HOOFDSTUK 1

Milana sloot haar ogen. Er kwam een afschuwelijke pijn, het voelde alsof ze door een piep klein gaatje moest kruipen. Eigenlijk was dat ook zo, ze moest door het gaatje van haar webcam. Na een paar eeuwigdurende minuten begon de pijn af te nemen. Voorzichtig opende ze haar ogen: ze zag een kleine rode kamer. Overal lagen draadjes en radartjes. Ojah, Ik ben in mijn laptop, dacht Milana. Milana stond op, en bekeek de kamer grondig. Ze tastte met haar vingers langs de muur en fluisterde tegen zichzelf: 'Nee, niks, nada en noppes. Geen enkele uitgang. Geen enkel iets om te ontsnappen. Alleen rode hoeken... een rode kamer.' Na een half uur, naar eindeloos zoeken, zakte ze wanhopig op de grond. Huilend snikte ze; 'had ik maar niet op die link geklikt. Niemand weet waar ik ben'. Huilend viel Milana in slaap.
Wakker worden, Milana, Wakker worden! Iemand schudde zachtjes aan Milana's arm. MILANA! Met een schok schoot Milana overeind. Voor haar stond een mannetje. Een heel klein mannetje, met zachtroze wangen. Hij had een raar, bolvormig hoedje op, en een strak donkerblauw pak aan. Met een grote glimlach keek hij Milana aan die zat te trillen van de spanning. 'Welkom,' zei het mannetje. 'Welkom in het land in je laptop. Ik ben de piloqk, een soort gastheer bij jullie. Ik ga jou rondleiden in je eigen laptop.' Verwonderd antwoordde Milana: 'Hoi, eeehm.... tja, wat doe ik hier eigenlijk. Sorry, ik raak helemaal in de war!' 'Dat snap ik' antwoordde het mannetje.'Ik heet trouwens xavie®, maar noem me maar XAV. Dat is makkelijker. Ik moet jou naar de koningin brengen. Ze heet ©ilár%a. Maar aangezien jij dat waarschijnlijk niet kan uitspreken noem je haar maar gewoon majesteit.' Okee, zei Milana.' Ik zal het onthouden. Toen bracht XAV Milana door een luikje in een vloer naar een gangenstelsel. XAV en Milana liepen samen naar de laatste deur. Deze deur was 3 keer zo groot als de anderen en was bezet met duizenden diamanten, goud en zilver. Milana voelde zich net een prinses, en dat wist ze niet, maar ze werd het ook.
Milana liep een grote gouden ruimte binnen. Overal was goud, de ramen, stoelen en tafels. Van het tapijt tot het metershoge plafond. Aan de andere kant van de kamer zat een grote, lange en magere vrouw. Ze had lang golvend haar, wat ook al van goud leek. Ze had heldere blauwe ogen en ook zachtroze wangen. Milana bewonderde haar, ze was mooi en knap, maar toen ze naar haar toe liep en dichterbij kwam, zag ze dat de ogen vermoeid stonden. Ze had grote blauwe wallen en ingevallen wangen. Ze was extreem dun en haar haar lag slordig over haar schouders.
'Majesteit'. Milana maakte een diepe buiging. 'Dag Milana', de koningin stapte van haar troon. 'Ik ben blij dat je komt helpen, we hebben je hulp heel hard nodig!'
Er kwam opeens nog een piloqk binnen. Dit mannetje had ook een meisje bij zich. Ze had bruin haar tot op haar schouders, eigenwijze ogen en een klein lachje o haar lippen. Ze stelde zich voor als Sophie. Milana en Sophie waren al meteen dikke vriendinnen. We werden aan een grote gouden tafel gezet. Er zaten al twee kinderen: Leah en Xander. Milana en Sophie gingen ook aan de grote tafel zitten en samen telden ze; 1-2-3-4... wel 15 plaatsen. Ondertussen kwam er weer een jongen bij: Quido. Uiteindelijk zaten er 15 kinderen om de grote tafel: Milana, Sophie, Xander, Leah, Quido, Alida, Renaldo, Yme, Farin, Fenna, Edith, Ewyn, Alex, Levi en Eny. Toen ze zich aan elkaar hadden voorgesteld kwam de koningin aanlopen. 'Kinderen, ik zal jullie vertellen, waarom jullie hier zijn'.