Chapter Nine.

Trillent van de zenuwen zit ik samen met Elijah en Hayley in de auto. Devina dacht dat het goed idee zou zijn om de spreuk in het bos te doen, dat leek mij ook een goed plan. We komen aan en met zijn drieën lopen we naar Devina die al staat te wachten. Alles stond al klaar en samen maken we de laatste voorbereidingen. Devina stopt een aantal ingredïenten in een grote stalen kom. ‘Sit memoriae, qui solebat esse,’die woorden herhaalden Devina en ik een aantal keer, daarna doet ze een volle schep van de toverdrank in een glas en geeft die aan mij. ‘Dit moet je op drinken, tot de laatste druppel,’zegt ze tegen me, met een vies gezicht kijk ik naar het goedje in het glas. Het is lichgroen met een bruine tint er door heen. Ik ruik een keer en mijn gezicht betrekt meteen weer. Mijn neus en mijn ogen knijp ik dicht en voorzichtig begin ik te drinken. Na de eerste slok begin ik meteen te kokhalsen. ‘Kom op, Danish,’zegt Hayley, ik weet dat ze het goed bedoeld. Op dit moment probeer ik het alleen nog maar binnen te houden. Met grote ogen kijk ik haar aan en kijk nog een keer naar het glas. Ze heeft gelijk, ik weet waar ik het voor doe! Weer knijp ik mijn ogen en neus dicht en slurp dan in een keer alles op. ‘Het duurt even voor het werk, ga even zitten,’zegt Devina, Elijah schiet me meteen tot hulp en helpt me te gaan zitten. Het duurt een paar minuten zegt ze, ik hoop dat ik het zolang kan binnen houden. De misselijkheid lijkt alleen maar erger te worden, ineens begint alles wazig te worden en is alles zwart.





‘Het spijt me, Esther,’zeg ik, het is zo jammer dat dit moet gebeuren. Ik wil een moeder haar kinderen niet ontnemen, maar het zijn monsters! Wie laat zijn eigen kinderen nou mensen vermoorden voor hun bloed? ‘Nee, dat kun je niet doen!,’roept Esther hard. Ze staat een paar meter van me vandaan, maar loopt in een stevige pas naar me toe. ‘Niets of niemand staat er in de weg van de levens, van mijn kinderen,’zegt ze, er zit een scherp randje aan haar stem en ik weet dat ze het meent. ‘Je kan niets tegenover mij, je bent minder sterk,’zeg ik, ik zie twijfel in haar ogen. Het duurt alleen niet lang en ze staan weer ijzer sterk. Als het om haar kinderen gaat, is ze tot alles toe in staat. ‘Esther, je gaat spijt krijgen voor wat je hebt gedaan,’zeg ik, ze weet dat ik het goed bedoel. Ze wil het alleen niet zien. Het enige wat ze wil, is dat haar kinderen blijven leven. Dat is begrijpelijk, na het verlies van een kind. ‘Het spijt me echt,’zeg ik, ze krijgt een voldaan lachje op haar gezicht en gaat recht tegenover me staan. ‘Mij ook,’zegt ze en nog voor ik kan reageren, steekt ze een mes in mijn hart. Een steek van pijn neemt mijn lichaam over en ik zak in elkaar. ‘Jij zult spijt krijgen, dat je in mijn weg durfde te staan,’en met die woorden loopt Esther van me weg. Mij achterlatend.

 
Verward kijk ik om me heen, alles gaat er aan. Zolang ik al dood ben, zit ik vast aan de andere kant. Het erge daar van is, vroeger heeft een heel erg sterke heks, er voor gezorgd dat er twee kanten zijn voor de doden die nog geen vrede hebben en vast zitten op de aarde. Er is er een voor de normale mensen en een voor de bovennatuurlijke mensen. Heksen, weerwolven, vampiers en noem het maar op. Nu, duizend jaar later staat het op instorten. Mensen beginnen te verdwijnen in het niets. Ik heb me laten vertellen dat we er allemaal aan gaan, in het niets. Geen vrede, helemaal niets. Op dit moment bevind ik me in het ziekenhuis van New Orleans. Er ligt een meisje in coma en ik dacht dat het misschien een goed idee was om haar lichaam te gebruiken. Net zoiets wat een traveler doet, maar dan net iets anders. Ze is hersendood verklaart en haar ouders zijn aan het nadenken of ze de stekker er uit moeten trekken. Op dit moment zijn ze niet aanwezig, dus voor mij een goed moment om in te stappen. Om het maar leuk te brengen..

Een aantal dagen zijn voorbij en ik bevind me op de weg naar Mystic Falls. Een oudere van de heksen die overleden is, vertelde me dat een groep vampiers en heksen daar probeert om iemand van de andere kant, weer aan deze kant proberen te krijgen en dat met een idioot plan. Een Bennett heks is nu de poort naar de andere kant en ze willen met een moeilijke spreuk zorgen dat het ook de andere kant op kan. Ik heb een lift geleend van een jongere meid, ze is ook een heks. Ze was ook op weg naar Mystic Falls, ze wilde weg uit de stad. ‘Ik moet plassen,’zegt Rachel. ‘Ok, dan stoppen we toch bij de volgende benzine pomp?,’vraag ik, ik was dan wel duizend jaar oud. Ik ben wel met de tijd meegegaan, door mee te kijken. Mijn eerste plan was om ergens te gaan wonen, maar de plannen zijn duidelijk gewijzigd. ‘Zolang kan ik het niet meer in houden, ik doe het wel buiten. In de bosjes,’zegt ze. ‘Prima, dan kan ik ook even iemand bellen,’zeg ik, ze stopt de auto langs de weg en beide stappen we uit. Rachel loopt naar een bosje en ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik toets het telefoon nummer in van een oude vriendin uit Mystic Falls en druk op bellen. Nog voor ik de telefoon over hoor gaan. Krijg ik een harde klap tegen mijn hoofd, alles draait en langzaam draai ik me om. ‘Wie denk jij wel niet dat jij bent? Weet jij wel wie jij tegenover je hebt staan?,’Schreeuw ik naar het meisje. Ze lacht een keer. ‘Ja, Latrisha,’zegt ze, hoe weet zij mijn naam? Nog een harde klap tegen mijn hoofd volgt en toen was alles zwart.