Waar zijn de wolven?

Kreunend hijs ik mezelf overeind. Erg lekker heb ik niet geslapen, ik moet steeds denken aan die zwarte man, er was iets vreemds aan hem ik weet het zeker! Nadat ik Cesar wat water en brokjes heb gegeven en ik een boterham heb gegeten gaan we weer op pad. Ik vertrouw op Cesar dus loop ik hem als een hondje achterna 'Is het nog ver Cesar?' vraag ik. 'Oh no. Dus hier in de buurt zouden ze moeten zijn?' verbaast kijk ik Cesar aan. 'Ik zie geen wolven en ook geen tekens van dat ze hier geweest zijn! Ruik je ze?' Zuchtend kijk ik het deel van het bos rond. Cesar ruikt de wolven maar er is geen teken van leven te bespeuren. Ik loop de open plek rond. Ik trek een sprintje naar de rotsen en ga er boven op staan. Niks te zien. Geen ene wolf. Waar moeten we nu heen? We lopen iets verder het bos in. Opeens zie ik iets glimmen in de zon. Ik buk en raap het voorwerp op, het is een bril. DE bril die de in het zwart gehulde man op had. Een naar voorgevoel bekruipt me. Zou hij iets met de wolven gedaan hebben? In shock zak ik neer op de grond. Cesar komt jankend bij me zitten. 'De man Cesar, HIJ heeft iets met de wolven gedaan!' Ik ken die wolven niet eens, maar ik toch ben ik aan ze gehecht. Het is Cesars' familie! 'Oh Cesar, weet jij wat we nu moeten doen, waar de wolven zijn, en waar we heen moeten?' Cesar jankt. Verschrikt spring ik overeind. 'Je hebt gelijk, we moeten een schuilplaats zoeken, voordat die man weer komt!' Al snel zie ik een soort grot, ik wil erin gaan maar Cesar houd me tegen. 'O ja, ik zie het.' zeg ik. Je ziet dat de man hier geweest is, er liggen blikjes en pakjes. Ik loop wat verder. Cesar piept en rent naar me toe. Ik kijk achterom. Dat had ik beter niet kunnen doen. Met een schreeuw val ik in het ravijn...