De baan en de chantage!

Ik knik en loop zenuwachtig achter hem aan.
We lopen door een paar gangen, trap op, trap af.
We stappen een kamer in, nu een iets sjiekere, te zien aan de deur die nog helemaal heel is. In de kamer zit een man.
Hij heeft een dikke worsten nek en heeft zweet op zijn voorhoofd.
Ik kijk hem griezelend aan.
Wat een engerd.
Hij kijkt mij aan.
Het water loopt bijna in zijn mond.
Jeroen blijft in de deur opening staan.
'Nou eeh... Henk, je weet het hè.
Voorzichtig hoor.'
Hij knipoogt naar me.
Ik verstijf.
Voorzichtig?
Jeroen sluit de deur en draait hem op slot. Henk loopt op me af.
Zijn handen lijken net klauwen.
Ze zien bruin van de nicotine.
'Oké meisje. Ik ga je geen pijn doen, maar dan moet je wel meewerken.'
Bang kijk ik hem aan.
Dan in één keer trekt hij me op de bank die er staat.
Ik lig op mijn rug en hij gaat op mijn buik zitten.

Dan gebeurd 'het' ik schrik me rot. En val in slaap. Hoe kan dit? Dit wil ik niet!!

Als ik weer bijkom lig ik nog op de bank. Jeroen zit naast me.
Versuft kijk ik hem aan.
'Wat is er gebeurd?' mompel ik.
Jeroen glimlacht raadselachtig.
'Dat herinner je je zo wel.'
En ja hoor, opeens komt alles terug.
Ik begin te gillen. 'Nee, Jeroen! Is dit echt gebeurt?'
Hij knikt.
'Maar als je het waagt om dit tegen de politie of iemand anders te vertellen dan zet ik foto's van je op internet.
Dat wil je niet.'