Part 3 | Unbelievable

Ik draaide mij om om te weten waar de stem vandaan kwam. Ja, het was wie ik dacht dat het was. Jacob had dus toch alles gehoord. Het kon me eigenlijk niks schelen. Ik kon hem nog steeds niet uitstaan en nu zelfs nog minder omdat hij op een of andere manier mijn vriendin heeft versierd. Hoe kon hij? En wat ik nog minder begreep was hoe Stacey het kon toelaten. Maar na een reeks vragen te overlopen waar ik geen antwoord op wist, besloot ik om het te laten bij wat het was.

Ik liep naar mijn lokaal waar ik Duits had. Blijkbaar was ik dus toch te laat. De les was al begonnen en toen ik binnenkwam was er een abrupte stilte en waren alle hoofden naar mij toegedraaid. Dat is het meest hatelijke dat je kan meemaken op je eerste dag school. Ik ging op de lege plaats naast Tyler Underwest en opende mijn boek. Ik was me bewust van de ogen van Tyler op men gezicht maar negeerde het. Ik kon nu ook zijn liefdesverklaringen die hij al van vorig jaar van de hoogste torens afroept, aanhoren. Hij duwde tegen mijn elleboog om mijn aandacht te krijgen. Die veel te overduidelijk signaal kon ik negeren. Dus ik keek vragen naar hem op en verschoot ongelofelijk hard. Tyler was prachtig! Toen ik mezelf weer in bedwang had wist ik er een begroeting uit te prutsen. 'Hye, is er iets? Je lijkt me een beetje afwezig.' wist hij op te merken. Hoe was het gekomen dat hij me zo goed wist te ontcijferen. Ik denk zelfs dat Stacey dat niet kon. 'Niks waarom denk je dat?' wist ik uit te brengen. 'Je mondhoek trilt, dat doe je altijd als je met iets zit.' Antwoordde hij. Hoe kon het? Wat schattig dat hij dat wist! 'Hoe weet je dat?' Zei ik blozend. Ik voelde me echt gevleid door zijn opmerking. 'Wilt u nog koffie ontvangen met een koekje mevrouw Carter?' Zei de leerkracht. 'Nee meneer, het spijt me. U moet mij aanspreken. Het is mijn schuld.' Antwoordde Tyler voor ik antwoord kon geven. Hij verdedigde mij zelfs. Dit werd me echt te veel. Ik kon dit niet meer verwerken.