne is dat ook. Als hij nu hysterisch wordt en wegrent, begrijp ik dat best. Hij neemt ineens mijn handen vast. Verrast kijk ik hem aan. "I love you...", fluistert hij. hij buigt zich langzamerhand naar me toe tot onze lippen elkaar raken. Even voelt het perfect, zoals in een sprookje, maar dan schiet me die laatste zin van Fabiënne nog te binnen: 'Dit is nog niet voorbij.' Als Rein en ik echt samen zouden zijn, ooit, zou zij me wat aandoen. Ik ruk me los. "Het spijt me. Ik kan dit niet...", zeg ik en ik ren weg.