Chapter 10

Vallery den Boden

Trots loop ik voor mijn team uit de trap op. Eenmaal boven ontmoeten we de begeleiders van de survivalbaan. De jongens verzamelen zich in een halve cirkel en luisteren aandachtig naar de uitleg. Dan krijgen ze allemaal een tuigje.
"Eh, Vallery moet ook!" roept Robin van Persie, wanneer hij ziet dat ik geen tuigje krijg.
"Nee, dat hoeft niet perse," twijfelend bijt ik op mijn lip.
"Jawel!" dreigend komt Daley op me afgelopen met een tuigje dat hij ergens heeft gevonden.
Ik deins wat achteruit en probeer te glimlachen.
Als ik met mijn rug tegen de muur sta en Daley wel heel dichtbij komt, begint hij te fluisteren: "wil je echt niet? Want dan stop ik hiermee."
Opnieuw bijt ik op mijn lip en ik kijk uit het raampje naast me naar buiten. "Ik heb hoogtevrees." mijn blik dwaalt af naar de grond. "Maar ik wil het misschien wel proberen." vervolg ik. Voorzichtig werp ik mijn blik op naar Daley.
"In dat geval," zegt hij, terwijl hij het tuigje in mijn handen duwt. "Het zal vast meevallen! En je zit heel goed vast! En je bent vast heel sexy als je over dat parcours gaat!"
De laatste opmerking negerend, stap ik in het tuigje en ga achter in de rij staan. "Oké, jongens! Aangezien ik ben gedwongen om ook te gaan, stopt de tijd pa als ik binnen ben. Ik zal de stopwatch aan de begeleider geven, want ik vertrouw jullie niet," zeg ik nog en ik steek mijn tong uit naar mijn jongens.
Er klinkt wat protest, maar niemand die echt iets durft te doen.
"Zijn jullie klaar? 3, 2, 1!" ik druk de stopwatch in als Bruno Martins Indi begint aan het parcours.

Verrassend snel sta ik al aan de rand van de baan. Alle jongens zijn zonder problemen over de obstakels geklommen en gesprongen. Ik kijk toe hoe Robin over een groot gat stapt. Mijn blik glijdt naar beneden. Ver onder me zitten de andere teams iets te drinken en geamuseerd toe te kijken.
Opeens voel ik een paar handen op mijn schouders. Als ik me omdraai kijk ik in het gezicht van Memphis. "Durf je nog?" vraagt hij vrolijk.
"Nee, ik heb nooit gedurfd!" roep ik uit.
Hij wrijft met zijn hand over mijn arm. "Het komt goed! Dit lukt je wel! En niemand zal je uitlachen!" zegt hij geruststellend.
Op een of andere manier kalmeert het me wel. Langzaam knik ik. "Als jij het zegt," fluister ik onhoorbaar.
Wesley Sneijder verschijnt achter hem. "Je kunt het, Vallery!"
"Inderdaad!" ook Jordy Clasie valt de anderen bij.
Net als ik weer een beetje gekalmeerd ben, komt Robin hijgend binnen. Hij zet nog een paar grote passen en tikt me aan. "Jij bent," hijgt hij.
De zenuwen springen in een keer van mijn buik naar mijn keel.
Mijn jongens begin te klappen en wat aanmoedigende dingen te schreeuwen.
Aangezien ik niet te veel tijd kan verspillen voor de jongens, draai ik me snel om en ga aan het begin staan.
De begeleider klikt me vast aan de kabel die boven het parcours hangt.
Ik haal nog eens diep adem en stap op de balk. Mijn beide handen klem ik om de kabel. Ik schuifel over de balk richting de eerste hindernis. Ergens in de verte hoor ik nog de aanmoedigende kreten. 'Dit kost tijd, Vallery!' klinkt het in mijn achterhoofd. Vanaf dat moment zet ik de schakel om. Ik versnel en ben al bij de eerste hindernis. Ik klem mijn armen om de dikke paal alsof ik hem knuffel. Mijn rechtervoet laat ik staan, terwijl ik mijn linkerbeen om de paal sla. Al snel heb ik de balk aan de andere kant gevonden en ga op mijn linkervoet leunen. Ik trek mijn rechterbeen bij en realiseer me dan pas dat het me gelukt is. Vanbinnen maak ik een vreugdedansje, maar mijn benen zijn al verder aan het schuifelen. Opeens verandert de balk in een touw. Maar ook nu blijven mijn benen maar doorgaan. Het touw verandert weer in schommelende plankjes. Dit gaat net als de rest moeiteloos. Dan komt het grote gat. Ik twijfel heel even, maar dan spring ik. De landing is wat onzeker en ik heb even nodig voor ik mijn evenwicht weer terug heb gevonden.

Sneller dan ik had gedacht, sta ik bij de laatste hindernis. Voor me is een redelijk groot gat. Dan hangt er een net. Aan het einde van dat net is er weer een redelijk groot gat naar de balk toe. Aan de andere kant zie ik de jongens staan wachten. Allemaal klappen ze en moedigen me weer aan. Zonder er te lang over na te denken stap ik in het net en klim richting de jongens.

De jongens juichen als ik mijn voeten in de 'boomhut' zet.
"En ik stop de tijd," zegt de begeleider nog.
"Wow, echt goed gedaan!" zegt Daley, terwijl hij me in een omhelzing trekt.
Ik giechel wat. "Dankje," hijg ik na. Ik lever mijn tuigje in en kijk nóg trotser als ik de trap weer af loop. Voor me lopen mijn jongens en mijn glimlach wordt breder. Ik ben zo trots op ze! We hebben het enorm goed gedaan vandaag!
Lotte haalt me uit mijn gedachten als ze me tegemoet komt gelopen. "Bitch," schreeuwt ze. "Nu denken mijn jongens dat ík ook mee ga doen!" verontwaardigd verkoopt Lotte me een klap.
Ik schiet in de lach.
Ze probeert een serieus gezicht te trekken. "Dat is niet grappig! Ik ben echt bang!"
Hierdoor moet ik alleen nog harder lachen.
Leroy Fer komt aanlopen en slaat zijn armen om Lotte's middel. "Ze gaat toch gewoon dat parcours afleggen. Zoals wij allemaal moeten!"
Lotte trekt een pruillip, terwijl Leroy haar optilt en meesleurt naar de trap.