The orphan girl hoofdstuk 27

Helena en Estel zetten zich naast elkaar aan de tafel met Thorin, Elrond en Gandalf. Ondertussen gaf de elfenheerser het zwaard van Thorin terug. Daarna keek hij naar Helena. Deze laatste begreep de hint en trok haar zwaard uit de schede. Met het handvat naar voren gericht gaf ze het wapen aan Elrond.
“Dit is Caranor, Het is gesmeed in de heetste elfenvuren en een van de weinige zwaarden dat zijn naam niet door daad heeft gekregen. Het wapen is nooit eerder in gevechten gebruikt. Wees er voorzichtig mee.” Elrond gaf het wapen terug aan het elfenmeisje. Nu ze de geschiedenis van haar zwaard wist keek ze er met meer ontzag naar.
In Esgaroth klaagde de wapensmid altijd dat hij het vuur lang niet zo heet kreeg als de smidsevuren die door de elfen gemaakt werden. Helena had altijd toegekeken hoe hij de wapens eerst ruw behandelde om daarna zacht af te werken. In Het begin was Bard er ook vaak bij, tot hij ouder werd want toen begon hij te werken met boten. Hij had eerst gevraagd om de leerling van de smidse te worden maar dat had de Meester als een bedreiging gezien dus had de smid onder druk nee moeten zeggen.

Terwij Helena hieraan dacht was Bofur op tafel gaan staan en begon een meeslepend liedje te zingen. Hier waren de elfen niet zo blij mee dus hield Helena zich in. Maar toen ze zag hoe enthousiast Estel was liet ze zich toch maar gaan. Tegen het einde van het lied kropen ze beiden onder tafel ter bescherming van het rondvliegend voedsel. Pas toen er geen voedsel meer rondvloog kropen ze pas onder de tafel uit. Het begon al te schemeren, Estel werd naar bed gestuurd en Helena ging mee met het reisgezelschap. Ze stapten langs de ingang van rivendell toen hoefgetrappel hen deed opschrikken. Helena herkende onmiddellijk de gang van een paard in gallop, maar dan met een kleine hapering. Ze keek op en zag haar paard aankomen. Een van de benen was bebloed, Het meisje vermoedde dat dat de oorzaak was van de hapering. Het prachtige dier stopte vlak voor haar en steigerde. Een van Elronds zonen kwam af en hielp Helena het dier weer kalm te krijgen.
“Ga maar mee met de dwergen, Ik zal mijn vader vragen om voor het paard te zorgen. tegen morgen zal dit paard weer beter zijn” Na wat moeilijk doen ging Helena toch de dwergen achterna.