33.

Harry, waar ben je?
Ik zocht de gangen van het kasteel af, maar hij was nergens te bekennen.
Was hij op het kantoor van Professor Perkamentus?

Ik klopte drie keer aan.
'Binnen.' klonk het gedempt.
Ik opende de deur en liep het kantoor van Albus Perkamentus binnen.
'Professor, weet u waar Harry is?' vroeg ik aan Perkamentus, nadat ik had geconcludeerd dat harry er niet was.
'Als het goed is, zit hij in het Gedaanteveranderingen lokaal.' was Albus' antwoord.
'Wilde je hem spreken over wat er vanmiddag gebeurt is?' vroeg hij. Ik knikte.
'Goedzo. Ik denk dat het goed is voor hem als je even met hem praat. Als mede-leerling.'
Ik knikte voor de tweede keer.
'Dan ga ik weer.' Ik zei Perkamentus gedag en verliet het kantoor.

'Mevrouw Swann, wat doet u nou hier?' vroeg professor Anderling verbaasd.
'Ik zocht Harry. Ik zou hem graag willen spreken. Alleen.'
Harry keek me angstig aan. Mijn humeur veranderde meteen. Ik was niet meer boos op Harry, om wat hij Draco had aangedaan. Ik zag aan de blik in zijn ogen dat het niet zijn bedoeling was geweest. Hij had niet geweten wat hij deed.
'Ik..ik ben nu..oke dan.' stamelde Anderling. Ze wist dat Perkamentus had gezegd dat ze alles moest doen wat ik vroeg.
Voordat ik hier op school kwam, had ik een goed gesprek gehad met Perkamentus. Ik had hem uitelegd wat ik was en wat ik op Zweinstein deed. Hij had ermee ingestemd en de leraren verteld dat ze goed naar me moesten luisteren.
'Dank u.'
Ik gebaarde dat Harry met me mee moest lopen. Opgelucht stond hij op en liep met me mee de gang op.
'Hoe is het met je?' vroeg ik als eerst. Harry moest erg geschrokken zijn. Hij had vantevoren niet geweten wat de spreuk Sectumsempra deed.
'Het gaat wel goed. Man, ik had echt niet gedacht dat het zo'n klote spreuk zou zijn. Ik zweer het je, Rose. Dit was niet mijn bedoeling.' bekende hij.
'Rustig, ik weet dat je het niet expres deed. Ik bedoel, hoe kon jij nou weten wat die spreuk deed? maar het was wel dom van je.'
Harry keek schuldig naar de grond. Er liepen een paar leerlingen langs, dus ik zweeg.
Ik wachte totdat de leerlingen de hoek om waren gelopen, voordat ik verder praatte.
'Hoe is het met Malfidus?' vroeg Harry. Wat lief, hij maakte zich zorgen.
'Hij komt er wel bovenop.' glimlachte ik.
'Hoe was je zo snel bij me?' vroeg Harry. Hij keek me nieuwschierig.
'Harry, heb ik nou alles voor niks uitgelegd in de trein?' Ik haalde een wenkbrauw op.
'Ooh, natuurlijk!' Hij begon te lachen.
'Maar, Harry? Zou je alsjeblieft wat minder op dat Toverdranken boek van je willen vertrouwen?' vroeg ik.
Hij knikte.
'Dat ga ik zeker doen. Ik bedoel, ik wil niet dat zoiets als dit nog eens gebeurt. En anders blijf jij maar aan het rennen.'
'Ja, ik kan niet altijd in de buurt zijn.' grapte ik. Natuurlijk kon ik dat wel. Ik kon Verschijnselen in het kasteel als ik wilde. Mij zijn had zo wel zijn voordelen.