A ranger's apprentice tale 8

Lydia toonde Lilliane al de kamers en ook heel de binnenkoer. Toen ze haar vertelde dat ze wel goed kon klimmen wees het oudere meisje haar meteen het keukenraam aan.
“Zolang je ook iets voor ons meeneemt,” Voegde ze er met een knipoog aan toe. Ze grijnsden samenzwerend. Uiteindelijk kwamen ze bij de eetzaal van het weeshuis aan. Toen de deur open ging werd ze compleet verrast. Daar stond vrouwe Pauline te praten met een gezette vrouw. Ze droeg een schort en ook een pollepel. Een man was bezig de tafel te dekken en elke keer voor hij een mes neerlegde deed hij een paar rare houwen met dat. Bij een bord lag het mes anders dan anders. Lilly schrok zich een ongeluk toen de vrouw de pollepel op de man zijn hoofd liet neerdalen.
Na zich haastig te verontschuldigen legde hij het bestek juist.
“Daar ben je Lilly! Dit is Jenny, de uitbatster van het beste restaurant uit het dorp. Ze is hier in dit weeshuis opgregroeid samen met de vrouw die jouw gered heeft. en ze laat elke maand een van diegenen die hier leven inwonen.”
“Dag mevrouw Jenny,” Zei Lilliane tegen de kokkin.
“Zeg maar gewoon Jenny hoor.” Lilly glimlachte verlegen. Plots kreeg ze een bekeken gevoel. Nu pas merkte ze Halt op. Hij leunde ergens in een hoekje van de eetzaal tegen de muur. Zijn aandacht leek ergens verre van hier te zijn en eventjes dacht het meisje dat ze iets zag glinsteren in zijn ooghoeken. Plots keek de jager haar strak aan en geschrokken draaide het meisje haar hoofd weg. Alle wezen gingen aan tafel dus zette ze zichzelf maar bij haar leeftijdsgenoten. Het eten dat daarna kwam was niet te beschrijven. Het was het heerlijkste dat ze ooit had geproefd.