Chapter fourty-seven.

~ Alison Lilian Hale

Ashton kwam met zijn handen in vuisten gebald, rode ogen en betraande wangen de hotel kamer weer in. Hij had zijn tanden op elkaar geklemd en al zijn spieren stonden aangespannen, hij zag er overstuur en boos uit. Ik slikte en voelde meteen een brok in mijn keel, het brak mijn hart om hem zo te zien. Rowan gaf me een zacht kneepje in mijn hand en maakte een hoofdbeweging naar Ash die nog steeds in de deuropening stond.

‘We vertellen hem ons plan straks wel, ga eerst maar even met hem praten zodat hij wat rustiger kan worden,’ fluisterde ze.

Ik stond meteen op van de bank en zigzagde door de andere heen om bij Ashton te komen. Zonder iets te zeggen pakte ik zijn pols vast en trok ik hem achter me aan naar zijn slaapkamer. Ik deed de deur achter ons dicht en liet hem op het bed zitten waarna ik tussen zijn benen ging staan en zijn gezicht in mijn handen nam. Voorzichtig veegde ik met mijn duim een verdwaalde traan weg en glimlachte kleintjes naar hem.

‘Luister naar me Ash, alles komt goed oke? Isabel heeft ons gebeld en we weten allemaal wat er aan de hand is, we hebben een plan en iedereen gaat ons helpen,’ zei ik.

Zijn ogen zochten de mijne en een diepe zucht verliet zijn mond ‘Ik zou niet weten wat ze kunnen doen om ons te helpen Ali,’ zei hij zacht en ik kromp in elkaar toen ik zijn gebroken stem hoorde.

‘Ze kunnen het allicht proberen, we gaan management echt niet toestaan om ons uit elkaar te halen.’

Zijn ogen werden groot en hij pakte mijn handen vast ‘Dat was niet wat ik bedoelde, natuurlijk krijgen ze ons niet uit elkaar! We kunnen nog steeds samen zijn, het gaat alleen wat moeilijker worden. Ik haat het dat ik alleen maar bij je kan zijn als we in hotels zijn, ik wil je hand kunnen vast houden als we buiten lopen. Ik wil je kunnen zoenen wanneer ik dat wil en ik wil je mee nemen op een date zonder dat we achteraf allemaal gezeik krijgen. Ik heb nog geen eens de kans gehad om je überhaupt mee uit te nemen en ik voel me echt schuldig tegen over jou Ali, je verdiend zoveel meer dan dit. Voor dit gesprek had ik zo alle regels overtreden maar dat kan ik nu echt niet meer..’ Zei hij, zijn stem brak en ik moest moeite doen om niet te gaan huilen.

Ik wikkelde mijn armen om zijn nek en drukte een kusje op zijn neus.

‘Dat weet ik Ash, ik haat het ook maar het is nou eenmaal zo. En wat management ook doet of zegt, het zal mijn gevoelens voor jou echt niet minder maken. Je bent mijn beste vriend en ik ben verliefd op je, niks kan dat veranderen. We komen hier wel doorheen Ash, net zoals we dat met alle andere problemen hebben gedaan. Samen staan we sterk en je moet niet vergeten dat we ook een heleboel lieve vrienden achter ons hebben staan. Zij zullen ook alles doen om ons te helpen. Ze willen dat je gelukkig bent Ash, net als de fans trouwens, ik weet zeker dat zij ons ook wel willen helpen.’

Zijn mondhoeken krulde langzaam omhoog en met een kleine glimlach sloeg hij zijn armen om mijn middel om me dichter naar zich toe te trekken. Hij trok me op zijn schoot en drukte zijn lippen ruw op de mijne. Ik glimlachte tegen zijn lippen aan en liet mijn handen naar zijn nek glijden om vervolgens mijn vingers door zijn haar te laten gaan. Zacht beet hij op mijn onderlip om de kus te verdiepen en al snel speelde onze tongen een vurig spel. Buitenadem trok ik me langzaam terug en liet mijn voorhoofd tegen de zijne leunen. Zijn handen zochten naar de mijne en toen hij ze gevonden had verstrengelde hij onze vingers met elkaar.

‘Ik hou van je Ali, zo vreselijk veel,’ fluisterde hij tegen mijn lippen.

Een gevoel wat ik niet kon beschrijven raasde door mijn lichaam. Dit was dan wel niet de eerste keer dat hij zei dat hij van me hield, het was toch anders. De laatste keer toen hij het zei waren alleen nog maar beste vrienden, toen hielden we ook al van elkaar maar op een andere manier, vriendschappelijk. Nu was het echt, nu hield ik van hem uit vriendschap en liefde. Met een brede glimlach leunde ik iets naar achteren zodat ik hem aan kon kijken.

‘Ik hou ook van jou Ash.’


--