O43 • Let me go...

Nadat Hermione de leerlingenkamer had verlaten en Harry haar was gevolgd, was er niet veel meer om nog voor te blijven. Hoe zeer ik de Gryffindors ook mocht, naast Harry, Ron en Hermione waren er niet veel mensen over uit de afdeling waarmee ik wilde feesten. En aangezien ik Ron ook nergens leek te vinden, besloot ik de feestende Gryffindors uit mijn jaar gedag te zeggen voor ik naar de kerkers vertrok. Ik had Neville gevraagd de Harry, Ron en Hermione te laten weten dat ik terug naar mijn eigen leerlingenkamer was wanneer hij ze zag. Hij beloofde mij de boodschap door te geven, en ik wist ook dat hij dat zou doen. Neville was in die opzichte de gene die het meeste te vertrouwen was.
Zoals verwacht was Draco op mij aan het wachten. De leerlingenkamer was echter niet leeg, zoals het vaak wel was wanneer ik binnen kwam laat in de avond. Ik liep naar de zwarte sofa voor het haard toe en plofte naast Draco neer.
'Ik had je later verwacht.' zei hij zonder naar mij om te kijken. Hij hield zijn blik op de groende vlammen gericht, zijn gezicht strak. Ik wist haast zeker dat hij over iets aan het peinzen was, ik kende die uitdrukking maar al te goed.
'Wat zit je dwars?' Ik praatte zacht zodat de aanwezigen ons niet konden horen.
'De verdwijnkast.' zuchtte Draco. Hij keek mij eindelijk aan en ik kon nu duidelijk de kwelling in zijn grijze ogen zien. Ik voelde zijn frustratie door mijn lichaam sidderen.
'Ben je vannacht bij bij de kamer van Hoge Nood geweest?' vroeg ik hem met gefronste wenkbrauwen.
Hij knikte. 'Ik kon het niet laten. Ik moest weten hoe ver ik vandaag kon komen.'
'En?' Ik wist het antwoord echter al. Ik kon zijn wanhoop door mijn aderen voelen toen ik verder was gaan vragen naar de verdwijnkast.
'Het lukte me niet.' Ik zag hoe hij zijn kaken spande en weer ontspande. 'Ik kan de kast niet repareren.'
Ik keek weg van de blonde jongen bij die woorden. Ik werd altijd zenuwachtig wanneer Draco zo monotoon deed. De situatie zat hem duidelijk dwars, maar hij deed er nog te luchtig over voor mijn doen. Dat waren vaak de gevaarlijke momenten. De momenten waarop hij totaal kon doorslaan.
'Het heeft tijd nodig, Draco.' zei ik. 'En volgens mij heb je ook nog andere plannen die je in werking kunt zetten?'
'Natuurlijk heb ik die!' beet hij mij toe. 'De verdwijnkast is enkel voor wanneer al mijn andere plannen falen.'
'En hoeveel van die plannen zijn er nog?'
Voor een hele lange tijd bleef hij stil. De leerlingenkamer was in de tussentijd leeg gelopen en nu waren Draco en ik nog als enige over. 'Één.' beantwoordde hij mijn vraag bits.
'Nog één?!' Ik kon mijn ongeloof niet weten te onderdrukken.
'Ja, Audrey. Nog maar één!' barstte Draco uit. De kilheid bezorgde mij rillingen en zijn ijskoude ogen leken door mijn ziel te gaan.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar bedacht mij en sloot die toen weer. Draco zijn eerste plan was al mislukt. Dat was de vervloekte ketting waarmee hij per ongeluk Katie Bell had vervloekt, die nu zwaar gewond in St Mungo's lag, een tovenaars ziekenhuis. Wanneer ze terug zou komen wist echter niemand. Ik voelde de drang om Draco naar zijn andere plan te vragen, maar ik wist bij voorbaat al dat hij het mij niet ging vertellen, dus ik deed ook geen moeite.
'Ik denk dat ik maar eens ga slapen.' deelde ik mee. 'Ik heb nog een hoop huiswerk te doen morgen.' Ik stond langzaam op van de sofa en deed geen moeite nog op Draco neer te kijken. Hij was duidelijk niet in de stemming, en alles wat ik nu deed of zei zou zijn barbaarse gedrag alleen nog maar verergeren. God, wat kon die jongen soms toch een last zijn.
Zonder nog iets te zeggen verliet ik de leerlingenkamer, piekerend over Draco en de vreselijke kanten van zijn karakter die ik o-zo haatte. Nee, het was duidelijk dat een Malfoy niet één van de makkelijkste was om als gezelschap te houden.