Foto bij 1 || Inge Valerie van Dijk ||

Sorry dat ik zo lang niks heb geschreven! Maar ik heb lang nagedacht over dit verhaal en ik heb besloten het grotendeels te veranderen. Ik had al enkele hoofdstukken verder geschreven maar die heb ik nu gewist voor ik ze online kon zetten ook het vorige hoofdstuk heb ik gewist. Het concept blijft hetzelfde (Lacrimae is iets mysterieus, niemand weet wat het is, iedereen weet dat het er is blabla) maar er zijn dingen veranderd. Lacrimae is nog steeds een geheim genootschap dat zeg ik wel, maar andere mensen zitten er in dan eerst de bedoeling was en alle andere dingen zijn ook veranderd.
Enjoy!
Trouwens Lacrimae spreek je uit als Laakriemaaj. En is Latijn, betekent Tranen.
Oh ja, voor degenen die de raadselachtige tekstjes onderaan de hoofdstukken niet begrijpen, ik beloof dat ik als het verhaal is afgelopen ze allemaal zal uitleggen maar dat kan ik nu nog niet doen omdat ik dan het einde zou verklappen. ;)

Deze ellenlange schooldag is eindelijk voorbij. Opgelucht raap ik mijn spullen bijeen en prop ze in mijn overvolle tas. "Zullen we naar de stad gaan?", vraag ik Shana De Decker, mijn beste vriendin, terwijl we het klaslokaal uitlopen. Sinds de scheiding van mij ouders probeer ik zo weinig mogelijk thuis te zijn. Ik kan de woonkamer niet binnenlopen en beseffen dat daar alleen mijn moeder zit en mijn vader niet thuis zal komen. Dat lukt me gewoon niet. Sinds hij uit ons huis is vertrokken, heb ik hem nog maar één keer gezien en dat was toevallig, in de supermarkt. Mijn tweelingzus Yasmine, gaat iedere week naar hem toe, maar ik verzin iedere keer een andere smoes: ik heb het druk, veel huiswerk, Shana heeft me nu echt nodig... Ik weet niet zo goed waarom ik mijn ouders even niet wil zien. Misschien ben ik wel boos op hen.
"Sorry, ik kan niet vandaag. Extra hockeytraining", zegt Shana verontschuldigend. "Alweer?", vraag ik ,"Gisteren ook al!" "Het spijt me echt, lieverd, maar we hebben zondag een belangrijke wedstrijd!" "Kan ik komen kijken?", vraag ik hoopvol. "Ugh nee, het spijt me echt, die nieuwe trainer wil geen toeschouwers. Maar ik zie je zondagavond op het klassenfeest, toch?" "Tuurlijk!", roep ik uit. Het klassenfeest is legendarisch, dat wil ik dus echt niet missen. Bovendien is het een goede reden om thuis weg te gaan. "Goed! Tot dan!", schreeuwt Shana uit en ze springt op haar fiets en rijdt weg.

Ik weet niet waar ik nu heen moet. Naar huis gaan is uitgesloten. Ik zou mevrouw Verschuuren, mijn leerkracht Nederlands, kunnen bellen. Ze had gezegd dat als ik ooit over de scheiding wou praten ik bij haar terechtkon. Maar wat moet ik haar dan vertellen? Ik zucht maar tik dan toch haar nummer in op mijn mobiele telefoon. Alles is beter dan alleen hier zitten...

Eerst was er alleen duisternis.
De hele wereld was duisternis.
Als je om je heen keek zag je alleen duisternis.
Met af en toe een ster.
Die sterren brengen verlichting, zorgen voor warmte...
Die sterren kunnen een groot verschil maken.
Die sterren heten Lacrimae.

Reageer (1)

  • Emiliexxx

    Please snel verder x

    9 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen