Welkom

Het was een vroege zaterdagmorgen, toen Margot de school inliep. Als het aan haar lag, lag ze nu nog te slapen, maar aangezien ze niet mocht duelleren in de gangen, moest ze nu een dag spenderen met niets nuttigs doen: Nablijven.

De hele zaterdag zou ze vast zitten in een lokaal met een enkeling die ook iets verkeerds had gedaan en ze had er niet bepaald zin in. Het geheel vond plaats in een bijzondere school, een kathedraal, al was die nog niet af.
Bij binnenkomst in het hol (een warm, gezellig hol, niet een koud vossenhol) dat dienst deed als nablijflokaal, zag ze al mensen zitten. Niet iedereen kwam haar even bekend voor, maar Margot herkende Tony Stohem - het was moeilijk hem niet te kennen, hij was behoorlijk populair -, een redelijk kleine jongen, genaamd Bill Beau, en John Watson. Verder zat er nog een jongen verzonken in een kaart en een nogal ruige jongen.
Terwijl ze in de deuropening stond, werd ze bijna omvergelopen door een olijk trio die binnenkwam, daar herkende ze Sam, Charlie en Patrick. Daarna kwam er nog een jongen binnengelopen, die aan een stil tafeltje ging zitten tekenen.

Margot ging aan het enige tafeltje zitten dat nog vrij was, redelijk vooraan in de klas. Op dat moment kwam professor Crawley binnengelopen, met een strenge blik op zijn flamboyante vertoning. "Ik wil geen gepraat horen." Hij keek nadrukkelijk naar het trio dat achterin aan dezelfde tafel was gaan zitten. Resoluut liep hij naar de jongen met de kaart, en trok die uit zijn handen. "Geen huiswerk maken. Jij daar, Watson!" Hij blafte zo plotseling, dat iedereen opschrikte. "Jij staat niet op mijn lijst. Waar is die halfgare vriend van je?" Met een zucht zette de jongen een zilveren laptop op tafel, en klapte hem open, wat een skype-gesprek vertoonde. "Ik ben er." Zei een verveelde stem, het was Watson's vriend. "Waarom ben je niet hier?" De leraar probeerde zijn verbazing om te zetten in kille woede, en het lukte. "Ik ben hier alleen omdat ik minder had dan een zeven. Ik vind het niet zo belangrijk hier te zijn." Achter hem, zuchtte Watson diep en vol frustratie.
Om van het onderwerp af te zijn, richtte Crawley zich op de jongen naast hem, de ruige, die met zijn voeten op tafel leunde. Crawley duwde ze eraf, "Kijk uit meneer, of je koopt jezelf nog een zaterdag."
"Och, nee toch." Was zijn antwoord.
"Nog een. Wil je er nog een?"
Hij bleef even stil, maar zei toen opstandig: "Ja."
Zo ging het even door, tot een van de drie achterin riep dat ze moesten stoppen, en het gesprek was voorbij. Crawley keek nog even vernietigend naar Margot, Bill Beau, Tony, en de tekenjongen - die snel zijn papier had weggelegd, en ging, na het vermelden van zijn positie vlak bij het lokaal, weg.
"En geen gepraat!"