Proloog

Zoals mensen over het leven vertelden leek het makkelijk. Als ze hun levens ervaringen met me deelden alsof het niets was. Hoe volwassen sprookjes voor ons de kinderen schreven, die verhalen die elke keer weer begonnen met er was eens… om dan weer te eindigen met ze leefden nog lang en gelukkig. Ze zouden er zijn om ons bij te leren maar het enige dat gebeurde was dat we gingen verlangen naar ons eigen sprookje, verlangen naar een geliefde die van je hield en altijd bij je bleef. Als je bijna dood bent komt een prins je wakker kussen of als je een kikker kust die veranderd in een prins. Maar al die verhalen maakten het alleen maar moeilijker want zo was het niet in de echte harde wereld, hier bestonden geen sprookjes enkel de hard waarheid, de waarheid waar ouders ons willen van beschermen. Maar ooit houd dat op dan zie je de waarheid, de echte wereld.



De reden dat ik jullie dit vertel? Omdat het bij mij ook zo ging, alleen stopte mijn sprookjeswereld vroeg. Ongeveer 10 jaar geleden toen mijn ouders stierven in een auto ongeluk. Als 6 jarig meisje ging ik van pleeggezin naar pleeggezin, elke keer weer ging er wat mis, ze mochten me niet, ik liep weg, soms werd ik zelfs mishandeld. Het enige wat ik had waren sprookjes. Daar klampte ik me dus aan vast, hopend dat mijn leven ook als een sprookje zou verlopen, dat het bij mij allemaal ook goed zou komen.