Waar zijn jullie?

Ik word wakker omdat Sera aan het draaien is. Ze kreunt. 'Nee, laat haar gaan.' Ze woelt in haar slaapzak en haar haar plakt aan haar bezwete gezicht. Ik schud aan haar schouder. 'Sera, wakker worden, je hebt een nachtmerrie.' Met een gil word Sera wakker. Verdwaasd kijkt ze om zich heen. 'Wat? Waar ben ik?' Ze kijkt me angstig aan. Ik wil haar geruststellen maar dan stormen Amy en Ingrid de tent in. 'Is alles goed? We hoorden gegil.' Zegt Amy met een bleek gezicht. 'Ja, alles gaat goed, Sera had een nachtmerrie.' Leg ik uit. Ze halen opgelucht adem. 'Gaat het?' Vroeg Ingrid terwijl ze haar zus onderzoekend aankijkt. Sera knikt. 'Ja, het was niet echt.' Mompelt ze, maar ik zie dat ze niet alles verteld en ook Ingrid lijkt niet overtuigd. Ik sta op. 'Ik maak Jake wakker voor de wacht, gaan jullie maar slapen.' En met deze woorden stap ik de koele buitenlucht aan. Een koude rilling trekt over mijn armen en ruggengraat en hij laat een spoor van kippenvel na. 'Jake?' Fluister ik vragend als ik bij hun tent ben. Er klinkt geschuif en dan gaat de rits open. Het slaperige hoofd van Jake steekt uit de rits. 'Hm, is het nu al tijd?' Vraagt hij terwijl hij zich uitrekt. Ik knik. 'Oké wacht even.' Hij gaat de tent weer in. Nog geen minuut later komt hij naar buiten met een fleecedeken en de kan met warme choco. We gaan met z'n tweeën bij het na smeulende kampvuur zitten. Hij schenkt voor ons allebei een mok vol en slaat dan de deken om ons heen. Ik kruip dicht tegen hem aan. 'En hoe gaat?' Vraagt hij nieuwsgierig. 'Ik bedoel, het is niet niks wat jij in 3 dagen hebt meegemaakt, Amy, Ingrid, Sera en ik hebben jaren gehad om te trainen.' Ik haal mijn schouders op een zwijg. Iets zit me dwars maar ik ben bang dat Jake denkt dat ik jaloers ben. Maar hij heeft me door. 'Wat is er?' Vraagt hij. Ik bloos. 'Zweer dat je niet zal lachen.' Mompel ik. 'Ik beloof het.' Zegt hij plechtig. Ik zucht. 'Heb jij ooit iets met die andere meisjes gehad?' Flap ik er dan uit. Hij kijkt me verbaasd aan, dan schiet hij in de lach. Ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Je had beloofd niet te lachen.' Zeg ik opstandig. Met moeite trekt hij zijn gezicht weer in de plooi. 'Sorry, maar het klinkt best idioot, maar als antwoord, nee ik heb nooit wat met 1 van hen gehad en eigenlijk ben jij het eerste meisje dat ik leuk vind.' Voegt hij er dan zacht aan toe. Ik kijk hem aan. 'Echt?' Vraag ik onzeker. 'Ja, waarom zou ik daarover liegen.' Hij kijkt me verwijtend aan. Ik zucht en haal mijn schouders op. Hij lacht weer en trekt me tegen hem aan. 'Kom hier kleintje.'

Zo zitten we een hele tijd en ik ben dolgelukkig. Dan volgt er weer een koude rilling. 'Heb je het koud?' Vraagt Jake bezorgd. 'Ik kan nog wel een deken halen.' Hij wil opstaan maar ik hou hem tegen. 'Nee, ik heb het niet koud maar...' 'Maar wat?' Vraagt Jake bemoedigend. 'Ik heb gewoon het gevoel dat er gevaar dreigt, dat we in de gaten worden gehouden.' Geef ik toe. 'Ik ook.' Bekend hij. Ik kijk hem verbaasd aan maar ik ben ook opgelucht dat ik niet de enige ben. 'Dat komt omdat we steeds dichter bij kronos komen en ook dichterbij het woud der bedrog.' Legt hij uit. Ik huiver bij die naam. 'Dat klinkt gezellig.' Zeg ik droog. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. 'Wat is het Woud der bedrog.' Ik keek Jake afwachtend aan. 'Het is een groot woud, je raakt er makkelijk verdwaald, het zal er alles aan doen om je te misleiden.' Legt hij uit. 'En wij moeten er doorheen.' Concludeer ik. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Hoe weet je dat?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik hoorde het aan je toon.' Voor de rest zwijgen we.

Als de dauwdruppels nog op het gras zitten slaan we ons kamp op en vervolgen onze tocht. Ik merk dat ik niet de enige ben met een onrustig gevoel. Om me af te leiden begin ik met Flower te praten tot we bij een stuk donker woud komen. Ze stopt. 'Wat is er?' Vraag ik verbaasd. "Ik kan niet verder, dit is te gevaarlijk voor mij.' Zegt ze verdrietig. Ik hurk bij haar neer en sla mijn armen om haar elegante hals. 'Dankjewel voor al je hulp, je was geweldig gezelschap.' Fluister ik met tranen in mijn ogen. Ik voel een hand op mijn schouder en als ik kijk zie ik Amy staan. Ook zij kijkt verdrietig. 'Ze kan zeker niet verder?' Vroeg ze meelevend. Verdrietig knik ik. Één voor één nemen we afscheid van Flower en na nog 1 laatste lik draaft ze weg. Zuchtend sta ik op. 'Kom we moeten verder.'

Het bos word mistiger en donkerder. 'Hier moeten we oppassen.' Waarschuwd Eric. We knikken. Jake houd mijn hand vast, Amy loopt gearmd met Sera en Eric heeft ondertussen zijn arm om Ingrid geslagen. 'Wacht even, mijn schoen zit los.' Zeg ik tegen Jake. Hij wacht keurig op me. Ik buk me en dan opeens verlies ik m'n evenwicht en val op de grond. Als ik overeind krabbel zie ik de anderen nergens meer. 'JAKE! Amy, Sera, Ingrid, Eric?' Één voor één roep ik hun namen. Mijn stem galmt akelig in het donkere woud. Ik herinner me het advies van Eric: Als je de anderen kwijt bent, blijf doorlopen, anders ben je er geweest. Goed daar ga ik. Ik weet niet hoe lang ik al door het bos strompel maar ik ben uitgedroogd. Ik wil mijn rugzak pakken maar ik merk dat hij niet meer op mijn rug zit. Dan hoor ik in de verte een beekje kabbelen. Later weet ik niet hoe ik dat beekje kon horen want ik moest zeker nog 5 kilometer lopen voordat ik er was. Ik wil er naar toe rennen maar ik blijf met mijn blonde haar aan de takken haken. Gesneld ruk ik me los, er blijven er een paar hangen maar ach, en laat me op de grond bij het beekje vallen. Net op het moment dat ik mijn handen in het water wil dompelen om te drinken hoor ik een dof geluid. Gespannen blijf ik luisteren. Mijn hand glijd automatisch naar mijn staf maar ze graaien in het niets. Tuurlijk, ook geen staf. Waarom ook niet? Zoekend kijk ik om me heen voor iets waar ik me mee kan verdedigen. Mijn hand sluit zich om een stok. Het is niet veel maar ik ben in ieder geval minder weerbaar. Dan krijg ik door wat het geluid is. Het zijn zware doffe poten die zich voorstuwen in de aarde. Op dat moment weet ik 2 dingen zeker, het is iets groots, en het komt overduidelijk MIJN kant op.