Het ontstaan van een mooie vriendschap

De hele aula was omgetoverd tot een feestzaal. Overal waar je keek hingen ballonen, slingers, slierten serpentine, kerstverlichting en kerstversieringen.
Allerlei kleuren lichten flitsten door de aula heen, en in het midden stond een super grote en hoge kerstboom van minstens vijf meter hoog!
De muziek was keihard. Achterin de aula was de draaitafel. James en Roos moesten hard lachen toen ze meneer Lee daarachter zagen staan. Hij speelde vanavond de dj. Meneer Lee was hun schei- en natuurkundeleraar. Het was een erg aardige man met veel humor. Zijn lessen waren altijd leuk. Het was de favoriete leraar van vele leerlingen. Meneer Lee zag er echt uit als een typische scheikunde leraar. Zijn witte wilde haar stond alle kanten op, alsof hij midden in een ontploffing had gestaan, (wat best wel eens zou kunnen!). In zijn haar had hij een sliert met verschillende kleuren lampjes. In tegenstelling tot alle anderen, had hij geen smoking aan maar zijn labjas, die hij helemaal ondergeplakt had met alle kleuren nepbloemen die je je maar kunt bedenken. Hij zag eruit als een overjarige hippie.
Mevrouw Heather van de dramalessen (acteerlessen) stond samen met memeer Miller van geschiedenis achter de hapjes en drankjes tafel die rechts in de aula stond.
De meeste leerlingen stonden op de dansvloer helemaal uit te freaken met hun date's en vrienden. Sommige stonden in groepjes langs de zijkant onzeker toe te kijken. Pas later in de avond hadden ze genoeg moed om los te gaan op de dansvloer.
Tussen de dansende leerlingen stonden mevrouw Walker (van gym) en meneer Adams (van godsdienst) enthousiast mee te dansen.
Overal in de kantine hingen grote posters die door de leerlingen gemaakt waren met daarop; 'Wie worden de koning en koningin van het bal? Breng je stem aan het einde van de avond uit!'
James stootte haar aan en wees naar een van de posters. "Stel dat wij koning en koningin worden van het kerstbal. Dat zou lachen zijn!"
"Nee alsjeblieft niet!" zei Roos meteen. "Dan moet ik zeker voor heel de school op die stoelen gaan zitten op het podium. Dan kijkt iedereen me aan! Het gaat zowieso niet eens gebeuren. Wie stemt er nou op mij? Avery toch zeker niet?"
"Je weet nooit!" zei James lachend.
"Ja dáhaag! Geloof je het zelf?"
Mevrouw Estevez, hun lerares spaans, die ook haar mentor was,(ze was spaans. Ze sprak een beetje met een raar accent), kwam op hun aflopen. "Hee Roos, James! Wat leuk dat jullie er ook zijn!" riep ze enthousiast boven de muziek uit.
Roos en James lachten.
"Kom!" riep mevrouw Estevez. "Lekker dansen!" Vervolgens liep ze al dansend weer weg. Ze verdween tussen de dansende leerlingen.
Roos en James keken elkaar aan.
"Wil je dansen?" vroeg James.
Roos keek onzeker naar de leerlingen. Waar was Avery? Ze zag haar niet. Gelukkig. Haar anderen klasgenoten kon ze ook niet ontdekken. Toch durfde Roos het niet.
"Nee, ik blijf liever eerst even zitten," zei ze daarom, en ze wees naar de tafeltjes aan de zijkant.
James knikte. "Oké dan," zei hij een beetje teleurgesteld.
"Straks!" beloofde Roos hem.
Ze liepen naar een tafeltje toe en gingen zitten.
De klok tikten de minuten traag voorbij. Het was ondertussen al half elf geworden. Roos en James liepen naar de hapjes en drankjes tafel toe. Waar ze allebei een glas ranja namen en twee kerstkransjes.
Roos at eerst de kerstkransjes op en begon daarna voorzichtig te drinken. Ze was zó bang dat de ranja over de jurk van haar moeder zou gaan! Ze was nog niet vergeten hoe Avery ooit
haar kom cornflakes met melk over haar heen had gegooid.
Opeens kwam de tweeling, Alexandra en Amy, aanlopen. Amy had nu ook krullen, net als haar tweelingzus. De meisjes hadden allebei oogpotlood, mascara, rouge en lipgloss op. Ze hadden dezelfde jurk aan alleen was die van Alex lichtgroen en die van Amy lichtroze.
Achter de tweeling liep nog een tweeling maar dan jongens. Roos kende de jongens tweeling wel. Het waren goede vrienden van James. James had bij ze op de basisschool gezeten en dit jaar zitten ze weer bij elkaar. Ze heten Eric en Daniel. Eric was de date van Alex en Daniel was de date van Amy. De jongens hadden allebei blond haar en bruine ogen. Ze hadden ondeugend glinsterende ogen en een vrolijke lach sierden hun gezichten.
"Wat een mooie jurk heb je aan Roos!" riepen de meisjes in koor.
Roos bloosde. "Dankjewel!"
"Weet je Roos," begon Alex, "ik vind echt dat Avery gemeen tegen je doet! Je móét weten dat wij heel erg spijt hebben dat we het niet vaker voor je durven opnemen! Echt sorry!"
"Het maakt niet uit," zei Roos.
De tweeling keken elkaar aan.
"Echt niet?" vroeg Amy verbaasd.
"Nee," zei Roos eerlijk, "ik vind het al heel fijn dát jullie het wel eens voor me opnemen. Nu durft de rest het ook wel eens. Ik ben niet boos. En jullie hebbens ook hele mooie jurken aan!"
"Dankjewel!" zei de tweeling in koor. Roos moest lachen.
Alex en Amy stelden hun date's voor en Roos op haar beurt háár date. Op dat moment ontstond er een vriendschap tussen de zes kinderen.
James maakte een buiging en hield zijn hand op. "Mag ik dan nu deze dans van u mevrouw Marshall?" vroeg hij aan Roos.
Roos keek lachend naar Alex en Amy, die haar enthousiast lachend toe knikten.
"Maar natuurlijk mijn heer!" zei Roos. Ze pakte de hand van James vast, en samen liepen ze de dansvloer op. De twee tweelingen volgden hun voorbeeld.