Schrijfwedstrijd One Simple Idea - Opdracht 1

Linde had nooit grootse plannen gehad voor haar toekomst. Natuurlijk wist ze dat er van haar zou worden verwacht dat ze een man van de juiste stand zou trouwen en dat ze haar ouders kleinkinderen zou brengen, want dat was nou eenmaal hoe dingen werden gedaan. Dat was ook wat ze zelf wilde, waarschijnlijk. Ze had er nooit erg veel over nagedacht, maar in tegenstelling tot haar zusje was ze nooit bijna flauwgevallen bij de aanblik van een jongeman waar ze interesse in had. Haar moeder had altijd gezegd dat ze een ander temperament had dan Susy, of dat ze die kalmte van haar vader had geërfd, dus dat moest de verklaring zijn, nam ze aan.
      Nu was ze zich daar niet meer zo zeker van. Robert, haar kersverse verloofde, was een prettige man. Hij intelligent, welbespraakt en had erg goede toekomstperspectieven, precies wat Linde’s ouders voor haar hadden gewild. Hij was vriendelijk tegen haar en ze mocht hem graag. Ze vermoedde dat ze erg gehecht aan hem zou kunnen raken en mettertijd mogelijk zelfs verliefd. Daar was niets aan veranderd sinds hij voor haar op één knie was gevallen. Het probleem was dat al dit niet veel meer leek te betekenen sinds ze Roberts zus had ontmoet.
      Ze heette Amy en Linde’s hart had in haar keel geklopt toen ze haar voor het eerst zag. Amy had hetzelfde rode haar en bleke huid als Robert, maar dat was waar hun overeenkomsten ophielden. Waar Robert voorzichtig was en altijd drie keer nadacht voordat hij iets deed of zei, iets wat Linde erg in hem waardeerde, stortte Amy zich juist halsoverkop in ieder avontuur dat ze kon vinden. Tijdens een wandeling door het bos was Amy degene die Susy, Linde en Robert verleidde om van het pad af te dwalen en met gevaar voor hun nette kleren zich een pad te banen dwars door de bomen. Linde had de hele tijd nerveus om zich heen gekeken, bang dat ze zouden verdwalen. Robert had geruststellend naar haar geglimlacht en haar aangeboden samen om te draaien en terug te lopen, maar Amy had toen ze dat hoorde Linde bij de arm gegrepen en haar meegesleurd in haar enthousiasme, zowel letterlijk als figuurlijk. Geen vijf minuten later hadden ze een vogelnestje gevonden een eindje een boom in en was Linde al haar zorgen vergeten.
      Zo leek het iedere keer te gaan dat ze bij Amy in de buurt kwam. Iedere keer dat ze Amy zag leek het erger te worden, dat gevoel van veiligheid en zorgeloosheid dat ze volkomen onterecht kreeg wanneer ze bij haar in de buurt was. Het was iets volkomen nieuws voor haar. Ze had geen idee wat ze ermee moest of hoe ze het moest interpreteren, behalve als iets dat ervoor zorgde dat de zomer na haar verloving met Robert de gelukkigste van haar leven was.
      Tot die dag waarop ze met Amy door de tuin wandelde en Amy haar kuste. Niet op haar wang, niet op haar hand, maar recht op haar mond, en niet op de voorzichtige manier waarop Robert het deed, waarmee hij haar altijd de indruk gaf dat ze wel breekbaar moest zijn als ze op die manier werd behandeld. Dit was waar ze al de hele tijd op had zitten wachten, maar toch kwam het volkomen onverwacht. Haar hart sloeg in haar keel en alle rust die ze de hele tijd had gevoeld was op slag verdwenen, maar ze deed niets om Amy te stoppen. Misschien kon ze ook dapper en impulsief zijn, gewoon voor een keertje, om te zien hoe het voelde.
      Het voelde shit. Nee, dat was een leugen. Het voelde prachtig, alsof ze op een ballon zweefde en alles waar ze zich ooit zorgen over had gemaakt steeds kleiner werd ergens ver onder haar. Het volgende moment merkte ze echter uit haar ooghoek een naald op waar ze recht op afstuurde. Ze had hem nog niet geraakt, maar ze wist dat ze niet op deze koers verder kon gaan, want dan zou een val onvermijdelijk zijn. Ze moest dit vreemde, onnatuurlijke gedrag achter zich laten. Ze was een nette vrouw en ze was verloofd met een goede man, dus wat dacht ze dat ze deed? Waarom zou ze alles wat ze had op het spel zetten voor iets waar geen toekomst in zat?
      Hoe langer ze erover nadacht, hoe meer angst het haar aanjaagde, dus nam ze een besluit. Toen ze Amy de laatste keer zag, klopte haar hart opnieuw in haar keel, alsof ze nog flashbacks nodig had om haar ogen te doen prikken. Maar dat was oké, want dit keer was de nervositeit niet iets wat ze niet kende. Het was slechts angst. Daarmee had ze meer dan genoeg ervaring.