012

‘Megan, wacht!’ de gure wind blies op mijn wangen en zag dat de eerste sneeuwvlokjes die ze op hadden gegeven naar beneden dwarrelen. ‘Louis, rot op!’ gilde ik en bleef stug door lopen of rennen. Hoe het ook mag heten. ‘Megan’ hij pakte mijn pols vast, waardoor ik wel moest stoppen met lopen en draaide mij woest om. ‘Laat me los’ sprak ik langzaam en bekeek de jongen die er meer dan slecht uitzag. ‘Rot op’ ik rukte mij weer los en liep stug door, terwijl de kleine sneeuwvlokjes veranderde in grotere vlokken, waardoor de stoep langzaamaan wit kleurde. ‘Megan, alsjeblieft’ hij pakte weer mijn pols vast en weeral draaide ik mij om. ‘Spreek je chinees?’ en het eerste wat ik deed was hem een klap op zijn wang geven. ‘Klootzak’ weer rukte ik mijn los toen hij pijnlijk naar zijn wang greep en ik liep door toen ik hem weer hoorde roepen. ‘Ik hou van je’ ik draaide mij vol onbegrip om en liep woest naar hem toe. ‘Hoe durf je dat te zeggen? Hoe durf je dat in vredesnaam te zeggen?’ gilde ik hysterisch, waarna de tranen over mijn wangen stroomde. ‘Jij, klootzak, bent vreemdgegaan! Ik dacht dat jij de ware voor mij was, maar nee. Blijkbaar niet!’ hysterisch sloeg ik met mijn armen in de lucht en voelde dat ik kortademig werd. ‘Jij hebt met je gore tengels aan je ander meisje gezeten, terwijl ik op jou wachtte in Ierland. Ik had ook aandacht, maar heb niemand aangeraakt. Helemaal niemand, hoor je dat? Acht dagen lang heb ik op jou gewacht bij jou moeder en ik heb nog geen telefoontje van je gehad en dan wil je nu dat ik in je armen val?’ gilde ik en sommige mensen die nog laat hun hondje aan het uitlaten waren keken verbaasd op. Louis keek mij ook met betraande ogen aan en sloeg zijn armen om mij heen. ‘Laat me met rust’ gilde ik en sloeg tegen zijn borst aan. ‘Alsjeblieft’ siste ik nu en had geen kracht meer om tegen hem aan te slaan en gaf mij aan hem over.

Nadat ik wat rustiger werd rukte ik mij weer los uit Louis zijn armen en schudde mijn hoofd. ‘Laten we alsjeblieft praten’ zei hij zacht en ik schudde mijn hoofd. ‘Voorlopig wil ik je niet meer zien. Blijf uit mijn buurt’ sprak ik elk woord duidelijk uit en vervolgde mijn weg, zonder dat ik mijn naam nog maar een keer hoorde. Ik liep en liep en met de minuut werd ik gekker. Ik had het koud en het was nog een lange weg naar het hotel waar ik een kamer had gehuurd toen het mij teveel werd en na lang twijfelen Niall opbelde. ‘Met Niall’ nam hij de telefoon op en weeral begon ik hysterisch te huilen. ‘Ik heb het koud Niall. Ik loop hier op straat en het is nog zolang naar mijn hotel. Alsjeblieft’
‘Waar ben je? Ik kom er meteen aan’