LostMyFreedom.

Jasper’s POV:
De wind door men haar deed me goed, maar ik miste haar. Ieder deeltje in men lichaam riep haar naam, ik wou terug. Nee!
Wat was er met me aan de hand, ik was nooit afhankelijk geweest van iemand. Ik had gezworen daar komaf mee te maken na Alice. Ik zou me nooit meer laten meeslepen door niemand. Ik was vrij geweest. Had meisjes gekust als ze dronken genoeg waren, had gespeeld met risico’s. Maar nu… ze maakte me zwak. Ik had haar nodig om te overleven en dat wou ik niet. Ik hield van haar, maar die 3 woorden zouden nooit over men lippen gaan. Ik kon niet terug afhankelijk van iemand zijn. Ik kon het niet. Ik veranderde koers, ging niet meer terug naar huis, maar rende richting school. Waar ik kon nadenken zonder dat Edward door men hoofd zocht.
De parkeerplaats was rustig. Ik herkende de enige wagen die aan het einde stond, Leyna.
Ik vertraagde men pas tot een geschuifel, als een soldaat die juist van oorlog kwam. Afgemat en toch niet uitgeput. Hoe kon 1 meisje me zo afhankelijk maken. Ik had haar nodig en hoe hard ik er ook tegen vocht, ik wou terugkeren. Ik volgde Leyna’s geur tot het muziek lokaal. Ze was alleen.
Ik luisterde naar het geluid van haar vingers die zich over de toetsen van de piano bewogen. Ik duwde hem een stukje open en tuurde er doorheen. Haar haren glansden in het doffe licht van de mist, haar vingers galant op de toetsen en de frons fascinerend op haar gezicht. Ze probeerde het opnieuw. Drukte de toetsen beter in dan de vorige keer. De melodische klank weergalmde door de zaal heen, tot ze een toets verkeerd drukte.
“Verdomme.!”
“Nee, het was goed,” ontglipte me.
Ze keek me geschrokken aan, haar ogen verward om mij hier te zien.
“Jasper?”
Ik glimlachte en zette een stap naar binnen, haar hart sloeg een slag over en ze vergat te ademen.
Ze stond snel op.
“Oh nee, doe verder. Ik heb afleiding nodig” mompelde ik.
“Waarom?” vroeg ze.
Ik ging naast haar op het bankje zitten. Haar gevoelens gingen in roes van verbaasdheid, naar verlangen… verlangen naar mij.
“Niets belangrijks,” zuchtte ik. Het was als een steek door men hart dat ik zei, dat Charlotte niet belangrijk was.
“Ruzie met Charlotte?” haar blik werd doordringender en hoop spoelde door haar heen.
“Nee, Ja, ik mis… ik mis mijn vrijheid,” zei ik eerlijk.
Haar hoop werd sterker bij ieder woord dat ik zei.
“Weet je Jasper,” fluisterde ze, haar stem extra verleidelijk, ik wist wat ze van plan was,”Je hoeft niet alleen bij haar blijven, er zijn zo veel andere meisjes”
Ze nam haar hand van de toetsen en bracht hem naar men borst. Ik wist wel niet zeker of ik het wel wou, maar een deel van mijn vrijheid was terug.
DOE HET NIET! men gedachten schreeuwde naar me, probeerde men gedachten te veranderen.
Ik slikte en staarde haar aan. Ze streek van men borst, naar men arm en terug.
“Als je vrijheid wil dan… ik kan je daar wel bij helpen.”
Haar ogen waren smachtend, ze deden me denken aan Charlotte. Ik schudde mijn hoofd.