Story 3

Verdoofd en suf. Zo voelde Bella zich al dagen.
Geen kracht om goed te kunnen denken.
Te dood van binnen om een gesprek met iemand te kunnen voeren.
Ze ging iedere dag netjes naar school een maakte haar huiswerk zoals het hoorde, zoals het zou horen.
Haar punten waren goed, zelf heel goed. Ook al leerde ze normaal bijna niet, maar sinds hem ging alles slecht. Haar punten waren van 8ten naar magere 6jes gegaan en ook haar lichaam kreeg het zwaar te voorduren.
Ze was altijd al een mooi slank meisje geweest, maar nu dreigde ze echt te mager te worden. Haar ribben staken akelig ver uit en haar huid was lijkbleek ook zaten er dikke donkere wallen onder haar goudbruine ogen.
Weken zijn al voorbij maar nog heeft ze geen gevoel in zich. Geen verdriet, geen haat, geen opluchting, alleen een diepe pijn dat er dag en nacht zat. Langzaam dwong ze zichzelf om uit bed te komen om weer zeven uur lang op school te moeten zitten. Het was nog donker buiten, maar dat was normaal rond deze tijd van het jaar. Ze keek in de door een woede aanval kapot geslagen spiegel en zag dat haar wallen steeds erger werden. De tranen sprongen in haar ogen bij de gedachte waardoor het kwam. Haar adem ging steeds harder op en neer en ze wist dat ze zo meteen weer een paniek aanval zou krijgen. ‘’Pap’’ gilde ze en rolde zich op in een bolletje. Haar adem ging over in gehijg en ze wiegde zichzelf heen en weer. Haar vader kwam aangerend en nam zijn dochter stevig in zijn armen. ‘’het is goed lieve meid. Ik ben er’’ zei hij terwijl hij kalmerende over haar bleke arme wreef. Minuten lang ging het door totdat haar adem eindelijk weer normaal werd en ze barsten voor de zoveelste keer in huilen uit. ‘’stil maar meisje, stil maar’’ haar vader liet haar zo lang huilen totdat ze vanzelf ophield. ‘’gaat het weer?’’ zei hij met een bezorgd gezicht, wat ook bleker was geworden van de slapenloze nachten. Sinds hem had ze zware nachtmerries die haar en haar vader snachts vaak wakker hielden.’’kom maar lieverd’’ zei haar vader en hielp zijn mager dochter omhoog. ‘’het gaat wel weer’’ zei ze. En probeerde zo snel mogelijk weg te komen bij haar vader. Ze wou zijn gezicht niet zien, niet de pijn zien die zij veroorzaakte. Ze sloot zichzelf op in de badkamer en trok de medicijnenkast open. Ze pakte haar antidepressiva pillen in en stapte onder de douche. De medicijnen begonnen hun taak weer te doen. Ze kwam bibberend onder de douche uit en trok gauw haar kleren aan. Ze voelde geen neiging om haar haren te doen of om zich op te maken, dus ze liep zonder nog een blik op zichzelf te gunnen naar beneden waar haar vader geduldig stond te wachten. Hij keek streng toe hoe ze moeizaam haar ontbijt naar binnen werkten. Haar maag draaide bij elke hap en ze moest moeite doen om alles binnen te houden. Na een half uur te hebben gedaan over haar ontbijt en het poetsen van haar tanden stapte ze nog steeds moe van het te weinig aan slaap in haar vaders auto en liet zich bij school afzetten. Niemand deed zich nog te moeite om naar haar te kijken of te proberen met haar te praten. Ze werd door iedereen genegeerd wat ze eigenlijk wel prettig vond. De zoemer ging en de lange schooldag was weer begonnen.
Zeven uur later liep ze weer naar haar vaders auto en stapte in. ‘’ik moet nog even langs de winkel’’ zei haar vader terwijl hij de parkeerplaats van de liddle opreed.’’ Lieverd wil je alsjeblieft even wat groente in de supperplus gaan halen’’ zei haar vader en keek haar smekend aan. Vermoeid stapte ze uit en kreeg van haar vader wat geld in haar handen gedrukt. Ze pakte een mandje en liep de winkel in. Daar kwam ze allerlei starende blikken van ander klanten tegen. Sommige fluisterde dingen naar elkaar terwijl ze naar de groente liep. Haar adem stokte. Angstig draaide ze zich om, maar zag niemand van waar de stem die ze hoorde vandaan had kunnen komen. Ze voelde dat de tranen weer in haar ogen liepen. Ze balde haar vuisten en liep boos met de groente naar de kassa.
Ze dacht toch echt dat ze zijn stem hoorde?! Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze eindelijk de oprit van hun huis bereikte. Ze sprong nog voor dat de auto stil stond uit de auto en rende het huis in. Huilend liet ze zich op haar bed vallen en kroop in elkaar. ‘’Wat gebeurt er in godsnaam met me?!’’ riep ze. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde hem uit haar gedachten te krijgen.

De deur van zijn huis ging open en ik werd zoals gewoonlijk verwelkomt door een uitgebreide kus. Ik legde men armen om zijn nek en drukte mezelf tegen hem aan. Met een glimlach op zijn gezicht trok hij me voorzichtig los en nam me mee naar binnen. Ik snoof de geur van het huis diep in en genoot van het gevoel wat ik ervan kreeg. Hij keek naar me en zag gelijk dat er iets aan de hand was. Hij liep onzeker op me af en kuste me weer, maar deze kus voelde niet normaal, eerder bang. Zijn ogen kwamen de mijne tegen en ik wist dat ik verloren had. Ik zuchten en liet het masker vallen. Ik vertelde hem wat me dwars zat en zag dat ik hem met elk woord wat ik zei steeds meer pijn deed. Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen en begon te huilen. Hij probeerde me te troosten maar ik kon het niet verdragen dat hij me aan raakte. Ik haatte mezelf! Waarom doe ik hem zoveel pijn. Wat is er toch mis met me?! Mijn ogen ontmoete die van hem weer en ik zag dat ook hij tranen in zen ogen had. Bibberend ging liet ik me naast hem op de grond zakken. En kroop tegen hem aan. Hij voelde zo vertrouwt en veilig aan. Op het ene moment was alles nog perfect en het ander moment was het een nare nachtmerrie geworden.

‘’AAaahhh’’ schreeuwend werd ze wakker. Ze schreeuwde het uit terwijl de tranen over haar wangen liepen. Haar vader kwam renend de kamer binnen en greep zijn dochter stevig vast. Ze sloeg woedend tegen haar vaders borst in de hoop dat hij los liet, maar hij hield haar stevig vast totdat ze was uitgehuild. Hij wachtte tot ze slapten en liep toen doodop naar zen eigen bed…